เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 196

บทที่ 196 ประวัติคนไข้เคสพิเศษ

ไม่ว่าเฉินชางจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าทำไมแม้แต่ค่าความรู้สึกดีก็ยังดรอปได้ ดูแล้ว PK จะเป็นหนทางสูงจุดสูงสุดที่ดีสุดจริงๆ

ในเวลานี้ เฉินชางพบว่าสายตาที่เมิ่งซีมองตนดูอ่อนโยนขึ้นมาก ทั้งยังระคนไปด้วยสายตาเฝ้า ปรารถนา…

เดี๋ยวๆ!

เฉินชางเหยียบเบรกความคิดตนเองสุดฤทธิ์!

เขาคิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นสายตาเฝ้าปรารถนาเช่นนี้จากสายตาของอาจารย์เมิ่งซี?

เฉินชางถึงกับชะงักงัน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งที รีบส่ายศีรษะไปมา ข่มตนเองให้สงบนิ่ง ถึงอย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่การนั่งดูซีรี่ส์คุณครูที่รักอยู่ที่บ้านลำพัง ทำไมถึงมีความคิดไม่เหมาะสมแบบนี้เกิดขึ้นในหัวได้

เมื่อเมิ่งซีมองหลอดเลือดใหญ่จำลองในมือที่เย็บได้ประณีตไร้ที่ติ เธอก็ค่อนข้างรู้สึกโล่งใจ พ่อหนุ่มคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเมิ่งซีก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าภายในใจตนเองยอมรับเฉินชางมากแค่ไหน

แม้แต่สายตาที่เธอมองเฉินชางก็ยังดูอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม

[เมิ่งซี แพทย์หญิงที่แสวงหาความสมบูรณ์แบบกับการหักห้ามใจตน ค่าความรู้สึกดี +5]

เฉินชางวิเคราะห์อย่างละเอียด คงเป็นเพราะ [ค่าความรู้สึกดี +5] ที่นำมาซึ่งปฏิกิริยาที่ผิดเพี้ยนไปจากปกติ แล้วก็คงจะเป็นเพราะตนคิดมากไป

เก่อฮว๋ายถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในที่สุด ถ้าเฉินชางเย็บได้ทั้งเร็วทั้งดีกว่าตน ตนจะต้องเกิดความคิดเหล่านี้ขึ้นในใจตนแน่ ไม่ใช่ความรู้สึกอิจฉา แต่เป็นความรู้สึกพ่ายแพ้

ความอิจฉาริษยาส่วนใหญ่เกิดจากคนในแผนกเดียวกันกับระดับเดียวกัน แต่ความรู้สึกพ่ายแพ้มาจากการถูกโจมตีจากคู่ต่อสู้ที่พลังด้อยกว่า!

คนอื่นๆ ต่างก็ยอมจำนนต่อเขา แต่เฉินชางกลับเพิ่มพลังในการโจมตี!

เฉินชางเป็นแค่เด็กหนุ่มที่กำลังจะเรียนต่อในระดับปริญญาโท ตนเป็นถึงระดับแพทย์เจ้าของไข้มาหลายปี อีกทั้งยังเป็นศัลยแพทย์อยู่ที่แผนกศัลยกรรมหัวใจมายาวนานหลายปี

ถ้าจางจื้อซินเห็นเหตุการณ์นี้ จะต้องเย้ยหยันเก่อฮว๋ายแน่ อายุปาเข้าไปจะสี่สิบแล้ว วันๆ เอาแต่ต่อสู้แข่งขันกัน มันอะไรกันเนี่ย

จู่ๆ ซย่าเกาเฟิงก็เกิดรู้สึกเสียดายขึ้นมา ถ้ารู้เร็วกว่านี้ตนจะโทรไปที่สำนักงานบัญฑิตวิทยาลัย ให้เสี่ยวกวนให้โควตาตน!

ถึงอย่างไรเสียการได้เจอเด็กหนุ่มที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ซย่าเกาเฟิงก็เริ่มรู้สึกปลื้มปริ่มในตัวเด็กหนุ่มคนนี้แล้วจริงๆ!

