เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 170

บทที่ 170 ช่วยชีวิตเด็ก!

ใกล้ถึงเวลาแลกเวรแล้ว เมื่อหลี่เป่าซานเข้ามา ทุกคนก็พากันเงียบเสียงลง

หลี่เป่าซานมองไปยังทุกคนโดยเฉพาะเฉินชาง จากนั้นจึงพยักหน้ากล่าวว่า “เอาละทุกคน ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเฉินชางแล้วนะครับ ต่อไปนี้ตั้งใจทำงานให้ดีก็พอ เรื่องในคราวนี้ก็เป็นเหมือนสัญญาณเตือนให้พวกเรา

นี่แสดงให้เห็นว่าระบบการเข้าเวรของพวกเรายังไม่เหมาะสมนัก ยังขาดการพูดคุยติดต่อและความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานและอื่นๆ อีก…นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องปรับปรุง”

ทุกคนพากันพยักหน้ารับ ตอนนี้หยวนฟางจึงค่อยทอดถอนใจ ยังดีที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตน ทว่าในตอนนี้เอง จู่ๆ หลี่เป่าซานก็พูดขึ้นว่า “หยวนฟาง”

หยวนฟางสั่นเล็กน้อย รีบลุกขึ้นยืน “ครับ หัวหน้าแผนก!”

หลี่เป่าซานพยักหน้า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไปอยู่ศูนย์ตรวจร่างกายนะครับ ตอนนี้ศูนย์ตรวจร่างกายของโรงพยาบาลกำลังขาดคน คุณไปช่วยที่นั่นนะครับ”

เมื่อเขากล่าวเช่นนี้ออกมา หยวนฟางพลันรู้สึกตื่นตะลึง….

ศูนย์ตรวจร่างกายหรือ…

ศูนย์ตรวจร่างกายของโรงพยาบาลอันดับสองเป็นฝ่ายที่ค่อนข้างว่าง ในหนึ่งปีมีงานเพียงไม่กี่เดือน นี่หมายความว่าปีหนึ่งทำเงินได้ไม่เท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นที่สำคัญที่สุดก็คือไม่มีอนาคต เป็นงานประเภททำเลี้ยงชีพรอความตายไปวันๆ เป็นที่แรกๆ สำหรับนักศึกษาจบใหม่

นอกจากนักศึกษาจบใหม่แล้ว คนที่มาทำงานที่นี่ส่วนใหญ่เป็นคนที่ถูกทำโทษ คนที่ไม่อยากทำงานหนัก หรือไม่ก็พยาบาลที่ถูกโอนย้ายเข้ามา เพราะศูนย์ตรวจร่างกายของโรงพยาบาลอันดับสองนั้น…ธรรมดามากจริงๆ!

ผมที่เป็นศัลยแพทย์เรียนจบปริญญาโท แต่กลับถูกสั่งให้ไปทำงานที่ศูนย์ตรวจร่างกาย…

หยวนฟางรู้สึกหัวใจเย็นยะเยือก! เขาคิดว่าตัวเองหลบเลี่ยงได้แล้วเสียอีก ใครกันแน่ที่เป็นคนขุดออกมา?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยวนฟางก็ขบคิดอย่างหวาดกลัว

นี่เป็นการแก้แค้นย้อนหลังหรือ?

เขามองไปยังเฉินชาง

ทั้งหมดเป็นเพราะแก! ตอนนี้คงพอใจแล้วสินะ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยวนฟางก็ไม่กล้าเงยหน้า จะขายหน้าเกินไปแล้ว!

แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น กลับพบว่าไม่มีใครสนใจตนเลย…ทันใดนั้นเขาพลันเข้าใจขึ้นมาทันที ที่นี่ไม่มีใครเป็นห่วงเขา ได้ยินข่าวนี้แล้วจะทอดถอนใจกันสักครั้งก็ไม่มีเชียวหรือ? น่าเสียดายที่ไม่มีจริงๆ!

หลังจากทุกคนได้ยินข่าวนี้ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะหันมาสนใจ ทำราวกับไม่มีหยวนฟางอยู่ด้วย

พริบตานั้นหยวนฟางพลันรู้สึกว่าการจากไปของตนไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรของแผนก นี่ตนจะล้มเหลวในการเป็นมนุษย์เกินไปหรือเปล่า? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยวนฟางก็รู้สึกหดหู่…

ไปก็ช่างเถอะ! จะอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ของตน

……

……

การจากไปของหยวนฟางไม่ได้สร้างคลื่นลมอะไรให้แผนกเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้รู้สึกว่างานยุ่งขึ้นเพราะขาดคนไปหนึ่งคน ตรงกันข้าม งานทุกอย่างยังดำเนินไปอย่างลื่นไหลเป็นขั้นเป็นตอน ราวกับไม่มีคนโศกเศร้ากับการออกไปของหยวนฟางเลย

ทุกคนต้องทำงาน ควรทำอะไรก็ทำอย่างนั้น

อันเยี่ยนจวินเดินเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ “หัวหน้าแผนกครับ อุปกรณ์เกี่ยวกับศัลยกรรมทางมือที่สั่งมาถึงแล้วครับ อีกไม่นานพวกเราก็พัฒนาการผ่าตัดได้แล้ว!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ อันเยี่ยนจวินก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้เวลาพัฒนาแผนการใหญ่ของตนแล้ว

ปกติงานที่เยอะที่สุดก็คืองานประเภทรักษาบาดแผลภายนอกหรืองานเย็บแผล เขาเป็นศัลยแพทย์ทางมือแต่กลับไม่มีห้องผ่าตัดที่เหมาะสม ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วน ในที่สุดวันนี้อุปกรณ์ที่จำเป็นในห้องผ่าตัดก็มาถึงแล้ว!