เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 63

นภาลัยอยากจะร้องแต่ร้องไม่ออก นี่มันเป็นสถานที่บ้าอะไรเนี่ย?

บริเวณรอบๆไม่มีสิ่งก่อสร้างใดๆเลยสักนิด แน่นอนว่าวิวทิวทัศน์ก็ไม่เลวเลยเหมือนกัน ตามข้างทางถนนลาดยางมะตอยที่ยาวเฟื้อยเต็มไปด้วยกอต้นอ้อ

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดแผนที่ค้นหาตำแหน่ง อยู่ไกลจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า！แล้วก็ยิ่งไกลจากหมู่บ้านซันไลต์ด้วย！

เธอหันมองหน้าหลัง รออยู่สักพัก ไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน

เป็นที่ทุรกันดารมาก！

ตรงริมแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกล เขมินทราเพิ่งจะถ่ายโฆษณาเสร็จ เธอหันมองมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นนภาลัยที่กำลังยืนอยู่ริมถนน

“คุณเขม์ กรุณากลับไปเปลี่ยนเสื้อในเพิงกระท่อมก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะถ่ายฉากต่อไปแล้วนะคะ”ทีมงานท่าทางเคารพนอบน้อม

มือที่เรียวบางของเขมินทรายกขึ้นมาเบาๆ“วันนี้ไม่ถ่ายแล้ว”พูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้า

“คุณเขม์！นี่เป็นงานของวันนี้ จัดสรรเวลาของทุกคนไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ！”

แต่เขมินทรากลับไม่คิดถึงความรู้สึกของพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ทีมงานรู้สึกโกรธแต่ว่าไม่กล้าพูดออกไป คุ้นชินกับพฤติกรรมที่พออยู่กันตามลำพังแล้วเย่อหยิ่งเล่นตัว แต่อยู่ต่อหน้าของนักข่าวก็ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอไปแล้ว

“คุณเขม์！”

ผู้กำกับก้าวเดินเข้ามาข้างหน้า ขวางทางเธอเอาไว้“วันนี้ต้องถ่ายอย่างน้อยสามฉากนะครับ เมื่อวานพวกเราได้ยืนยันกับคุณไปตั้งหลายครั้งแล้วนะครับ”

“บอกแล้วว่าไม่ถ่ายก็คือไม่ถ่าย”เขมินทราแววตาไม่พอใจ“ฟังรู้เรื่องไหม?”

“คุณเขม์……”ผู้กำกับรู้สึกอับอาย หมดแล้วซึ่งศักดิ์ศรี

ตอนที่เขมินทรากำลังก้าวเดินอีกครั้ง พวกนักข่าวก็ถือไมโครโฟนก็เดินเข้ามา

เธอขมวดคิ้วแน่น แล้วก็คลายออก ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนหวานทันที แม้แต่ท่ายืนเองก็เปลี่ยนเป็นใสซื่ออย่างรวดเร็ว……

“คุณเขม์ วันนี้คุณสวยจังเลย ขอรบกวนเวลาทำงานของคุณสักสองสามนาทีได้ไหมคะ?”

“คุณเขม์ ต่อไปคุณวางแผนที่จะวางคาแรคเตอร์ใสซื่อบริสุทธิ์อีกไหมคะ? จะรับบทเป็นคุณแม่ของลูกไหม?”

“คุณเขม์ ได้ยินมาว่าถ้าคุณไม่ถ่ายละคร ก็จะกลับไปรับช่วงต่อธุรกิจหลายร้อยล้านของตระกูล จริงไหมคะ?”

สายตาของเขมินทรามองทอดออกไปยังนภาลัยที่อยู่ไม่ไกลเป็นระยะๆ ตราบใดที่เธอไม่ไปไหน ตัวเองก็จะยอมให้สัมภาษณ์แต่โดยดี

ดังนั้น เธอจึงพูดตอบไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน“จะไปคิดจริงจังกับข่าวลือนอกวงการไม่ได้นะคะ ฉันทำได้แค่พยายามทำในสิ่งที่อยู่ในความริบผิดชอบของฉันอย่างสุดความสามารถเท่านั้นค่ะ ฉันชอบถ่ายละครมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ”

“แต่ทำไมถึงได้ยินมาว่าบีเจดี กรุ๊ปฝึกอบรบให้คุณเป็นทายาทรับช่วงต่อล่ะคะ?”

