เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 69

พูดจบกรินทร์จงใจมองดูสีหน้าของเธอ เห็นเธอเศร้าเสียใจหลังจากที่รู้สึกตกใจแล้ว

กรินทร์อยากให้นภาลัยมีความสุข

ดังนั้นเขาจึงจะคิดหาวิธีทำให้ญาณีตัดใจ ไม่อยากให้เธอกลายเป็นมือที่สามระหว่างพวกเขา

ญาณีกับภีมพล เป็นคู่ที่ก่อนหน้านี้ใครๆต่างก็รับรู้

“คุณภีมดูเผินๆแล้วเหมือนจะไม่สนใจเรื่องผู้หญิง จริงๆแล้วก็เป็นผู้ชายที่มีความรักความรู้สึกเหมือนกัน”กรินทร์พูดชื่นชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ก่อนหน้านี้ผมไม่เข้าใจเขา ตอนนี้เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขาไปแล้ว”

ญาณีพูดถามขึ้น“นภาลัยป่วยแล้วเหรอ?”เธอยกหัวดื่มไวน์ในแก้วไปจนหมด

“ไม่นะครับ เธอสบายดี”กรินทร์พูดต่อไป“คลอดลูกออกมาตั้งสองคนแล้ว ก็ต้องมีเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเธอบ้าง จริงๆแล้วหกปีผ่านมา เธอฟื้นฟูกลับมาได้ดีมาก แต่แค่ว่าคุณภีมยังไม่วางใจลง ก็เลยให้ผมเจียดเวลาไปทำการตรวจร่างกายแบบครบถ้วนให้กับเธอ”

ภีมพลเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้ เป็นครั้งแรก ที่หัวใจของญาณีเย็นยะเยือกอยู่นิดหน่อย

เธอรินไวน์ให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ยกขึ้นซด

“ผู้หญิงที่คลอดลูกให้กับเขาสองคน เขาควรจะชดใช้ด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา”กรินทร์พูดตัดสิน น้ำเสียงอบอุ่น“ในที่สุดผมก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่าเขาจะโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตแล้ว”

“ฉันว่าไม่เสมอไปหรอกนะ”ในตาของญาณีแฝงไปด้วยความดูถูก“นภาลัยจะตรงตามรูปแบบของเขาเหรอ? คุณคิดว่าพวกเขาจะอยู่กันได้นานเหรอ? สถานภาพต่างกันมากขนาดนั้น ความคิดความอ่านยากที่จะเข้ากันได้เลยด้วยซ้ำ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณเข้าใจนภาลัยเหรอ?”กรินทร์รู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่เล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกมา เขาพูดขึ้น“คุณควรจะเชื่อสายตาของคุณภีมนะ”

ญาณียังคงเชื่อมั่นว่า ที่พวกเขาอยู่ด้วยกันก็เป็นเพราะว่าลูก

ยังมีความเป็นไปไม่ได้อีกหนึ่งอย่าง ก็คือเพื่อที่ว่าเขาจะเอาไว้ต่อกรกับป้านิตย์

ภายในรถลัมโบร์กินี่ที่กำลังแล่นกลับไปยังเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ภีมพลมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนผ่านกระจกรถ เมื่อเทียบกับความช็อกตกใจจากสถานภาพเภสัชกรของเธอแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเอ็นดูช่วงเวลาตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาของเธอมากกว่า

เธอต้องรู้สึกอับจนหนทางและสิ้นหวังมากี่คืนกันนะ?

