เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 154

บทที่ 154 ขอโทษครับไม่สะดวกรับโทรศัพท์

นอกห้องหัตถการ โจวข้วงเซิงและชายคงแก่เรียนนั่งอยู่นั่งอยู่ด้วยกัน คุยกันบ้างประปราย

หัวหน้าคนงานร่างอ้วนเตี้ยเดินไปเดินมา ไม่นานก็นำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไข่หมักและผักดองเข้ามาให้ พูดว่า “เหล่าโจว เดี๋ยวผมไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้คุณ คุณกินของพวกนี้รองท้องไปก่อนนะ!”

พูดจบ ไม่นานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็ถูกยกเข้ามาวางบนเก้าอี้ ใส่แฮม ไข่หมักชาและผักดองลงไปด้านบน

โจวข้วงเซิงยิ้ม “หัวหน้า คุณพาคนอื่นไปทำงานต่อเถอะครับ พวกเราไม่เป็นไร”

ชายร่างตี้ยพยักหน้า “พวกคุณรักษาไปก่อนนะ เดี๋ยวผมพาพวกเขาไปกินข้าว”

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที!

ดีที่เหล่าโจวบาดเจ็บบริเวณมือซ้าย ส่วนมือขวายังใช้ทำอะไรได้บ้าง พอพยาบาลพันผ้าพันแผลให้แล้วเลือดก็ไม่ไหลอีก

“เขาเป็นหัวหน้างานของพวกคุณหรือ? มีความรับผิดชอบมากเลยนะครับ!” ชายสวมแว่นร่างผอมเห็นหัวหน้างานร่างอ้วนเตี้ยวิ่งไปวิ่งมาก็อดถามไม่ได้

โจวข้วงเซิงยิ้ม “ใช่ครับ เสี่ยวจ้าวเป็นคนดีมาก จะไปเหนือไปใต้ก็พาพวกเราไปหมด หลายปีมานี้รบกวนเสี่ยวจ้าวไม่น้อย! ปีใหม่ปีที่แล้ว เพื่อเงินเดือนของพวกเรา เขาถึงกับไปรอหน้าบ้านเถ้าแก่หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เที่ยงคืนกว่าถึงจะได้เงินกลับมา”

“ติดตามหัวหน้าแบบนี้ คุณมีความซื่อสัตย์มากเลยนะครับ!”

ชายคนนั้นได้ยินก็อดชะงักไปไม่ได้ พยักหน้าพูดว่า “เขาไม่เลวจริงๆ!”

ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน ด้านนอกแผนกฉุกเฉินก็เกิดวุ่นวายขึ้นมา ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียด เด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยใบหน้าร้อนรน

“ใครคือหมอเฉินชาง!?”

หญิงวัยกลางคนสวมชุดเดรสถามด้วยใบหน้ากังวล เสี่ยวหลินเห็นก็ขะงักไป เดี๋ยวนี้คนไข้นิยมพาญาติมาด้วยกันหรือไง?

คนกลุ่มนี้มีประมาณห้าหกคน แต่ละคนสวมเสื้อผ้าชั้นดี เมื่อเทียบกับคนงานกลุ่มที่แล้ว แตกต่างกันอย่างชัดเจน!

เสี่ยวหลินรีบพูดว่า “สวัสดีค่ะ ตอนนี้หมอเฉินกำลังเย็บแผลให้ผู้ป่วยอยู่ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมาคะ?”

หญิงวัยกลางคนคนนั้นรีบเดินเข้ามา “วันนี้ลูกชายฉันบาดเจ็บที่ข้อมือเพราะไม่ทันระวังตัว พวกเราไปโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลมาแล้ว แต่หมอถานจงหลินออกไปทำงานข้างนอก ให้ฉันมาหาหมอเฉินชางของแผนกฉุกเฉินแห่งโรงพยาบาลอันดับสองแทน!”

“ไม่ทราบว่าต้องรอหมอเฉินอีกนานแค่ไหนหรือคะ?”

เสี่ยวหลินส่ายหน้า “อาจต้องรออีกสักพักเลยค่ะ ก่อนหน้านี้มีผู้ป่วยคนหนึ่ง บาดเจ็บสาหัสมาก พวกคุณไปนั่งพักผ่อนรอก่อนเถอะค่ะ!”

หญิงวัยกลางคนได้ยินดังนั้นสีหน้าพลันเปลี่ยนไป “นั่น…ให้ฉันไปพูดกับหมอเฉินเถอะค่ะ หมอเฉินอยู่ที่ไหนคะ?”

เสี่ยวหลินได้ยินคำพูดนี้ก็อดกันขำในใจไม่ได้ นี่ก็เป็นวีไอพีอีกคนแล้วหรือ?

“หมอเฉินกำลังรักษาอยู่ที่ห้องหัตถการ พวกคุณรอเขาออกมาเถอะค่ะ อย่าเข้าไปรบกวนการรักษาของหมอเฉินเลย”

“พี่ครับ รอเถอะ” ชายสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็คคนหนึ่งพูดอย่างสงบ

หญิงวัยกลางคนทอดถอนใจ รีบเดินไปข้างเด็กชายคนหนึ่ง “รุ่ยเอ๋อร์ ไม่เป็นไรใช่ไหม? เจ็บหรือเปล่า?”

เด็กชายอายุประมาณสิบสอง สวมชุดสไตลล์ฮิพฮอพ ย้อมผมสีม่วง หน้าตาสื่อความว่า คุณสนใจผมด้วยเหรอ?

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของหญิงวัยกลางคน เด็กชายคนนั้นก็แค่นเสียงออกมา แต่ไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปครู่หนึ่ง…เมื่อเห็นว่าประตูยังไม่เปิดออกมา หญิงวัยกลางคนก็ยิ่งร้อนใจ เธอเดินไปเดินมา เดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ปากก็พึมพำไม่หยุดว่า “ทำไมยังไม่ออกมาอีก!”

เด็กชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “แม่เป็นคนเปิดโรงพยาบาลนี้หรือไง? ถึงจะให้คนอื่นออกมาตามใจ ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนะครับ ไม่ใช่บริษัทของแม่ที่แม่ว่ายังไงก็ต้องว่าตามนั้น”

หญิงวัยกลางคนหันมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง คิดจะด่าคนแต่เห็นสายตาของลูกชายก็ต้องกัดฟันกลืนคำพูดลงไป