เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 177

บทที่ 177 ปลูกถ่ายตับ

หลังจากที่ออกมาจากสำนักงานผู้อำนวยการแล้ว เฉินชางค่อนข้างรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจจริงๆ ที่ตนจะได้เรียนปริญญาโทแล้ว!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ตื่นเต้นฮึกเหิม

ความจริงแล้วการเป็นนักศึกษาปริญญาโทไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการทำงานของเฉินชางมากนัก

ปริญญาโทด้านการแพทย์แบ่งออกเป็นสองสาย คือ ผู้เชี่ยวชาญวิชาชีพ กับปริญญาโทด้านวิชาการ (Master of Science)[1] นักศึกษาแพทย์ปริญญาโทสายผู้เชี่ยวชาญจะใช้เวลาทั้งหมดวินิจฉัยโรคอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ถึงอย่างไรเสีย ภายในประเทศจะมีจัดฝึกอบรมหลังจากเรียนจบ ซึ่งหลังผ่านการฝึกอบรมแล้วจะได้รับใบรับรองสี่ใบด้วยกัน (ปริญญาบัตร ใบรับรองจบการศึกษาปริญญาโท ใบรับรองคุณสมบัติผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม ใบผ่านการฝึกอบรมกฎระเบียบแพทย์)

ขอแค่มีใบรับรองทั้งสี่ใบนี้ เวลาที่คุณหางาน คุณก็จะหางานได้ค่อนข้างง่าย

ในปีนี้โรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัดได้ร่วมเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลที่มีการจัดการฝึกอบรมแพทย์ของประเทศ ดังนั้นเฉินชางจึงติดธงสัญลักษณ์โครงการอบรมกฎระเบียบแพทย์ขณะที่ทำงานในแผนกได้

ฉินเยว่เองก็เช่นกัน เพียงแต่…ฉินเยว่คนนี้โชคชะตาไม่ดี สมัยเรียนค่อนข้างน่าสงสาร ในสมัยนั้นโครงการอบรมกฎระเบียบแพทย์ของนักศึกษาปริญญาโทสายผู้เชี่ยวชาญด้านวิชาชีพยังไม่เป็นที่นิยม ดังนั้นหลังจากที่มาทำงานโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัดแล้ว เธอทำได้เพียงหาคนที่ลงทะเบียนฝึกอบรมกฎระเบียบแพทย์ที่โรงพยาบาลตงต้าให้ เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด แต่ฝึกอบรมกฎระเบียบแพทย์ที่โรงพยาบาลตงต้า เธอเดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างสองโรงพยาบาล เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัดจึงจัดว่าการทำงานของเธอในช่วงนี้ถือเป็นการฝึกอบรมเช่นกัน ทางโรงพยาบาลจึงจ่ายเงินเดือนแทบน้อยเทียบเท่าแพทย์ฝึกหัด

เพราะอย่างไรเสีย ตราบใดที่คุณไม่มีใบรับรองฝึกอบรมกฎระเบียบแพทย์ คุณไม่มีทางได้เลื่อนตำแหน่งให้ขึ้นไปเป็นระดับกลางได้

เฉินชางนึกปัญหาข้อหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ตนกำลังจะเรียนต่อปริญญาโท คงจะไม่ใช่ว่าโรงพยาบาลจะหักเงินโบนัสของเขาทิ้งนะ

ฉินเยว่ก็โดนแบบนี้!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็วกกลับไปที่สำนักงานผู้อำนวยการ เขายิ้มอย่างกระดากอาย “ผู้อำนวยการฉินครับ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากถาม”

ฉินเสี้ยวยวนวางปากกาลง มองเฉินชาง “อืม มีเรื่องอะไรอยากถามครับ”

เฉินชาง “ผมกำลังเรียนปริญญาโท ผมจะจะโดนตัดเงินส่วนที่เป็นโบนัสหรือเปล่าครับ”

ฉินเสี้ยวยวนถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก เขามองเฉินชาง เขากล้าพนันเลยว่า ถ้าเขาบอกเฉินชางไปว่าจะโดนตัดโบนัส เฉินชางจะต้องบอกว่าไม่เรียนต่อปริญญาโทแน่!

