เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 120

จุดสำคัญในการศัลยกรรมของฟู่อวี้ฟางอยู่บริเวณรอบๆ ดวงตา คราวนี้เฉินชางไม่คิดเชิญคนอื่นมาช่วยทำ แต่ตัดสินใจทำด้วยตัวเอง

หลังจากได้รับทักษะศัลยกรรมหางตาและหัวตา รวมไปถึงทักษะการกรีดตาสองชั้นมาแล้ว เฉินชางก็ยังไม่มีโอกาสลงมือ เขาคันมือจนทนไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นที่สำคัญก็คือการศัลยกรรมครั้งนี้เขาไม่วางใจให้คนอื่นทำให้ เพราะหางตาของฟู่อวี้ฟางต้องปรับแต่งอย่างละเอียด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกรีดดวงตาที่มีขนาดเล็ก จำเป็นต้องกรีดให้ดวงตากว้างขึ้น และจะต้องปรับปรุงระยะห่างระหว่างดวงตา จุดสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือเส้นโค้งบริเวณดวงตา เฉินชางต้องการให้หางตาชี้ขึ้นเล็กน้อย

การปรับแต่งหางตาเป็นสิ่งสำคัญ หากมอบหมายให้คนอื่นทำ เฉินชางไม่วางใจจริงๆ!

ที่สำคัญที่สุดก็คือความยืดหยุ่นของฟู่อวี้ฟางค่อนข้างสูง หลังจากปรับแต่งไปแล้วจะกลายเป็นผลงานอันยอดเยี่ยม มีประโยชน์ต่อชื่อเสียงของตนในภายหลัง!

เสี้ยวเถียนฮวาอาจช่วยตนได้ครั้งหนึ่ง แต่ไม่อาจช่วยได้ตลอดไป

หากเฉินชางอยากสร้างชื่อให้ตัวเองในเมืองอันหยางก็ต้องมีสินค้าสำเร็จรูปออกมาตั้งโชว์ ฟู่อวี้ฟางถือเป็นสินค้าตัวอย่างที่ดี!

เงื่อนไขด้านร่างกายใช้ได้ รูปร่างและหน้าตาก็ไม่เลว หากศัลยกรรมออกมาตามการออกแบบของตนจะต้องไม่เลวแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น รับเงินคนอื่นมาแล้ว เฉินชางย่อมต้องรับผิดชอบอีกฝ่ายให้ดี

สรุปคือ จุดสำคัญในการศัลยกรรมใบหน้าให้ฟู่อวี้ฟางอยู่ที่ดวงตา ส่วนปากและบริเวณอื่นๆ ก็ไม่ซับซ้อน จางจื้อซินคงทำได้ดี

บางครั้งดวงตาที่งดงามคู่เดียวก็ช่วยชีวิตใบหน้าทั้งใบได้!

เมื่อกลับไปที่ห้องทำงาน จางจื้อซินก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “จะให้ใครเป็นคนผ่าตัดดีครับ? คุณนักออกแบบใหญ่!”

เฉินชางยิ้ม “พวกเราสองคนไงครับ ทำกันเอง!”

จางจื้อซินได้ยินดังนั้นพลันหน้าเปลี่ยนสี “คุณบ้าไปแล้วหรือ? บทเรียนโชกเลือดของเสี้ยวเถียนฮวาไม่ทำให้คุณได้สติอีกหรือครับ? ให้หยางเทากับฉินเสียงทำเถอะ? อย่าเห็นว่าตอนนี้คนรวยพวกนี้คุยง่ายเชียว พอเกิดปัญหาขึ้นมาจัดการยากเลยนะครับ”

เฉินชางส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าเขามีอคติกับทั้งสอง แต่ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดใด คุณต้องทำเองถึงจะพัฒนาฝีมือได้!

รูปแบบที่เฉินชางเป็นคนออกแบบคงไม่มีใครเข้าใจไปมากกว่าเขาอีกแล้ว

คำพูดบางคำ เฉินชางก็ไม่สะดวกพูด เช่นการผ่าตัดคราวที่แล้วของเสี้ยวเถียนฮวา เฉินชางรู้สึกไม่พอใจนัก แม้จะดีขึ้นมาก แต่ยังห่างจากความต้องการและอุดมคติของเฉินชางอยู่มาก

นี่ทำให้เฉินชางรู้สึกตัวว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะต้องทำด้วยตัวเองจึงจะควบคุมรายละเอียดและความปราณีตให้อยู่ในกำมือได้

เฉินชางเงยหน้าขึ้น “หรือคุณคิดจะให้คนอื่นผ่าตัดแทนตลอดไป?”

