เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 613

นุชวราที่กำลังกินบะหมี่ ในใจว้าวุ่นเล็กน้อย

เบญญาไม่ใช่สไตล์ที่หนักแน่นจริง เธอนั้นเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต

“วริศรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว” ญาณีพูด “แต่เขาก็ไม่ได้คบกันไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวล การดำรงอยู่ของเบญญาไม่ใช่แบบนภาลัย นภาลัยชนะเพราะมีลูกสองคน”

“ไม่พูดแล้ว” นุชวรายิ้มที่ดวงตา ก็ไม่อยากจุดชนวนเรื่องในอดีตของเธอ “ไม่พูดเรื่องพวกเขาแล้ว พูดเรื่องพี่ดีกว่า พี่อยู่ที่บริษัทใหม่งานราบรื่นมั้ยคะ?”

ญาณีคิดในใจ จะเริ่มคุยเรื่องงานแล้ว ต้องคุมบรรยากาศได้ดี วันนี้มาแล้วไม่ควรกลับไปมือเปล่า

“ฉันก็โอเค” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย “คอลเลคชั่นรักแท้เพิ่งเซ็นพรีเซนเตอร์ไป เขมินทรากำลังได้รับความนิยม เธอยอมมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับทางเรา”

นุชวราที่กำลังกินหมี่ ก็ฟังอย่างตั้งใจ

ญาณีพูดขึ้นอีก “พวกดีไซเนอร์ก็ทำโอทุกวัน ฉันมีเวลาก็ไปดูพวกเขาบ้าง ก็ยุ่งมากกว่าปกติ แต่ว่าเติมเต็มมาก ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องความรัก”

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ” เธอตอบกลับ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ญาณีจึงถามอย่างลองเชิญ “เธอก็น่าจะยุ่งใช่มั้ย ภีมพนั้นให้ความสำคัญกับโปรเจคนี้มาก เมื่อก่อนขอเพียงเป็นสิ่งที่เขาให้ความสำคัญ ทุกคนก็จะไม่สามารถทำงานอย่างสบายๆ”

“ฉันไม่ยุ่งเท่าไหร่ ว่างมากกว่าเมื่อก่อน” นุชวราก็ตอบโดยไม่ต้องคิด วันนี้ที่ฉันทำโอก็ไม่ใช่เพราะงาน ฉันสามารถเลิกงานได้เลย

“ว่างขนาดนั้นเลย?”

“ใช่ค่ะ โปรเจคเมเนเจอร์คุณนภาลัยติดตามงานด้วยตัวเอง ช่วงนี้เธอก็พาดีไซเนอร์ออกไปหาแรงบันดาลใจ ไม่ได้อยู่ที่บริษัท แม้แต่เรื่องที่ช่วยเธอชงกาแฟก็ไม่ต้องทำแล้ว” นุชวราพูดจบ ก็กินบะหมี่ไปสองคำ “อร่อยจัง”

ญาณีตกใจเล็กน้อย ถามอย่างราบเรียบ “ไปทั้งทีมเลย? ออกไปหาแรงบันดาลใจ?”

“อืม ก็ไม่รู้ว่าไปนานแค่ไหน”

ใช่สิ สามารถออกไปหาแรงบันดาลใจ เธอทำไมถึงคิดไม่ถึงล่ะ? การทำงานอยู่ในห้องมันไม่ได้ไอเดียใหม่ๆ

ญาณีเหมือนจะเจอหนทางแล้ว เธอยิ้มยกที่มุมปาก

บางครั้งในขณะที่ท่องเที่ยว สิ่งที่ได้เห็นสิ่งที่ได้ยินล้วนสามารถเกิดแรงบันดาลใจได้

ดูเธอกินบะหมี่ แล้วก็มาคุยถึงเรื่องสุขภาพของแม่เธอ ญาณีไม่กล้าแสดงจุดประสงค์ของตัวเองชัดเจนเกินไป

ในคืนเดียวกัน ที่ห้องทำงานของประธานทีเอ็มกรุ๊ปไฟยังสว่างไสว

วริศไปประชุมแล้ว ภีมพลเลิกงานไปนานแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากน้ำตกก็กลับไปที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า แล้วไปดูเด็กๆเลย

เบญญาก็ไม่มีอะไรทำ กำลังนั่งอยู่หน้าห้องทำงานของวริศ พลางดูซีรีส์พลางรอเขา

ในที่สุดก็ดูจบไปหนึ่งตอน เธอปวดสายตาเล็กน้อย

เอาหูฟังลงแล้วบิดขี้เกียจไปหนึ่งที กวาดมองไปโดยรอบ แล้วเปิดลิ้นชักของเขาอย่างสงสัย เพื่อจะหาอะไรมาเล่นแก้เซ็ง

รูปวาดที่คุ้นเคยสองสามใบก็เตะตา และมุมขาวล่างยังมีลายเซ็นของเธอ ซึ่งทำให้เธอตกใจเล็กน้อย

ภาพในวันนั้นโผล่ขึ้นมาในหัว เบญญาประหลาดใจอย่างมาก

ภาพวาดเหล่านี้เขายังเก็บไว้?

เมื่อหยิบภาพออกมา บนกระดาษไม่มีรอยยับเลยแม้แต่นิดเดียว นานขนาดนี้แล้ว ยังสามารถเก็บรักษาได้ดีขนาดนี้?

เบญญามองภาพวาดอย่างละเอียด วันนั้นทำได้ไม่เลว วาดได้คล่องมือมาก

ขณะที่กำลังดู ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น วริศได้มาถึงตรงหน้าแล้ว

และวริศก็เห็นภาพวาดที่อยู่ในมือเธอแล้ว

“คุณทำไมถึงยังเก็บไว้?” เธอก็แค่สงสัย ก็เลยถามออกไป

วริสมองเธอไปครู่หนึ่ง แล้วก็มองไปภาพวาดต้นแบบ “ก็เก็บไว้ในนี้โดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ตั้งใจจะเก็บ เลิกงานกันเถอะ”

“งั้น……..งั้นตอนนี้จะเก็บหรือว่าจะทิ้ง?” เบญญาลุกขึ้นถาม

วริสเอารูปวาดจากมือเธอใส่เข้าไปในลิ้นชัก วางโน๊ตบุ๊คแล้วก็หันหลังเดินออกไป

“เฮ้ย รอฉันก่อน!” เธอหยิบโทรศัพท์แล้ววิ่งตามไป “ช่วงนี้คุณเป็นอะไร? อารมณ์ไม่ดีเหรอ? ทำไมเย็นชาจัง? คุยกันดีๆได้มั้ย?”

วริศกดปุ่มลิฟต์ เขาไม่ได้ตอบ และเข้าไปในลิฟต์

เบญญาก็ตามเข้าไป ก็ไม่ถามอีก เขาอาจจะเครียดเรื่องงานมั้ง ยืนอยู่ยิ่งสูง ความกดดันยิ่งเยอะ คนเราก็เป็นแบบนี้แหละ

ยามดึก

ห้องเช่าของนุชวรา ญาณีช่วยปักเทียนและจุดเทียนบนเค้ก “นุช อธิษฐานได้แล้ว”