ถ้าเป็นเช่นนั้น การที่เขาอุตส่าห์ไปวิ่งเต้นขอโควตามาก็คงจะต้องเหนื่อยเปล่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฉินชางได้รับการบรรจุเป็นบุคลากรของโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัดแล้วด้วย วุฒิปริญญาโทก็เป็นเหมือนเครื่องประดับส่งเสริมให้ยิ่งดูดี เมื่อถึงตอนนั้น ประวัติการศึกษาก็เป็นเหมือนบันไดที่ก้าวไปสู่โอกาส

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวยวนก็ตอบเฉินชางไปด้วยความจำใจ “ไม่ตัดครับ ได้โบนัสตามผลการทำงานของคุณปกติ ส่วนทางมหาวิทยาลัยผมคุยให้คุณแล้ว คุณเก็บหน่วยกิตให้ครบก็พอแล้ว เรื่องอื่นคุณไม่ต้องกังวลครับ แต่ยังไงคุณก็ต้องแบ่งเวลาไปเข้าเรียนให้เต็มที่ด้วยนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิชาสถิติทางการแพทย์ในงานวิจัยทางการแพทย์ กับวิชาเวชปฏิบัติอิงหลักฐาน[2] สองวิชานี้จะเป็นผลดีกับคุณมากในการพัฒนาตัวคุณเองในอนาคต”

แค่เฉินชางได้ยินว่าไม่ตัดเงินโบนัส เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันใด “ขอบคุณผู้อำนวยการมากๆ ครับ”

เฉินชางกับฉินเยว่มีความแตกต่างกันอยู่สักหน่อยก็คือ เฉินชางได้ฝึกอบรมกฎระเบียบแพทย์ที่โรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างสองโรงพยาบาล เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ลดความยุ่งยากลงไปได้มาก

…

ทันทีที่เฉินชางกลับมาถึงแผนก ฉินเยว่ก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาเขา “เฉินชาง คุณเลี้ยงข้าวฉันเถอะนะ!”

เฉินชางไม่เงยหน้าขึ้นมามองสักนิด “ฝัน?”

ฉินเยว่ไม่รู้สึกโกรธ เธอกลอกตากลมโตของเธอหนึ่งที “คุณแน่ใจเหรอ ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง! โอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ”

เฉินชางไม่สนใจฉินเยว่เลยสักนิด เขาหันไปหาหวังหย่ง “กลางวันนี้เราสองคนกินอะไรกันดีครับ”

หวังหย่งกำลังเขียนประวัติผู้ป่วยอยู่ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา “คุณเป็นเจ้ามือ กินอะไรก็ได้ครับ”

เฉินชาง “…”

จู่ๆ เฉินชางก็รู้สึกว่าเมนูที่ตนรับประทานคุ้มที่สุดก็คือไปที่โรงอาหาร สั่งอาหารชุดสักชุดก็พอแล้ว แค่สิบหยวนได้เนื้อหนึ่งอย่างผักสองอย่าง ข้าวหนึ่งถ้วย อิ่มจุใจแถมประหยัดเงิน แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าทุกครั้งที่คุณป้าคนตักข้าวเห็นตน จะต้องอดตักเนื้อเพิ่มให้เขาอีกสองช้อนไม่ได้ จู่ๆ เฉินชางก็รู้สึกว่าความสุขช่างแสนเรียบง่าย

ฉินเยว่ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก “เฮ้อ…ดูแล้วฉันคงต้องโทรไปที่สำนักพิมพ์แล้วละ จะบอกเขาว่าต้องการเปลี่ยนผู้ประพันธ์บรรณกิจ[3]”

เฉินชางรีบหันไปหาฉินเยว่ทันที “คุณพูดว่าอะไรนะ ได้หนังสือตอบรับแล้ว? ทำไมไวขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าอย่างน้อยที่สุดก็ครึ่งเดือนขึ้นไปเหรอครับ”

ฉินเยว่โอดครวญออกมาพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ “โอ๊ย ช่วงนี้ฉันทำโอทีอดหลับอดนอน เหนื่อยจนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างแล้ว”

เฉินชางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าประจบประแจงทันใด “พี่ฉินครับ พี่ฉินอยากกินอะไร พวกเราไปเติมพลังให้ร่างกายกันหน่อย!”