เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 68

กรินทร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ……ประสบการณ์ตั้งเจ็ดปี แค่คำพูดสั้นๆมันจะเล่าจนหมดได้ยังไง?

“คุณภีม ผมหวังว่าคุณจะปฏิบัติตัวต่อเธอดีๆนะครับ”กรินทร์ดื่มไวน์ไปอีกคำ ในตาที่อบอุ่นแฝงไปด้วยความจริงจัง“เธอเป็นผู้หญิงที่ผมชอบ ผมเคารพชื่นชมเธอมาตลอด ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็เอาเธอมาให้กับผมซะ”

เขาอาศัยความกล้าจากความเมามายถึงพูดออกมาได้ ใช้ท่าทีกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง

ภีมพลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หันจ้องมองไปที่เขา

ผู้ชายทั้งสองคนมองสบตากัน ดูเหมือนว่าเวลาจะหยุดนิ่งไปสองสามวินาที

กรินทร์กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด จึงยิ้มออกมาอีกครั้ง“ถึงยังไงเธอก็ยอดเยี่ยมมากๆ คนที่ชอบเธอคงจะไม่ใช่ผมแค่คนเดียวหรอก”

สำหรับเรื่องที่ชอบเธอเรื่องนี้ ภีมพลไม่โต้แย้ง

ถ้าเกิดไม่ชอบ คืนนี้เขาคงจะไม่โผล่มาที่นี่ คงจะไม่มาฟังเจ็ดปีที่ผ่านมาของเธออย่างแน่นอน

แต่……เริ่มชอบเธอตั้งแต่เมื่อไรกัน?

บางทีแม้แต่ตัวของภีมพลเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

ผ่านไปสักพัก กรินทร์ก็ดื่มไวน์ไปอีกหนึ่งคำ หลังจากที่ครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้วก็เปิดปากพูดขึ้น“คุณรู้ไหมว่ารมิตาคือใคร?”

เขาครุ่นคิด“รมิตา เภสัชกรชื่อดัง?”

“ใช่”กรินทร์มุมปากยิ้มแย้ม แววตาเคารพชื่นชม“เธอก็คือภรรยาของคุณยังไงล่ะครับ”

“……”ภีมพลแววตาช็อกตกใจ

แต่ไหนแต่ไรเขาสงบนิ่งมาโดยตลอด แทบจะไม่มีเรื่องไหนเลยที่ทำให้เขาช็อกตกใจได้

คำพูดของกรินทร์ เขาไม่จำเป็นต้องสงสัยอีกต่อไป

ภีมพลนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะพูดถามขึ้นมา“คุณรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเอ็มม่าไหม?”

เขาส่ายหัว“ไม่รู้”

“เธอคือรมิตา ทำไมถึงต้องไปช่วยเหลือปัญหาความยากจนในหมู่บ้านด้วย?”นี่มันทำให้ภีมพลคิดเท่าไรก็ไม่เข้าใจ

น้ำเสียงของกรินทร์อบอุ่น“คุณไปถามเธอ ไปทำความเข้าใจกับเธอได้นะครับ”

“……”

ณ ทีเอ็ม กรุ๊ป ญาณีเดินออกมาจากตัวอาคาร ลมยามค่ำคืนพัดโชยมา ปลุกความรู้สึกเหงาเดียวดายภายในใจของเธอ

เปิดประตูรถออกเข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เธอเงยขึ้นมองไปยังห้องทำงานของภีมพล ไฟยังคงสว่างอยู่

นึกถึงความพยายามและความเจ็บปวดใจในช่วงปลายปีมานี้ของตัวเอง เกิดความเจ็บปวดที่อ่อนโยนอยู่ภายในใจ ทุ่มเททั้งใจให้กับเขา แต่กลับไม่สามารถทำให้เขาชายตามองมาตรงๆได้เลยแม้แต่น้อย

ต้องสว่างเรืองรองขนาดไหนกันนะ ถึงจะทำให้สายตาของเขามาหยุดอยู่ที่ตัวของเธอแค่เพียงเสี้ยววินาทีก็ได้?

โทรศัพท์ดังขึ้น เธอดึงความคิดกลับมา

หลังจากที่รับสายแล้วคนในสายก็พูดขึ้น“คุณญาณี ชุดสูทที่คุณออกแบบให้กับคุณภีมเสร็จแล้วนะคะ จะให้ส่งไปที่บริษัทเมื่อไรหรือว่าคุณจะมารับเองคะ?”

“พรุ่งนี้เช้าคุณส่งมาก็แล้วกัน เวลาเจ็ดโมง”

“ได้ค่ะ”

บทสนทนาสิ้นสุดลง ญาณีสตาร์ทรถ ขับตรงไปยังบ้านกรินทร์……

เขาบอกว่าหลังจากที่เขาเลิกงานแล้วจะไปที่กรินทร์

ถ้าได้เจอกันสักหน่อย อยู่ด้วยกันสามคนก็จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด ไม่แน่ว่าอาจจะได้พูดคุยกันสักสองสามประโยคก็ได้ ถึงยังไงก็เพื่อเรื่องของศิษฎ์

ตลอดทั้งทางนึกถึงช่วงเวลาที่ภีมพลกับนภาลัยอยู่ด้วยกัน นึกถึงเขาเล่นรถไฟเหาะเป็นเพื่อนกับเธอ เล่นจนอ้วกจนอาเจียน

นึกถึงเรื่องที่เขาพาเธอไปเจอกับศิษฎ์ที่สถานีตำรวจ นึกถึงเรื่องที่เธอทิ้งสายไหมที่เขาให้

นึกถึงเรื่องที่เธออาศัยอยู่ในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าของเขา นึกถึงเรื่องที่พวกเขา……อาจจะได้นอนด้วยกันในทุกๆคืน

ใจของญาณีก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด

รถมาจอดลงด้านหน้าวิลล่าของกรินทร์ จอดอยู่ข้างหลังรถลัมโบร์กินี่

ในเวลานี้เอง ภีมพลเดินออกมาจากห้องรับแขก พอมองดูก็เห็นรถของเธอ แล้วก็เห็นเธอที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ

คนขับรถเปิดประตูรถลัมโบร์กินี่ออก

ภีมพลก้าวเดินตรงไปข้างหน้า ญาณีกลั้นหายใจจ้องมองเขา แต่ละก้าวที่เดินตรงมาข้างหน้าของเขา เหมือนกับกำลังเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเธอ

ภีมพลยืนอยู่ข้างๆลัมโบร์กินี่ หันสายตากลับ ก่อนจะขึ้นไปบนรถของตัวเอง

“……”หัวใจของญาณีรู้สึกสิ้นหวัง มองดูรถขับจากออกไปตรงหน้า

กรินทร์ที่อยู่ในห้องรับแขกพอมองเห็นรถของเธอผ่านกระจกหน้าต่าง ก็เลยเดินออกมา

สองนาทีผ่านไป ภายในห้องรับแขก

ญาณีกับกรินทร์นั่งตรงข้ามกัน กรินทร์รินไวน์ให้กับเธอ รู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกในตอนนี้ของเธอ

“เขามาทำอะไรเหรอ?”เธอพูดถามขึ้นมาเบาๆ“มาเพื่อเรื่องของศิษฎ์เหรอ?”

“ไม่ใช่”กรินทร์น้ำเสียงอบอุ่น ตอบกลับมาตรงๆ“มาเพื่อเรื่องภรรยาของเขา”