การเลี้ยงดูลูกเป็นเรื่องที่ชวนให้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

ลางสังหรณ์ของเขาไม่ผิด นภาลัยไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา……

รถลัมโบร์กินี่ขับเข้ามาในลานบ้าน พ่อบ้านปวิธที่ถือเสื้อโค้ตตัวนอกกำลังยืนรออยู่ที่ประตูมาโดยตลอด รีบออกไปต้อนรับทันที

หลังจากที่ภีมพลลงมาจากรถแล้ว พ่อบ้านปวิธก็คลุมเสื้อให้กับเขา“คุณภีม วันนี้คุณนายเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเองเลยนะครับ เตรียมอาหารไว้ให้ท่านเต็มโต๊ะเลย”

ฝีเท้าของเขาหยุดชะงักลงทันที หันมองไปหาพ่อบ้าน“……”

“แต่ท่านไม่กลับมาสักที พวกเธอกินเสร็จก็ขึ้นไปข้างบนแล้วครับ”

“ทำไมถึงไม่โทรมา”

“คุณนายไม่ให้โทรครับ”

หลังจากที่ภีมพลเข้าไปในห้องรับแขกแล้วก็เข้าไปที่ห้องอาหารทันที ป้ารสาเอาอาหารที่เหลือออกมาจากเตาอบ ก่อนจะเอาตะเกียบให้กับเขา

“คุณภีม นี่เป็นอาหารที่คุณนายลงมือทำด้วยตัวเองเลยค่ะ ยุ่งอยู่ตลอดทั้งช่วงบ่ายเลย ท่านลองชิมดูสักหน่อยสิคะ”

“อื้อ”

เขานั่งลงบนเก้าอี้สีขาว รับตะเกียบมา

แม้ว่าจะเป็นอาหารง่ายๆที่ทำกินเองที่บ้าน แต่สีกลิ่นรสก็มีครบครันดูน่ากิน ทำให้เขารู้สึกอยากกินมากๆ

กินไปสองคำ ไม่มีความรู้สึกคลื่นไส้อะไร ดังนั้นเขาจึงตั้งหน้าตั้งตากินอย่างสบายใจ

ภีมพลไม่ได้กินข้าวอย่างสบายใจแบบนี้มานานมากแล้ว เขากินข้าวไปสองถ้วย กินกับข้าวที่เหลืออยู่ในจานไปจนหมดเกลี้ยง

พ่อบ้านปวิธรู้สึกสุขใจเป็นอย่างมาก แต่พอคิดถึงข้อตกลงนั้นของคุณนายแล้ว เขาก็รู้สึกเป็นห่วงคุณภีมขึ้นมาเป็นพิเศษ

ก่อนที่เขาจะขึ้นไปข้างบน พ่อบ้านครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าสุดท้ายก็เรียกเขาเอาไว้“คุณภีมครับ”

ภีมพลหยุดฝีเท้า เห็นเขาอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา“มีเรื่องอะไรก็ว่ามาสิ”

“วันนี้คุณนายให้ผมช่วยปริ้นข้อตกลงหนึ่งฉบับ เธอกำลังรอท่านกลับไปเซ็นอยู่นะครับ”

“……”

เธอจะจากไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? หย่าอย่างนั้นเหรอ?

ภีมพลนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นมาเบาๆ“ฉันรู้แล้ว”

พ่อบ้านปวิธมองเงาหลังที่ขึ้นชั้นบน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

ข้างนอกห้องโถงบนชั้นสอง

หลังจากที่ภีมพลขึ้นไปข้างบนแล้วก็เห็นผู้หญิงที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตรงหน้าต่าง

สายตาของสองคนมองสบกัน เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังรอเขาอยู่

ภีมพลก้าวเดินเข้าไปข้างใน นภาลัยมุมปากยกขึ้นเบาๆ

เขาเห็นบนโต๊ะกาแฟมีข้อตกลงสองฉบับกับปากกาหนึ่งด้ามวางเอาไว้อยู่

“ฉันคิดดีแล้ว ฉันยอมตกลงว่าจะรักษาแผลไฟไหม้ให้กับแม่ของคุณ”นภาลัยมองใบหน้าที่เย็นชาและสูงส่งของเขา“แต่คุณต้องเซ็นข้อตกลงฉบับนี้ก่อน”