เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 67

“คุณภีมของพ่อบ้านส่งคนมาสะกดรอยตามฉัน คอยเตรียมป้องกันฉันในทุกๆที่”นภาลัยพูดออกมาตรงๆ“พ่อบ้านคิดว่าเขามองว่าฉันเป็นคนของตัวเอง? คนแบบเขา ไม่มีทางเชื่อใจคนอื่นหรอก ไม่มีความรู้สึกมีแค่ผลประโยชน์เท่านั้น”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”พ่อบ้านปวิธพูดอธิบาย“เขาอาจจะไม่มีความรู้สึกต่อคนอื่นก็จริง แต่ว่าจะต้องมีความรู้สึกต่อท่านกับเหล่าลูกๆอย่างแน่นอนครับ ผมเข้าใจเขาเป็นอย่างดีมากๆ ตั้งแต่ที่พวกคุณนายเข้ามา เขาก็ดูอบอุ่นขึ้นเยอะมากเลยครับ”

เธอหันไปมอง ยืนยันอย่างยิ้มแย้มเล็กน้อย“ที่เขาให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว แค่เพื่อลูกเท่านั้นแหละ”

“……”พ่อบ้านหมดคำจะพูดต่อล้อต่อเถียง

นภาลัยดูเหมือนจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้“ใช่แล้ว ไวศิษฎ์คือใครเหรอ?”

“ไวศิษฎ์?”พ่อบ้านปวิธส่ายหัว“ผมไม่เคยได้ยินคนคนนี้มาก่อนเลยครับ”

นภาลัยไม่เห็นร่องรอยของการโกหกจากสีหน้าท่าทางของเขา จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

ช่วงเวลาพลบค่ำ ภีมพลไม่ได้กลับมา

อาหารค่ำที่วางไว้มากมายเต็มโต๊ะก็ใกล้จะเย็นชืดหมดแล้ว เหล่าเด็กน้อยก็ท้องร้องจ๊อกๆ จ้องมองไปยังลานบ้าน

“หม่ามี๊ จะโทรศัพท์หาป่าปี๊สักหน่อยไหม ถามว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร?”แชมป์เล่นตะเกียบ พลางเปิดปากพูดขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไม่โทร ไม่รอแล้ว กินกันเถอะ”พูดจบ เธอก็หยิบช้อนตักซุปให้กับลูกๆ

ขวัญข้าวก็หยิบตะเกียบขึ้นมาเหมือนกัน อาหารที่หม่ามี๊ทำถูกปากมากจริงๆ！อดทนมาได้ขนาดนี้ถือว่ามหัศจรรย์มากแล้ว

แชมป์ที่กะจะกินสามถ้วยก่อนอยู่แล้ว เขาก็ยกตะเกียบขึ้นมาเช่นกัน……

พ่อบ้านปวิธยืนมองแล้วมองอีกอยู่ตรงประตูห้องอาหาร

ทำไมคุณภีมถึงยังไม่กลับมานะ?

คุณนายอุตส่าห์ทำของอร่อยเต็มโต๊ะขนาดนี้ ปกติแล้วเขาไม่ทำงานล่วงเวลานี่นา

ข้างใต้อาคารหลักของทีเอ็ม กรุ๊ป คนขับรถเปิดประตูรถลัมโบร์กินี่ออก ภีมพลที่สูงส่งเข้าไปนั่งที่เบาะหลังของรถ

ตอนที่สตาร์ทรถ เขาก็พูดกับคนขับรถ“ไปที่กรินทร์”

“ได้ครับ คุณภีม”

ภายในรถ เขาฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำอย่างใจเย็นนิ่งสงบ……

คิดถึงรสชาติของบะหมี่ซอสมะเขือเทศไข่ คิดถึงนภาลัยขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว……

คิดถึงในค่ำคืนนั้นเมื่อเจ็ดปีก่อน คิดถึงการเจอกันครั้งที่สองที่หมู่บ้านซันไลต์……

รายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เกี่ยวข้องกับเธอผุดเข้ามาในหัว