กล่าวกันว่าม้าพันลี้[1] มีให้พบเห็นได้อยู่เสมอ แต่คนมองออกว่าม้าตัวไหนคือม้าพันลี้มีไม่มาก แต่การได้เจอคนอย่างเฉินชางที่เปรียบเสมือนการได้เจอม้าเหงื่อโลหิต[2] แล้วใครจะตัดใจปล่อยให้หลุดมือได้ลง? คุณดูสิ แม้แต่เมิ่งซีที่สายตาเฉียบคมมีมาตรฐานสูง ยังคิดจะครอบครองม้าตัวนี้เลย…ไม่ใช่ ต้องบอกว่าเมิ่งซียังอยากได้เลยต่างหาก

การคัดเลือกบุคลากรมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาระดับปริญญาโทของมหาวิทยาลัยการแพทย์ตงหยางเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างเข้มงวด โดยทั่วไปแล้วจะต้องเป็นบุคลากรที่มีตำแหน่งรองศาสตราจารย์ขึ้นไป มีบทความวิจัยที่ได้ตีพิมพ์ลงวารสารสามฉบับขึ้นไปในช่วงระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา (วารสารระดับมณฑลหรือวารสารระดับประเทศ) และมีหัวข้อวิจัยที่เกี่ยวกับการศึกษาหนึ่งหัวข้อขึ้นไป ต้องมีคุณสมบัติเช่นนี้ถึงจะได้รับคัดเลือกให้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา

เงื่อนไขเกี่ยวกับอายุไม่มีการจำกัดอายุขั้นต่ำ มีแต่จำกัดอายุไม่ให้เกินเงื่อนไขที่กำหนด แต่…อาจารย์ที่ปรึกษาที่จะอายุแค่สามสิบเหมือนเมิ่งซี นับว่าเป็นสิ่งล้ำค่าที่หายากจริงๆ

ตามเงื่อนไขกำหนดว่าอายุเกินห้าสิบเจ็ดปีก็ไม่รับแล้ว มหาวิทยาลัยการแพทย์ตงหยางมีกำหนดอายุไม่เกินเงื่อนไขนี้ ถ้าอายุเกินก็ไม่ได้รับคัดเลือกให้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาปริญญาโท เพราะถึงอย่างไรเสียนักศึกษปริญญาโทก็ต้องใช้เวลาเรียนสามปีถึงจะสำเร็จการศึกษา ถ้าไม่กำหนดเงื่อนไขเช่นนี้นักศึกษายังไม่ทันเรียนจบ คุณก็เกษียณไปก่อนแล้ว แบบนี้ไม่ยุติธรรมกับนักศึกษา

แน่นอนว่าเงื่อนไขนี้ไม่เหมาะที่จะใช้กับทุกคน มีหลายคนที่ได้รับข้อยกเว้นพิเศษ เช่น แพทย์ผู้มีชื่อเสียงระดับมณฑล แพทย์ผู้มีชื่อเสียงระดับประเทศ นักวิชาการที่ได้รับรางวัลนักวิชาการระดับสูงสุดของประเทศเป็นต้น

แล้วซย่าเกาเฟิงก็เป็นแพทย์ผู้มีชื่อเสียงระดับมณฑล ได้รับเงินเบี้ยเลี้ยงและสวัสดิการพิเศษจากสำนักนายกรัฐมนตรีจีน แต่เขาอายุมากแล้ว กำลังวังชามีไม่มาก ถ้าจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาปริญญาโทจะต้องยื่นเสนอผลงานวิจัยที่มีหัวข้อเกี่ยวกับการศึกษา ซึ่งเป็นขั้นตอนที่ค่อนข้างเหนื่อย ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้ลงสมัครคัดเลือกเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาปริญญาโท

แต่ในตอนนี้เมื่อได้เห็นเฉินชาง ก็ค่อนข้างรู้สึกเสียดายจริงๆ!

เมิ่งซีมองเฉินชาง ตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำการตัดสินใจ รับคนนี้แล้วกัน!

อืม!

เด็กหนุ่มคนนี้ยอดเยี่ยมไม่เบา องค์ประกอบรอบด้านก็ดีมาก ในเวลานี้เมิ่งตัดสินในใจแล้วว่าจะเซนรับเฉินชางเป็นลูกศิษย์

“หมอเก่อคะ เตียงห้าสิบเอ็ดอยู่ๆ ก็ชักค่ะ!”