เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 182
สรุปบท บทที่ 182 สุดแผนที่ ปรากฏมีดสั้น: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ
ตอน บทที่ 182 สุดแผนที่ ปรากฏมีดสั้น จาก เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 182 สุดแผนที่ ปรากฏมีดสั้น คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายSlice of Life เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 182 สุดแผนที่ ปรากฏมีดสั้น
เฉินชางเป็นฝ่ายไปหาจูหย่งวั่ง
“พิจารณาจากสภาวะทางร่างกายของคุณตอนนี้ พวกเราแนะนำให้คุณใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งนี้ต่อไปครับ”
จู่หย่งวั่งไม่เข้าใจ เขาถามด้วยนัยน์ตาที่เบิกโต “ใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งนี้? หมายความว่ายังไงครับคุณหมอ”
เฉินชางอธิบายหนึ่งรอบด้วยความอดทน “ก็คือพวกเราจะไม่ดึงลวดเหล็กดัดออกมาจากร่างกายคุณ คุณรู้จักการสู้รบใช่มั้ยครับ มีนักรบหลายคนที่ร่างกายมีกระสุนปืน มีเศษระเบิดที่ฝังอยู่ตามร่างกาย ไม่ได้เอาออกมา แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับชีวิต ดังนั้นลวดเหล็กดัดเส้นนี้ก็จะไม่กระทบอะไรกับชีวิตของคุณเช่นกัน…”
“…แล้วอีกอย่าง ถ้าหากผ่าตัดแล้วอายุของคุณก็จะยิ่งสั้นลงกว่าเดิม ดังนั้น…ผลการหารือสรุปว่าการผ่าตัดไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับตัวคุณ”
จูหย่งวั่งถึงกับหน้าชาทันใด ตามมาด้วยเสียงหัวเราะดุร้าย “คุณหมอหมายความว่าไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องตายอยู่ดี ดึงออกหรือไม่ดึงออกก็ค่าเท่ากัน ถ้าดึงออกก็เปลืองเงินเปล่า คุณหมอหมายความว่าอย่างงี้ใช่มั้ยครับ”
เฉินชางพยักหน้า “สภาวะทางร่างกายของคุณ คุณเข้าใจดีมากที่สุด ผมทำได้แค่บอกทางเลือกที่เป็นประโยชน์กับตัวคุณที่สุดให้คุณทราบ อันที่จริงสิ่งที่พวกเราทำได้ เราก็ได้ทำจนครบแล้ว”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ จูหย่งวั่งก็แค่นหัวเราะออกมาทันใด “ตอนนี้คุณหมอต้องการจะไล่ผมแล้ว?”
เฉินชางรู้สึกจนปัญญา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาพูดคำว่า ‘คุณต้องการจะไล่ผม’
เฉินชางถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก “ผมไม่ได้จะไล่คุณ เพียงแต่กำลังพวกเรามีจำกัด อะไรที่ช่วยคุณได้พวกเราก็ได้ช่วยแล้ว อะไรที่เกินกว่ากำลังอำนาจในการตัดสินใจของพวกเรา พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ขอโทษจากใจอย่างลึกซึ้งครับ!”
จูหย่งวั่งหัวเราะลั่น เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวจนชิดกับตู้ สูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที!
เฉินชางหันหลังจะเดินออกไป
สายตาของจูหย่งวั่งแหลมคมขึ้นมาในทันใด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชังและเคียดแค้นกับความไม่เป็นธรรมที่ต้องเผชิญ และแล้วก็ราวกับว่าเหตุการณ์ได้เดินทางมาจนสุดทางแล้วความจริงจึงปรากฏ!
เขาวิ่งออกไปจากห้องสังเกตอาการ วิ่งไปยังโถงใหญ่ของโรงพยาบาล!
แผดเสียงตะโกนดังลั่น!
“มีสิทธิ์อะไร!”
“มีสิทธิ์อะไร!”
“มีสิทธิ์อะไร!”
“ทำไมผมต้องป่วย ทำไมผมต้องเป็นคนป่วยที่ไม่มีเงินรักษา ทำไมผมต้องสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ทำไมพวกคุณแต่ละคนสวมเสื้อผ้าดีๆ ทำไมพวกคุณถึงได้ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ได้พักอาศัยในตึกสูง มีรถขับ ได้ไปกินอาหารในร้านอาหาร ป่วยก็ได้นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล มีเงินใช้จ่าย! พวกคุณมีสิทธิ์อะไร…ผมไม่มีเงินพวกคุณก็ไม่รักษาให้ผมใช่มั้ย พวกคุณคิดว่าผมน่ารังแกมากใช่มั้ย…”
“…ได้ ไม่รักษาให้ผมใช่มั้ย! ผมจะแก้แค้นสังคม ถึงยังไงผมใกล้จะตายอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ…”
คนรอบข้างต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนก
ทุกคนต่างมองชายหนุ่มด้วยท่าทางระแวดระวังตัว
ฉางลี่น่าตกใจกลัวจนถอยหลบ เธอดึงแขนฉินเยว่ไว้แล้วกล่าวว่า “คุณเห็นหรือยัง! ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้! ฉันรู้!”