หลังจากผ่านไปสิบนาที บนโซฟาในห้องรับแขก ภายในวิลล่าของกรินทร์

ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกันที่โต๊ะ กรินทร์รินไวน์สองแก้ว ครั้งที่แล้วที่มาก็มาทำการยืนยันความเป็นพ่อลูก

“เล่าเรื่องของเธอมาให้ผมฟังหน่อย”ภีมพลขมวดคิ้วเบาๆ อารมณ์หนักอึ้งเล็กน้อย“เจ็ดปีมานี้ของเธอคุณน่าจะค่อนข้างเข้าใจเป็นอย่างดี”

กรินทร์รู้สึกได้ว่าท่าทีของเขาดูผิดแปลกไป อย่างน้อยอารมณ์ก็ดูไม่ค่อยจะดีมากนัก

การที่เขาอยากจะทำความเข้าใจกับเธอ ก็เป็นความเป็นห่วงเป็นใยแบบหนึ่งเหมือนกัน

กรินทร์ยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มไปหนึ่งคำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก“จะให้บรรยายเธอแค่คำสองคำมันยากมากๆ”

พูดจบ เขาก็เงยมอง เห็นความนิ่งลึกนั้นในแววตาของภีมพล

กรินทร์พูดขึ้นมาอีก“ตอนที่ผู้หญิงตั้งท้อง เป็นช่วงเวลาที่ร่างกายอ่อนแอที่สุด แถมเธอก็ตั้งท้องถึงสองคนในครรภ์เดียว แน่นอนว่ายิ่งลำบากกว่าคนอื่นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”

ภีมพลฟังจบ ก็ดื่มไวน์ไปอย่างนิ่งเงียบ

“แต่ถือว่าเธออุ้มท้องได้อย่างราบรื่นดี ผมได้มีการตรวจครรภ์ให้กับเธอ เธอตัดสินใจจะเอาเด็กไว้ตั้งแต่แรก เพราะว่านี่เป็นสองชีวิตที่ไร้เดียงสา เธอจิตใจดีมากๆ นิสัยแบบนี้ของเธอไม่สามารถทอดทิ้งพวกเขาได้ แม้ว่าหนทางในอนาคตจะยากลำบากมากก็ตาม”กรินทร์รู้สึกซาบซึ้งใจกับความกล้าหาญของเธอ

“จริงๆแล้วเธอรู้ว่าพ่อของลูกคือใคร”กรินทร์พูดขึ้น“แต่จะไม่ไปหาเขา เพราะว่าลูกเป็นการตัดสินใจของตัวเธอเอง”

“หลังจากที่แชมป์กับขวัญข้าวคลอดออกมาแล้ว ยังไม่ทันครบเดือนก็เป็นโรคปอดอักเสบ ช่วงเวลานั้นค่อนข้างยากลำบาก เธอคอยอยู่เฝ้าตลอดทั้งวันทั้งคืน แม้แต่ตาก็ไม่ยอมหรี่ลง กลัวว่าพอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็จะไม่เห็นลูกน้อยอีกแล้ว……”

พอได้ฟังเรื่องพวกนี้ ภีมพลก็รู้สึกอัดอั้นอยู่ภายในใจ

“เธอเลี้ยงดูลูกด้วยตัวเอง เริ่มจากคุณแม่มือใหม่คนหนึ่งที่คลำผิดคลำถูก ทำการตรวจสอบและทำการบันทึกข้อมูล เปลี่ยนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเลี้ยงดูบุตร”

“สอนให้พวกเขาหัดพูด จนถึงวัยหัดเดิน ล้วนแต่เป็นกระบวนการที่มันไม่ง่ายเลย ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างสูง……”

“มีวันหนึ่งในที่สุดเธอก็เหนื่อยจนล้มทรุดไป เป็นไข้สูง แชมป์เป็นคนโทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือจากผม ตอนที่ผมไปถึงเธอก็หมดสติไปแล้ว……”

พอได้ฟังกรินทร์เล่าเรื่องพวกนี้ ภีมพลก็รู้สึกหดหู่อยู่ภายในใจ เจ็บปวดหัวใจอยู่เบาๆ