“คุณเขม์ คุณยังมีน้องชายอยู่ด้วยหนึ่งคนไม่ใช่เหรอคะ? เขาน่าจะอายุประมาณ12ปีแล้วใช่ไหม? ไม่ค่อยปรากฏตัวตามที่สาธารณะเลย ปกป้องอย่างดีขนาดนี้ ไม่ใช่ว่ากำลังได้รับการฝึกอบรมให้เป็นทายาทรับช่วงต่ออยู่ใช่ไหมคะ?”

เขมินทรามุมปากยกโค้งอย่างสมบูรณ์แบบ“ในเมื่อน้องชายได้รับการปกป้องคุ้มกันดีมากๆ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากฉันหรอกค่ะ ขอบคุณพวกคุณที่สนับสนุนฉัน ขอบคุณสำหรับความชื่นชอบที่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนนะคะ วันนี้ฉันยังมีธุระต่อ ต้องขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบ ตอนที่ทอดสายตามองไปอีกครั้งนั้น ก็ไม่เห็นเงาของนภาลัยแล้ว

เธอรู้สึกลนลานขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก้าวเดินตรงไปข้างหน้าทันที！

ที่นี่เรียกรถลำบาก เธอจะไปไหนได้?

ผู้กำกับมีความทุกข์ใจที่ยากจะแสดงออกมา บุคคลนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเล่นตัวหยิ่งทะนงมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมสมัยก่อนกับตอนนี้ถึงแตกต่างกันได้มากขนาดนี้กันนะ?

แน่นอนว่านภาลัยเรียกรถไม่ได้อยู่แล้ว เธอเดินไปตามริมถนน ยังคงครุ่นคิดถึงปัญหานี้อยู่ ปากพูดพึมพำ……

“ไวศิษฎ์ อินอําไพ……ทำไมถึงนำสกุลอินอําไพล่ะ? หรือว่าแม่นำสกุลอินอําไพ?”

“ภีมพลรู้ตอนไหนว่ามีลูกชายคนนี้?”

“คิดคำนวณจากอายุ20ปีของเด็กชายคนนี้แล้ว ภีมพลมีเขาตอนอายุ18……เขาอายุยังน้อยไม่มีความกล้าพอ ก็เลยไม่ยอมรับลูกชายคนนี้ใช่ไหม?”

นภาลัยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านี่มันเป็นแค่ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เพราะว่านอกจากความสัมพันธ์นี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากลายมาเป็นแบบนี้ได้อีก

ไวศิษฎ์ดูถูกดูแคลนเขาอย่างถึงที่สุด ภีมพลก็ดูเหมือนจะเย็นชาใส่เขา แต่ภายในใจกลับสนใจเขาอยู่ไม่น้อย

รถเปิดประทุนคันหนึ่งมาจอดลงข้างๆ นภาลัยหันมอง เห็นเขมินทราออกมาจากที่นั่งคนขับ วินาทีนั้น เธอเหมือนกับเจ้าหญิงที่เดินออกมาจากฉากละครเวที แต่งตัวสวยสดงดงาม แต่งหน้าละเอียดลออ

“ไปไหน?”เขมินทราหันมองมาทางเธอ“ให้ฉันไปส่งไหม? ที่นี่เรียกรถลำบาก”

นภาลัยไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเธอ มีความทรงจำบางส่วนมาปะติดปะต่อกันในหัว ทำให้เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ

เขมินทรามองสำรวจเธอ ก่อนจะพูดถามตรงๆ“พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”

“ในงานเลี้ยงวันเกิดของเบญญา”นภาลัยตอบกลับไปอย่างนิ่งสงบ

เขมินทรากลับส่ายหัว“ฉันไม่ได้หมายถึงครั้งนี้ ฉันหมายถึงสมัยก่อน”