เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 182

บทที่ 182 สุดแผนที่ ปรากฏมีดสั้น

เฉินชางเป็นฝ่ายไปหาจูหย่งวั่ง

“พิจารณาจากสภาวะทางร่างกายของคุณตอนนี้ พวกเราแนะนำให้คุณใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งนี้ต่อไปครับ”

จู่หย่งวั่งไม่เข้าใจ เขาถามด้วยนัยน์ตาที่เบิกโต “ใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งนี้? หมายความว่ายังไงครับคุณหมอ”

เฉินชางอธิบายหนึ่งรอบด้วยความอดทน “ก็คือพวกเราจะไม่ดึงลวดเหล็กดัดออกมาจากร่างกายคุณ คุณรู้จักการสู้รบใช่มั้ยครับ มีนักรบหลายคนที่ร่างกายมีกระสุนปืน มีเศษระเบิดที่ฝังอยู่ตามร่างกาย ไม่ได้เอาออกมา แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับชีวิต ดังนั้นลวดเหล็กดัดเส้นนี้ก็จะไม่กระทบอะไรกับชีวิตของคุณเช่นกัน…”

“…แล้วอีกอย่าง ถ้าหากผ่าตัดแล้วอายุของคุณก็จะยิ่งสั้นลงกว่าเดิม ดังนั้น…ผลการหารือสรุปว่าการผ่าตัดไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับตัวคุณ”

จูหย่งวั่งถึงกับหน้าชาทันใด ตามมาด้วยเสียงหัวเราะดุร้าย “คุณหมอหมายความว่าไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องตายอยู่ดี ดึงออกหรือไม่ดึงออกก็ค่าเท่ากัน ถ้าดึงออกก็เปลืองเงินเปล่า คุณหมอหมายความว่าอย่างงี้ใช่มั้ยครับ”

เฉินชางพยักหน้า “สภาวะทางร่างกายของคุณ คุณเข้าใจดีมากที่สุด ผมทำได้แค่บอกทางเลือกที่เป็นประโยชน์กับตัวคุณที่สุดให้คุณทราบ อันที่จริงสิ่งที่พวกเราทำได้ เราก็ได้ทำจนครบแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ จูหย่งวั่งก็แค่นหัวเราะออกมาทันใด “ตอนนี้คุณหมอต้องการจะไล่ผมแล้ว?”

เฉินชางรู้สึกจนปัญญา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาพูดคำว่า ‘คุณต้องการจะไล่ผม’

เฉินชางถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก “ผมไม่ได้จะไล่คุณ เพียงแต่กำลังพวกเรามีจำกัด อะไรที่ช่วยคุณได้พวกเราก็ได้ช่วยแล้ว อะไรที่เกินกว่ากำลังอำนาจในการตัดสินใจของพวกเรา พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ขอโทษจากใจอย่างลึกซึ้งครับ!”

จูหย่งวั่งหัวเราะลั่น เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวจนชิดกับตู้ สูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที!

เฉินชางหันหลังจะเดินออกไป

สายตาของจูหย่งวั่งแหลมคมขึ้นมาในทันใด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชังและเคียดแค้นกับความไม่เป็นธรรมที่ต้องเผชิญ และแล้วก็ราวกับว่าเหตุการณ์ได้เดินทางมาจนสุดทางแล้วความจริงจึงปรากฏ!

เขาวิ่งออกไปจากห้องสังเกตอาการ วิ่งไปยังโถงใหญ่ของโรงพยาบาล!

แผดเสียงตะโกนดังลั่น!

“มีสิทธิ์อะไร!”

“มีสิทธิ์อะไร!”

“มีสิทธิ์อะไร!”

“ทำไมผมต้องป่วย ทำไมผมต้องเป็นคนป่วยที่ไม่มีเงินรักษา ทำไมผมต้องสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ทำไมพวกคุณแต่ละคนสวมเสื้อผ้าดีๆ ทำไมพวกคุณถึงได้ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ได้พักอาศัยในตึกสูง มีรถขับ ได้ไปกินอาหารในร้านอาหาร ป่วยก็ได้นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล มีเงินใช้จ่าย! พวกคุณมีสิทธิ์อะไร…ผมไม่มีเงินพวกคุณก็ไม่รักษาให้ผมใช่มั้ย พวกคุณคิดว่าผมน่ารังแกมากใช่มั้ย…”

“…ได้ ไม่รักษาให้ผมใช่มั้ย! ผมจะแก้แค้นสังคม ถึงยังไงผมใกล้จะตายอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ…”

คนรอบข้างต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนก

ทุกคนต่างมองชายหนุ่มด้วยท่าทางระแวดระวังตัว

ฉางลี่น่าตกใจกลัวจนถอยหลบ เธอดึงแขนฉินเยว่ไว้แล้วกล่าวว่า “คุณเห็นหรือยัง! ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้! ฉันรู้!”

เฉินชางรีบวิ่งเข้าไปหาจูหย่งวั่งทันที “ผมอธิบายให้คุณฟังอย่างละเอียดชัดเจนแล้ว พวกเราช่วยคุณได้เท่านี้ ถ้าทำการผ่าตัดให้คุณ ก็จะทำให้อายุของคุณยิ่งสั้นเข้าไปอีก!…”

“…จะว่าไปแล้วพวกเราเองก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปเหมือนกัน พวกเราจะกินข้าวก็ต้องลำบากตรากตรำทำงานหนักหาเงินมาซื้อข้าวกินเหมือนกัน เข้างานเลิกงานก็นั่งรถสาธารณะเบียดเสียดแออัด พวกเราไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากคนทั่วไป คุณอย่ามีความคิดเช่นนี้ในหัวเด็ดขาด คุณต้องคิดถึงลูกของคุณ คุณอยากให้ลูกของคุณก็ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นเดียวกับคุณเหรอครับ”

จูหย่งวั่งหันมาจ้องมองเฉินชางทันที “คุณหมอเฉิน คุณหมอวางใจเถอะ ผมไม่วางระเบิดโรงพยาบาลหรอกครับ พวกคุณทุกคนเป็นคนดี!”

เฉินชางรีบปลอบประโลมเขา “จูหย่งวั่ง คุณอย่าคิดอะไรฟุ้งซ่านเด็ดขาด คุณกลับไปที่ห้องผู้ป่วยกับผม ผมจะคุยกับคุณให้เข้าใจ คุณไปนอนพักที่ห้องผู้ป่วยสักครู่ก่อน เดี๋ยวผมจะไปหาหัวหน้าจ้าว ไปปรึกษาเรื่องของคุณกับเขาสักหน่อย ลองคุยกับเขาสักรอบ แบบนี้เป็นไงครับ”

หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็บอกกับฉินเยว่ว่า “คุณดูแลเขาก่อน”