เฉินชางรีบวิ่งเข้าไปหาจูหย่งวั่งทันที “ผมอธิบายให้คุณฟังอย่างละเอียดชัดเจนแล้ว พวกเราช่วยคุณได้เท่านี้ ถ้าทำการผ่าตัดให้คุณ ก็จะทำให้อายุของคุณยิ่งสั้นเข้าไปอีก!…”
“…จะว่าไปแล้วพวกเราเองก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปเหมือนกัน พวกเราจะกินข้าวก็ต้องลำบากตรากตรำทำงานหนักหาเงินมาซื้อข้าวกินเหมือนกัน เข้างานเลิกงานก็นั่งรถสาธารณะเบียดเสียดแออัด พวกเราไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากคนทั่วไป คุณอย่ามีความคิดเช่นนี้ในหัวเด็ดขาด คุณต้องคิดถึงลูกของคุณ คุณอยากให้ลูกของคุณก็ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นเดียวกับคุณเหรอครับ”
จูหย่งวั่งหันมาจ้องมองเฉินชางทันที “คุณหมอเฉิน คุณหมอวางใจเถอะ ผมไม่วางระเบิดโรงพยาบาลหรอกครับ พวกคุณทุกคนเป็นคนดี!”
เฉินชางรีบปลอบประโลมเขา “จูหย่งวั่ง คุณอย่าคิดอะไรฟุ้งซ่านเด็ดขาด คุณกลับไปที่ห้องผู้ป่วยกับผม ผมจะคุยกับคุณให้เข้าใจ คุณไปนอนพักที่ห้องผู้ป่วยสักครู่ก่อน เดี๋ยวผมจะไปหาหัวหน้าจ้าว ไปปรึกษาเรื่องของคุณกับเขาสักหน่อย ลองคุยกับเขาสักรอบ แบบนี้เป็นไงครับ”
หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็บอกกับฉินเยว่ว่า “คุณดูแลเขาก่อน”
ฉินเยว่ถึงกับชะงักงัน นัยน์ตาของเธอแดงก่ำ “นี่เป็นความผิดของฉัน? เรื่องนี้โทษฉันได้ด้วยเหรอ ขาติดอยู่กับตัวเขา ฉันจะไปห้ามเขาได้เหรอ…”
“…จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เช้าฉันไม่เป็นอันทำอะไรเลย ฉันต้องเอาเวลาตามเฝ้าเขา?…”
“…รั้งเขาไว้แล้วได้อะไร คุณช่วยชีวิตเขาได้หรือไง เขาอาการหนักขนาดนี้แล้ว คุณจะช่วยเขายังไง!”
เฉินชางกัดฟันกรอด เขาวิ่งออกไปจากห้องทำงาน!
เมื่อเจอฉางลี่น่า “เห็นจูหย่งวั่งมั้ยครับ”
ฉางลี่น่าส่ายหน้า “ไม่เห็นนะคะ! คงจะหนีไปแล้วมั้งคะ…”
“…ทุกวันที่แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่หนีออกจากโรงพยาบาลไปเพราะเงินไม่พอค่ารักษา!”
เฉินชางชะงักงัน “ทำไมคุณไม่รั้งเขาไว้”
ฉางลี่น่าหัวเราะหึๆ ออกมา “ทำไมฉันถึงไม่รั้งเขาไว้น่ะเหรอคะ ลักษณะท่าทางของเขาคุณเองก็เห็น เขาไม่ชอบฉัน เกิดเขาเอามีดแทงฉันขึ้นมาจะทำยังไง ฉันไม่เอาชีวิตของฉันไปเสี่ยงกับคนประเภทนี้หรอกค่ะ…”
“…จะว่าไปแล้ว…ถ้าเขาไม่หนี เขาจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่ารักษาคะ! เวลาที่หัวหน้าพยาบาลด่าขึ้นมา คนที่โดนด่าไม่ใช่คุณ แต่เป็นฉัน!”
กล่าวตามความเป็นจริง ฉางลี่น่าไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับจูหย่งวั่งเลยแม้แต่นิดเดียว!
ถึงขั้นรู้สึกรังเกียจ!
คนอย่างจูหย่งวั่ง เป็นคนที่จงเกลียดจงชังและเคียดแค้นกับความไม่เป็นธรรม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น
เธอเป็นแค่พยาบาลตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แสดงเคารพรักอยู่ห่างๆ ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปเสี่ยง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