เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 167

บทที่ 167 ผู้อำนวยการฝางต้องการพบคุณ!

เมื่อซ่งเฉียงเห็นข่าวนี้เท่ากับว่าหลายคนได้เห็นข่าวนี้แล้ว รวมไปถึงเหล่าผู้นำของโรงพยาบาลอันดับสองด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เห็นข่าวนี้แล้วจริงๆ!

ซ่งเฉียงคิดถึงตรงนี้สีหน้าพลันเปลี่ยนไป แต่เขาก็รีบสงบใจลง พยายามสูดหายใจลึกๆ

ตอนนี้เรื่องเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำก็คือปรับเปลี่ยนและแก้ไขไปตามโอกาส หาทางตอบโต้ให้ดี!

เรื่องสำคัญที่สุดก็คือหนังสือพิมพ์อันหยางเป็นบริษัทสื่อแห่งหนึ่ง เท่ากับว่าเป็นตัวแทนความเห็นและทัศนคติของสื่อหนังสือพิมพ์ในเมืองอันหยาง เรื่องนี้น่ากลัวจริงๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็พยายามไตร่ตรองว่าช่วงนี้ตนไปล่วงเกินใครไว้กันแน่! คิดไปคิดมา ซ่งเฉียงก็คิดออกแค่เฉินชางเพียงคนเดียว!

ปกติซ่งเฉียงเป็นคนที่ค่อนข้างระมัดระวังตัว เขาปฏิบัติกับผู้มีอำนาจอิทธิพลอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ถ้าเช่นนั้นก็มีเพียงเฉินชางแล้ว!

ซ่งเฉียงไม่คิดว่าเฉินชางจะมีความสามารถขนาดนี้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็ตัดสินใจติดต่อไปหาสำนักพิมพ์อันหยาง

ในฐานะที่ซ่งเฉียงเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับสองย่อมสะสมเส้นสายไว้จำนวนหนึ่ง ตอนนี้เป็นโอกาสให้ใช้งานแล้ว ไม่นานก็หาข้อมูลติดต่อคนรับผิดชอบส่วนในของหนังสือพิมพ์อันหยางพบ

เมื่อต่อสายไปแล้ว ซ่งเฉียงก็แนะนำตัวเอง

“สวัสดีครับ ผมซ่งเฉียง หัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับสองนะครับ หัวหน้าจ้าวที่ดูแลเรื่องรายการโทรทัศน์ให้เบอร์โทรศัพท์คุณมา” ซ่งเฉียงแนะนำตัวเองอย่างยิ้มแย้ม

แต่เมื่ออีกฝ่ายได้ยินซ่งเฉียงแนะนำตนเองเรียบร้อยแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรครับ?”

ซ่งเฉียงได้ยินคำพูดเช่นนี้พลันรู้สึกถึงอันตราย หากอยู่ในสถานการณ์ปกติ แม้อีกฝ่ายจะไม่เป็นมิตรก็ยังไม่ใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอ้างชื่อหัวหน้าจ้าวของฝ่ายรายการโทรทัศน์ขึ้นมาแล้วด้วย

ซ่งเฉียงสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดี!

“หัวหน้าฝ่ายครับ เป็นแบบนี้นะครับ เมื่อคืนพวกคุณตีพิมพ์เรื่องเกี่ยวกับโรงพยาบาลอันดับสองของพวกเรา มันค่อนข้าง…”

อีกฝ่ายได้ยินข้อมูลถึงตรงนี้ก็กล่าวตัดบทซ่งเฉียงไปโดยตรง “สวัสดีครับ หากคุณมีข้อสงสัยว่าข้อมูลในหนังสือพิมพ์ของพวกเราจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของโรงพยาบาลคุณ ก็ติดต่อมาตามช่องทางอย่างเป็นทางการของพวกเราได้เลยครับ หนังสือพิมพ์อันหยางของพวกเรารับผิดชอบต่อข้อมูลที่รายงานแน่นอน และจะเผชิญหน้าอย่างจริงจังด้วย ไม่ทราบว่าคุณยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ?”

ซ่งเฉียงโกรธจนกัดฟันแน่น เขาจะไปคิดได้อย่างไรว่าเรื่องมันจะพัฒนามาถึงขั้นนี้!

มีเรื่องอื่นหรือเปล่า? มีกับผีสิ! ให้ตายเถอะ! แม่งเอ๊ย!

ทันทีที่วางโทรศัพท์ ซ่งเฉียงก็ถีบโต๊ะทำงานเบื้องหน้าไปครั้งหนึ่ง ปัดเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะจนกระจัดกระจายเต็มพื้น!

ซ่งเฉียงมีสีหน้ามืดครึ้ม ลมหายใจกระชั้นถี่

ตอนนี้เองมีโทรศัพท์สายหนึ่งต่อเข้ามา น้ำเสียงค่อนข้างอึมครึม ฟังดูไม่พอใจ “ซ่งเฉียง มาที่ห้องประชุมชั้นยี่สิบเอ็ดด้วยครับ”

ซ่งเฉียงมองชื่อที่ปรากฎบนโทรศัพท์ เมื่อพบว่าเป็นชื่อของรองผู้อำนวยการ หนังตาพลันกระตุกถี่ยิบ!

“ได้ครับรองผู้อำนวยการ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อวางโทรศัพท์ไปแล้ว ซ่งเฉียงก็คิดว่าตอนนี้คนเพียงคนเดียวที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ก็คือเฉินชาง

แม้จะไม่รู้ว่าเฉินชางทำเรื่องให้มาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร แต่ซ่งเฉียงคิดว่าจะต้องไปหาเฉินชางแล้ว

เรื่องนี้ตนมักง่ายเกินไปจริงๆ ประเมินเฉินชางต่ำเกินไป!

เขามีคนถือหางอยู่หลายคน คิดไม่ถึงจริงๆ…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ซ่งเฉียงก็สูดหายใจลึก พูดกับพนักงานที่อยู่ด้านนอกว่า “ขอเบอร์โทรของเฉินชางด้วยครับ”

จากนั้นจึงกดโทรหาเฉินชาง รีบกล่าวว่า “เฉินชาง ผมซ่งเฉียงนะครับ”

“ตู๊ดๆๆ…”

ซ่งเฉียงตกตะลึงจนตาค้างไปโดยพลัน