เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 115

เพิ่งจะเดินเข้าไปในแผนกฉุกเฉินก็เห็นฉินเยว่เดินมาด้วยท่าทีลับๆ ล่อๆ! เธอเดินตามเฉินชางตรงเข้าไปยังห้องเปลี่ยนชุดชาย

เฉินชางรู้สึกอับจนคำพูดขึ้นมาทันที “นี่เป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้ชายนะครับเจ๊ อย่าคิดว่าอกแบนแล้วจะปลอมตัวเป็นผู้ชายได้นะ!”

ฉินเยว่กลอกตาใส่เฉินชางครั้งหนึ่ง “ชิ…ก็ไม่ได้พาคุณเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิงสักหน่อย ดูแล้วคุณคงทำได้สินะ”

เฉินชางถูกคำพูดนี้ของฉินเยว่ทำเอาพูดอะไรไม่ออก

“เฉินชาง ถ้าวันหนึ่งกลายเป็นคุณร่ำรวยแล้วก็อย่าลืมกันนะคะ!” ฉินเยว่ปิดประตูพลางพูดด้วยดวงตากลมโตโดยไม่เขินอายเลยสักนิด

เฉินชางหัวเราะออกมาโดยพลัน “อะไรคือคุณร่ำรวย? ผมแซ่เฉิน ผมคือคุณเฉินผู้ร่ำรวย! บรรพบุรุษผมเป็นเจ้าของที่ดิน มีที่ดินอยู่ในหมู่บ้านชนบท เป็นไงล่ะ? คุณเล็งทรัพย์สมบัติของครอบครัวผมอยู่หรือครับ? คิดจะเป็นสะใภ้เจ้าของที่ดินหรือ?”

ฉินเยว่มีท่าทีดูแคลน “หึ ยังมาเสแสร้งกับฉันอีก อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะคะว่าเมื่อกี้คุณเพิ่งลงมาจากรถหรู เฉินชาง คุณเป็นเด็กเลี้ยงของเศรษฐีนีหรือ? ช่วยชีวิตเศรษฐีนีมาหรือ? มีความสัมพันธ์ลับๆ กันหรือคะ?”

เฉินชางรู้สึกอยากข่วนหน้าฉินเยว่จริงๆ ฉินเยว่คนนี้นี่ นับวันก็ยิ่งขี้มโน “ผมเหมือนคนแบบนั้นหรือครับ? หึ…”

ฉินเยว่พยักหน้าอย่างจริงจัง ยู่ปากพูดว่า “ไม่เหมือน แต่ใช่เลย!”

เฉินชางคิดว่าการคุยกับฉินเยว่เป็นการสิ้นเปลืองน้ำลายและไม่มีประโยชน์สักนิด

เฉินชางสวมเสื้อกาวน์สีขาว มองฉินเยว่แล้วพูดว่า “คุณรีบหาแฟนเถอะ ไม่งั้น…ขี้มโนแบบนี้เดี๋ยวไม่มีใครเอาพอดี”

ฉินเยว่แค่นเสียงออกมา “สบายใจเถอะค่ะ! ถึงไม่มีคนเอาฉันก็ไม่เอาคุณหรอก รีบบอกมาตามตรงเถอะ วันนี้ตอนเที่ยงคุณไปเจอเศรษฐีสาวมาใช่หรือเปล่า?”

เฉินชางถอนใจออกมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เมื่อวานผมผ่าตัดให้ผู้ป่วยที่ถูกส่งมาจากโรงพยาบาลซื่อปา วันนี้หัวหน้าแผนกของที่นั่นให้ผมไปช่วยผ่าตัดน่ะครับ ตอนกลางวันผมก็เลยไปที่นั่น”

ฉินเยว่ได้ยินดังนั้นพลันเบิกตากว้างก่อนจะกะพริบตาปิ๊งๆ “โอ้โห เฉินชาง คุณฉายเดี่ยวได้แล้วหรือ? จริงหรือเปล่าเนี่ย?”

“บอกมาเร็ว รู้สึกยังไงคะ? ออกไปข้างนอกมีพยาบาลสาวสวยอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า?”

เฉินชางรีบปิดปากฉินเยว่ทันที “นี่เจ๊ พูดเบาๆ หน่อยได้หรือเปล่า อย่าให้คนอื่นรู้นะครับ โอเคไหม? นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเปิดเผยตรงไปตรงมาได้นะ”

ตอนนี้มีคนผลักประตูเข้ามาพอดี

หวังเชียนเดินเข้ามาก็เห็นเฉินชางกำลังปิดปากฉินเยว่โดยดันตัวเธอติดกับกำแพงพอดี (ห้องเปลี่ยนเสื้อแคบมาก แค่เดินสวนกันได้เท่านั้น มีล็อกเกอร์อยู่แถวหนึ่งเอาไว้แขวนเสื้อ)

หวังเชียนถูกภาพเบื้องหน้าทำเอาดวงตาสว่างแวววาว มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที “อา ให้ตายเถอะ ทำไมผมแสบตาแบบนี้นะ ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปแล้วปิดประตู แถมยังล็อคห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย

การกระทำนี้ทั้งคล่องแคล่วและรวดเร็วมาก ไม่มีท่าทีอย่างที่หมอแผนกฉุกเฉินคนหนึ่งสมควรมีเลยแม้แต่น้อย!

เมื่อออกไปแล้วหวังเชียนก็มีท่าทีครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ตัดสินใจว่าตนควรส่งเสริมชายโสดหญิงโสดแห่งแผนกฉุกเฉินคู่นี้ให้ดี!

เขายืนอยู่บริเวณประตู เห็นหวังหย่งเดินมาพอดี

“พี่เชียน ยืนทำอะไรตรงนี้ครับ? แอร์ห้องทำงานไม่เย็นหรือ?”หวังหย่งมองไปยังประตูที่หวังเชียนยืนขวางเอาไว้

หวังเชียนส่ายหน้า “เปล่าๆๆ ด้านในไม่มีคน เอ่อ…เฉินชางและฉินเยว่ไม่ได้อยู่ข้างใน”

หวังหย่งได้ยินดังนั้นสมองก็ว่างเปล่าไปทันที จากนั้นจึงค่อยมีปฏิกิริยาขึ้นมา เดินยืนขวางประตูกับเขาด้วยกัน “อืม ที่นี่เย็นดีนะครับ”

“พี่เชียน พวกเขาสองคนทำอะไรกันอยู่ด้านในหรือ?” หวังหย่งกระซิบเสียงเบา ท่าทางคล้ายอยากซุบซิบเต็มที่

หวังเชียนมีท่าทีจริงจัง “ผมไม่รู้ ผมไม่ได้เห็นสองคนนั้นตัวติดกันนะครับ ผมไม่เห็นเฉินชางเอามือแนบหน้าฉินเยว่…”

ตอนนี้พยาบาลน้อยทั้งหลายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว พวกเธอเดินออกมานอกประตู พูดขึ้นด้วยสีหน้าตกใจว่า “มายืนทำอะไรกันตรงนี้คะ?”

หวังหย่งยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่มีอะไรครับ ที่นี่มันเย็นดี”

หวังเชียนกระแอมออกมา “เบาเสียงหน่อย เฉินชางกับฉินเยว่ไม่ได้อยู่ข้างใน!”

พยาบาลน้อยทั้งหลายได้ยินดังนั้น จิตวิญญาณเจ้าแม่ซุบซิบก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาทันที!

รีบแนบหูเข้าไปใกล้ประตูราวกับต้องการสำรวจอะไรบางอย่าง ทว่าจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก!