เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 168

บทที่ 168 ภารกิจทดสอบจรรยาบรรณแพทย์!

หลี่เจี้ยนเหว่ยเห็นซ่งเฉียงเดินเข้ามาก็ด่ากราดไปทันที!

“ซ่งเฉียง! คุณมานี่เดี๋ยวนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลี่เจี้ยนเหว่ยโยนหนังสือพิมพ์ใส่

สีหน้าของซ่งเฉียงเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวม่วง ครึ่งค่อนวันก็ยังสงบอารมณ์ไม่ได้ เดิมทีเขามีไฟโทสะอัดแน่นเต็มท้องอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาถูกหลี่เจี้ยนเหว่ยชี้หน้าด่าอีก ทันใดนั้นก็ยิ่งรู้สึกโมโห!

“ก็เป็นแค่การตำหนิตักเตือนธรรมดาไม่ใช่หรือครับ เฉินชางออกจากเวรไปกลางคัน ผมที่เป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์จะไม่ลงโทษเขาได้หรือ” ซ่งเฉียงทำคอแข็งพูดต่อ “ทุกวันนี้บริษัทสื่อพวกนี้ต่างก็อดรนทนไม่ไหว อยากทำให้พวกเรามีปัญหาให้ได้ จะได้ขับเคลื่อนโลกไปตามใจ หนังสือพิมพ์อันหยางนี่ก็แค่ไหลไปตามกระแส!”

หลี่เจี้ยนเหว่ยเห็นซ่งเฉียงใช้คำพูดแรงๆ เพื่อหาเหตุผลให้ตนเองก็ชะงักไปทันที เขาเดินเข้ามาถลึงตาใส่ “คุณยังมีเหตุผลอีกหรือ ถ้างั้นผมถามคุณหน่อย ทุกวันคุณมาเข้างานกี่โมง โรงพยาบาลของพวกเรากำหนดเวลาเข้างานไว้กี่โมง ในฐานะที่คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ คุณควรมาถึงแปดโมงทุกวัน มีวันไหนบ้างที่คุณทำได้!”

“ขาดเวรไปแค่ชั่วโมงเดียว แต่คุณดูการลงโทษของคุณเถอะ บันทึกลงในประวัติกับลบผลประเมินงานทั้งปี แม้แต่การเลือกงานในอนาคตคุณก็ยังเข้าไปยุ่ง คุณอยากลงมีดเฉินชางให้หมดอนาคตในครั้งเดียวเลยสินะ!”

เมื่อซ่งเฉียงได้ยินคำพูดของหลี่เจี้ยนเหว่ยก็รู้สึกเสียดแทงหูเป็นอย่างยิ่ง!

“เฉินชางรู้ว่าผิดแต่ไม่ยอมแก้ไข ผมออกประกาศตักเตือนเขาแล้ว ต่อมาผมก็ให้โอกาสเขาอีก ขอแค่เขามาขอโทษ ยอมเปลี่ยนท่าทีสักหน่อย รู้จักยอมรับผิด ผมก็จะปล่อยไป ผมไม่ได้ไม่ให้โอกาสเขาสักหน่อย! แต่นี่อะไร คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเฉินชางบ้าง เขาบอกว่าตัวเองเลิกเวรดึก ไม่อยู่ที่โรงพยาบาล ต้องการพักผ่อน! รองผู้อำนวยการหลี่ คุณเป็นหัวหน้า ลูกน้องเบื้องล่างไม่ยอมตั้งใจทำงาน คุณจะทำยังไง”

“ตอนนี้โรงพยาบาลของพวกเรามีพนักงานส่วนหนึ่งไม่ตั้งใจทำงาน ผมลงโทษเฉินชางแบบนี้เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!”

หลี่เจี้ยนเหว่ยถูกทำให้โกรธจนหัวเราะไปแล้ว!

“คุณจะบอกว่าไก่ตัวนี้ เช้าไม่เชือด เย็นไม่เชือด จะมาเชือดเอาตอนที่ไก่มันหักหน้าคุณหรือ”

“คุณจะมาอธิบายอะไรกับผมก็ไม่มีประโยชน์ คุณดูเถอะว่าในหนังสือพิมพ์เขียนว่ายังไง บอกว่าโรงพยาบาลอันดับสองของพวกเราใช้อำนาจในทางที่ผิด เรียกว่าทำให้ชื่อเสียงแปดเปื้อนแล้ว! พวกเราบริหารโรงพยาบาลมาหลายสิบปีกว่าจะสร้างชื่อได้ คุณอาศัยอะไรมาทำให้มันแปดเปื้อน!”

“ดูซิว่าในหนังสือพิมพ์เขียนอะไรลงไปบ้าง!”

หลี่เจี้ยนเหว่ยหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาด้วยความโกรธ “เห็นหรือเปล่า! หัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์พาคนไปแซงคิว เห็นความเท่าเทียมของชีวิตมนุษย์เป็นเรื่องตลก!”

“ซ่งเฉียง คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์มาหลายปี แต่ทำงานไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ! ผมจะบอกคุณให้ เรื่องในวันนี้คุณต้องไปแก้ไขซะ ไม่งั้นผมจะแก้ไขแทนคุณเอง!”

พูดจบหลี่เจี้ยนเหว่ยก็ตบโต๊ะชี้หน้าด่าซ่งเฉียงไปอีกยกใหญ่!

ซ่งเฉียงหุบปากไปทันที เขาสูดหายใจลึก เรื่องนี้เขาประมาทเกินไปจริงๆ จะว่าไปแล้วเป็นเพราะถูกเฉินชางทำให้โกรธจนขาดสติ อีกทั้งยังถูกหยวนฟางไร้สมองคนนั้นยุแยงด้วย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็โกรธจนทนไม่ไหว! น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้ว

ซ่งเฉียงลุกขึ้น มองไปที่หลี่เจี้ยนเหว่ย “หัวหน้าหลี่ เรื่องนี้ผมจะจัดการเองครับ คุณไม่ต้องกังวล”

พูดจบซ่งเฉียงก็ลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไป

หลี่เจี้ยนเหว่ยทอดถอนใจ ปกติแม้ซ่งเฉียงจะไม่มีความสามารถ แต่ก็นับว่าเชี่ยวชาญการจัดการเรื่องยุ่งเหยิงพวกนี้ เรื่องก็เกิดไปแล้ว ตำหนิบ่นว่าไปก็ไม่มีความหมายอะไร การแก้ไขปัญหาต่างหากจึงจะสำคัญที่สุด

ขณะที่ซ่งเฉียงกำลังจะเดินออกไป จู่ๆ หลี่เจี้ยนเหว่ยก็เรียกเขาไว้!

“ซ่งเฉียง รอก่อน”

ซ่งเฉียงกลับมา “รองผู้อำนวยการหลี่ มีอะไรจะชี้แนะหรือครับ”

หลี่เจี้ยนเหว่ยกล่าวอย่างเรียบเฉย “คุณรู้หรือเปล่าว่าคืนนั้นเฉินชางออกไปทำอะไร”

ซ่งเฉียงส่ายหน้า