เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 153

บทที่ 153 สถานการณ์พิเศษ

เวลาสองทุ่มกว่า เฉินชางรับคนไข้เข้ามาเจ็ดแปดคน ส่วนใหญ่พันแผลรักษาอาการบาดเจ็บภายนอกมาแล้ว

งานอายุรกรรมของแผนกฉุกเฉินส่วนใหญ่คือการออกยาแก้ปวดหัวแก้ไข้ ส่วนงานศัลยกรรมของแผนกฉุกเฉินที่พบบ่อยก็คือการพันแผลรักษาบาดแผลภายนอก

เนื่องจากเป็นบาดแผลภายนอก ทุกคนจึงค่อนข้างร้อนใจ ทำให้เกิดการกระทบกระทั่งกันเล็กน้อยเพราะทุกคนคิดว่าบาดแผลของตนเองหนักกว่าคนอื่น

แต่วันนี้ค่อนข้างดี ดูเหมือนผู้ป่วยไม่กระสับกระส่ายร้อนใจ ยังคงนั่งรออยู่ตรงจุดพักผ่อนอย่างสงบ

เวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง ชายสองคนวิ่งเข้ามาอย่างกระวนกระวาย พวกเขามีฝุ่นเต็มหน้าจนดูสกปรกทรุดโทรม ร่างกายเต็มไปด้วยดินและทราย

หยางจื้อฟู่และโจวข้วงเซิงเป็นพนักงานที่มาสร้างรถไฟฟ้าใต้ดินที่เมืองอันหยาง ทั้งสองคนไม่ใช่คนพื้นที่ วันนี้ในขณะทำงาน รถเครนของพวกเขาขัดข้องทำให้สายพานหลุดร่วง หยางจื้อฟู่เห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงดึงโจวข้วงเซิงหลบไปอย่างแรง ทั้งสองไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อะไร แต่ก็ถูกแผ่นเหล็กบาดหลังมือ!

ดีที่รางรถไฟอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลอันดับสอง เพื่อนร่วงงานเจ็ดแปดคนจึงพาพวกเขามาส่งอย่างใจกว้าง คนมากมายขนาดนี้เข้ามาในแผนกฉุกเฉินพร้อมกัน ทุกคนเห็นก็รู้สึกสนอกสนใจ

คนงานก่อสร้างเหล่านี้ต่างมีผมเผ้าหน้าตากระเซอะกระเซิง ชุดก่อสร้างลายพรางบนตัวเต็มไปด้วยฝุ่น รองเท้าหนังสีเขียวเหมือนรองเท้าทหารมีโคลนติดอยู่ข้างใต้เป็นชั้นๆ เนื่องจากพื้นที่ก่อสร้างเป็นพื้นที่ดินโคลน

เมื่อทุกคนมาถึงประตูแผนกฉุกเฉิน มองเข้าไปเห็นด้านในสะอาดสะอ้านไปหมด จึงหยุดเท้าไปทันที!

หยางจื้อฟู่และโจวข้วงเซิงหารือกัน จากนั้นจึงถอดรองเท้าแล้วเดินเท้าเปล่าเข้าไปด้านใน!

คนงานก่อสร้างคนอื่นๆ เห็นดังนั้นก็เอาอย่าง รีบถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปด้วย

“คุณหมอครับ…”

วันนี้เสี่ยวหลินเป็นเวรกลางคืน เธอเห็นทั้งสองเดินเข้ามา บนแขนมีเสื้อผ้าพันไว้เป็นชั้นหนา แต่เลือดยังคงไหลซึมออกมา คนหนึ่งบาดเจ็บที่แขนซ้าย อีกคนแขนขวา!

เสี่ยวหลินสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน รีบทำตามขั้นตอนทันที

เธอให้เพื่อนร่วมงานไปเรียกพนักงานมาช่วยลงทะเบียน ส่วนตนก็พาทั้งสองเข้าไปด้านใน

ตอนนี้เฉินชางเพิ่งเย็บแผลให้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเสร็จ เธอเผลอหั่นนิ้วตัวเองตอนทำอาหาร ด้านหลังเธอมีชายร่างผอมสวมแว่นกรอบทองยืนอยู่ ดูท่าทางคงแก่เรียน คิ้วเป็นเส้นเหมือนพวกบัณฑิต

เขามองเฉินชางพูดยิ้มๆ ว่า “ผมไม่ระวังถูกปากกาทิ่มเท้า เดินไม่สะดวกเลยครับ”

เฉินชางกำลังจะพูดบางอบ่าง จู่ๆ เสี่ยวหลินก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “หมอเสี่ยวเฉิน มีคนไข้สองคน เลือดออกมาก ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บหนัก!”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวหลินก็เพิ่งเห็นชายที่กำลังจะได้รักษา จึงพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “อาการ…สาหัสมากค่ะ!”

ขณะนั้นคนทั้งสองก็ถูกส่งเข้ามาด้านใน

หยางจื้อฟู่และโจวข้วงเซิงกดแขนของตนเอง บนหน้ามีรอยยิ้มเจื่อนๆ ทั้งสองมองไปยังห้องตรวจที่ดูสะอาดสะอ้าน รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เข้าพวก ทั้งอับอายและกระสับกระส่าย

ตอนนี้เองชายคนนั้นจึงลุกขึ้น มอบที่นั่งให้ทั้งสองด้วยตนเอง “พวกคุณนั่งลงก่อนครับ ให้หมอตรวจก่อน ไม่ต้องเครียดครับ ไม่เป็นอะไร”

เฉินชางยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายคนนั้นก็ตบไหล่หยางจื้อฟู่คล้ายแสดงให้เห็นว่าเขาไม่สนใจฝุ่นดินบนร่างกายอีกฝ่าย

หยางจื้อฟู่ยิ้มกระอักกระอ่วน หัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วพูดด้วยสำเนียงทางเหนือ “ขอบคุณ ขอบคุณพี่ชาย”

เฉินชางปลดเสื้อที่หยางจื้อฟู่ใช้พันแผลเอาไว้ออกไป ทำให้แผลถูกกระทบจนหยางจื้อฟู่ต้องสูดปากด้วยความเจ็บปวด