คำพูดนี้ทำให้จางจื้อซินถึงกับหน้าแดง

ผ่านไปหลายนาทีจางจื้อซินจึงถอนใจออกมา “ตอนที่ผมออกมาทำงานนี้ครั้งแรก คลินิกศัลยกรรมมีแค่สามคน ตอนนั้นไม่ว่าอะไรก็ทำทั้งนั้น ตอนนี้สิ มีคนเยอะ คลินิกก็ใหญ่ แต่ความกล้ากลับลดลง กลัวว่าจะเกิดปัญหาอยู่ตลอด ไม่กล้าทำอะไรเลย!”

“จะกลัวอะไรกัน! ทำๆ ไปก็พอแล้ว!” จางจื้อซินให้กําลังใจตัวเอง!

จากนั้นจางจื้อซินก็หยิบกระดาษร่างแบบขึ้นมาดูอยู่ครึ่งค่อนวัน เพียงแต่…ยิ่งดูก็ยิ่งกังวล ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกใจสั่น เนื่องจากบนกระดาษมีการวาดสัญลักษณ์เอาไว้อย่างละเอียดเกินไป มีรายละเอียดมากขนาดนี้เชียวหรือ!

หลังจากดูภาพแล้ว จางจื้อซินที่เมื่อครู่ยังมีความมั่นใจอัดแน่นเต็มอกก็ยกธงขาวทันที “เฉินชาง…เกรงว่าผมจะทำไม่ไหว คุณปรับแต่งดวงตามากเกินไป รายละเอียดปรับแต่งก็เยอะ ด้วยฝีมือของผมตอนนี้…ผมกลัวว่าจะทำให้การออกแบบของคุณเละน่ะสิ!”

เฉินชางส่ายหน้า “คุณไม่ต้องทำตาหรอกครับ ตรงตาเดี๋ยวผมทำเอง คุณรับผิดชอบจมูกและปากไปก็พอแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนี้จางจื้อซินก็ถอนใจออกมา คล้ายกับยังไม่รู้ตัว “อ้อ…”

แต่ไม่ทันไรจางจื้อซินก็ถูกเฉินชางทำให้โกรธจนยิ้มออกมา “คุณทำสู้ผมไม่ได้หรอก! คุณนี่นะ การออกแบบกับการทำศัลยกรรมไม่เหมือนกัน การทำศัลยกรรมก็ไม่เหมือนการวาดรูป ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น…บริเวณใบหน้ามีเส้นประสาทและเส้นเลือดอยู่มาก อาจเกิดปัญหาใหญ่ได้!”

“คุณออกแบบได้ นั่นถือเป็นพรสวรรค์ แต่การผ่าตัดเพื่อศัลยกรรมความงามไม่ได้ต้องการแค่พรสวรรค์อย่างเดียว คุณจะต้องสะสมความรู้เฉพาะทางและฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่พรสวรรค์อย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะครับ!”

“ถ้าพูดให้ฟังดูแย่สักหน่อยก็คือ คุณเพิ่งเรียนรู้ได้ไม่เท่าไหร่เอง! ไม่ได้ๆ ไปให้ฉินเสียงทำเถอะ พวกผมสองคนร่วมมือกันจะต้องราบรื่นแน่”

พูดจบจางจื้อซินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา

เฉินชางตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จะอย่างไรตอนนี้ก็มี [ระบบอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง] อยู่ ต้องฝึกฝนให้มากๆ ต่อไปจะมีโอกาสแบบนี้ที่ไหนกัน?

เฉินชางส่ายหน้า “ผมออกแบบเอง ผมย่อมเข้าใจผู้ป่วยมากกว่า ผลการผ่าตัดจะออกมาดีที่สุดแน่นอน”

จางจื้อซินได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าจนใจ “แต่ว่า…คุณเคยทำหรือครับ?”

เฉินชางส่ายหน้า “ไม่เคย แต่ใครไม่มีครั้งแรกบ้างล่ะครับ?!”

จางจื้อซินเงียบไปครู่หนึ่ง “นี่ไม่ได้กำลังล้อเล่นนะครับ!”

เฉินชางพูดอย่างมั่นใจ “ผมมั่นใจ!”

หลังจากคิดอยู่นาน ในที่สุดจางจื้อซินก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวเฉิน…”

เฉินชาง “ครับ?”

จางจื้อซิน “ใช้ชีวิตให้ปลอดภัยหน่อยไม่ดีหรือ?”

……

……

วันต่อมา เป็นครั้งแรกที่จางจื้อซินรู้สึกว่าการไปที่เตียงผ่าตัดให้ความรู้สึกเหมือนเดินไปยังลานประหาร

เขามองเฉินชาง รู้สึกได้ถึงความกระฉับกระเฉง!

เขามองฟู่อวี้ฟาง รู้สึกได้ถึงความกระฉับกระเฉง!

จากนั้นจึงถอนใจออกมาครั้งหนึ่ง มีเพียงตนที่แห้งเหี่ยว….