เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 179

บทที่ 179 ผมไม่มีเงิน

ความจริงแล้วเฉินชางไม่อยากลุกจากเตียงนอน แต่ใครจะไปรู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้ฉินเยว่ต้องโทรมาหาตนตอนตีสาม

จะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องบทความวิจัยนั้นที่ได้ตีพิมพ์ลงบนวารสาร ‘ปลูกถ่ายตับ’ เฉินชางยังคงตัดสินใจลุกขึ้นมารับสายดูว่ามีเรื่องอะไร

ในเวลากลางคืนเช่นนี้ เฉินชางสวมแค่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงขาสั้น ทำให้รู้สึกค่อนข้างหนาว หลังจากที่ไปถึงโรงพยาบาลแล้ว เฉินชางก็เห็นฉินเยว่รอเขาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว

“เฉินชาง ทางนี้!” ฉินเยว่เรียกเขาด้วยเสียงเบา!

เฉินชางวิ่งเหยาะๆ เข้าไปหาเธอ “เกิดอะไรขึ้น”

ฉินเยว่ชี้นิ้วไปที่ข้างใน “มีผู้ป่วยจิตเวชคนหนึ่งมาที่นี่”

เฉินชางชะงักงัน ตกตะลึงอยู่สามวินาที กล่าวด้วยท่าทางที่ดูเคร่งขรึมจริงจัง “มีผู้ป่วยจิตเวชมาที่โรงพยาบาลแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่โทรเรียกผมมากลางดึกกลางดื่น?…”

“คุณควรจะติดต่อขอความเห็นจากแผนกจิตเวชไม่ใช่หรือไง”

ฉินเยว่ทำปากยู่ “หมอแผนกจิตเวชเข้ามาตรวจแล้วค่ะ แต่ทางนั้นบอกว่าผู้ป่วยดูไม่ได้มีอาการทางจิต ทางนั้นเลยไม่รับตัวไป”

เฉินชางขมวดคิ้ว “ไปกันเถอะ ไหนๆ ผมก็มาแล้ว ไปดูหน่อยว่าเป็นอะไร”

ฉินเยว่พยักหน้า “คุณระวังตัวด้วยนะคะ ฉันรู้สึกว่าผู้ป่วยมีอาการพูดจาเลอะเทอะไม่ค่อยรู้เรื่อง”

เฉินชางหันกลับมา เขารู้ว่าฉินเยว่ค่อนข้างหวาดกลัว ทำให้สารอะดรีนารีนในร่างกายของเขาหลั่งออกมาหนึ่งมิลลิลิตร ดูเหมือนว่าจะทำให้ความกล้าหาญ +1? ความเป็นลูกผู้ชาย +1?

เมื่อเดินเข้าไปในโถงแผนกฉุกเฉิน เฉินชางก็เห็นชายขาเป๋คนหนึ่งเดินกะเผลกอยู่กลางโถง เดี๋ยวก็จับนู่น เดี๋ยวก็สัมผัสนี่ สวมเสื้อกล้ามสีแดงเก่าๆ รองเท้าผ้าใบสีดำขาดเป็นรูหลายแห่ง ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นคนเร่ร่อน

และดูเหมือนว่าชายคนนี้จะสนใจไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง เขาสัมผัสสิ่งต่างๆ อย่างระมัดระวัง เดินก็เดินอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่ารองเท้าที่ตนสวมอยู่ทำให้พื้นสกปรก เขาก็รีบถอดรองเท้าออก แล้วก้มลงเอาชายเสื้อเช็ดพื้นจนสะอาด

เฉินชางมองฉินเยว่ทีหนึ่ง

หรือว่าจะป่วยทางจิตจริงๆ

พยาบาลที่เคาน์เตอร์พยาบาลเผ่นหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ และในตอนนี้เอง ชายคนนี้ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่ด้านหลัง

เขาหันมาทันที!

เฉินชางถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง!

ว้อท?

สิ่งที่เห็นคือที่หน้าอกของชายคนนี้มีเหล็กเส้นยาวปักอยู่!

ทำเอาเฉินชางถึงกับตกใจมากในทันใด มิน่าเล่าฉินเยว่ถึงได้โทรหาตน

แต่…

ฉินเยว่โทรหาตน แล้วตนจะโทรหาใคร…

ชายคนนี้อายุไม่มาก เฉินชางเดาว่าน่าจะอายุประสามสิบได้ ศีรษะโล้น

เฉินชางถามด้วยความระมัดระวังว่า “สวัสดีครับ คุณมาหาหมอใช่มั้ยครับ”

เมื่อได้ยินเสียงของเฉินชาง สายตาของชายหนุ่มเมินเฉยไม่สนใจเฉินชางที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ฉินเยว่ เขามองอย่างไม่ละสายตา มองเสียจนฉินเยว่รู้สึกผวา

และในตอนนี้เอง จู่ๆ ชายคนนี้ก็หัวเราะออกมา “คุณหมอ คุณหมอหน้าตาดีจังครับ…”

เมื่อฉินเยว่ได้ยินคำนี้ เธอไม่เพียงไม่รู้สึกดีใจ แต่ใจเธอกลับยิ่งรู้สึกหวาดผวามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เธอฝืนยิ้มออกมา “คุณก็หน้าตาดีเหมือนกันค่ะ คุณก็หน้าดีเหมือนกัน…”

เมื่อชายคนนี้ได้ยินสิ่งที่ฉินเยว่พูด เขาก็ก้มหน้าทันทีด้วยความเขินอาย “สมัยวัยรุ่นผมหล่อมาก…”

แล้วเฉินชางถึงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าฉินเยว่สวมชุดกาวน์สีขาว ดังนั้นผู้ป่วยก็เลยไม่สนใจตน

เฉินชางรีบกลับเข้าในห้องทำงานทันที หยิบชุดกาวน์ที่วางพาดบนเก้าอี้ขึ้นมาสวม แล้วเดินกลับออกไปใหม่อีกครั้ง

ชายคนนั้นหันมาอย่างกะทันหัน ทำเอาลวดเหล็กดัดที่ปักอยู่กลางอกเขาเกือบจะเหวี่ยงมาโดนหน้าเฉินชาง เฉินชางถอยหนึ่งก้าวทันใด!

เฉินชาง “ผมเป็นหมอครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ผมช่วยคุณได้บ้าง”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ผม…ผมมาให้หมอตรวจแผลที่อก!”

หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ เขาก็พูดเสริมทันทีว่า “แต่ผมไม่มีเงิน”