เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 2

ในตอนที่เฉินปิ่งเซิงกลับมาก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว เมื่อเห็นว่าเฉินชางยังอยู่ในห้องก็ไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย “นี่ ยังอยู่เหรอ? ผมคิดว่าคุณไปแล้วซะอีก”

เฉินชางจนใจ “หัวหน้า คุณผ่าตัดไปสามชั่วโมงเลยนะครับ ผ่าไส้ติ่งไม่ใช่เหรอ? ใช้เวลาไปสามชั่วโมงขนาดนี้…ไส้ติ่งหนักเท่าไหร่กัน?”

เฉินปิ่งเซิงหัวเราะ “คุณนี่ก็นะ แค่ให้ทำโอทีนิดหน่อยก็เรื่องมากขนาดนี้แล้ว ไปเถอะ ไปกินข้าวได้แล้ว”

เฉินชางยิ้ม “หัวหน้า วันนี้ผมเลี้ยงคุณเอง”

เฉินปิ่งเซิงชะงักไปครู่หนึ่ง “โอ้โห! รวยแล้วเหรอ?”

เฉินชางส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ วันนี้ผมดีใจน่ะ ไปเถอะ วันนี้พวกเราไม่กินข้าวที่โรงอาหาร ไปกินร้านเหล่าหลิวกันเถอะ”

เฉินปิ่งเซิงกล่าว “เดี๋ยวผมเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างมือก่อน วันนี้มีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี”

ร้านอาหารของครอบครัวเหล่าหลิวมีชื่อว่าร้านหลิวมามา อยู่เยื้องๆ กับโรงพยาบาล เป็นร้านอาหารที่เปิดโดยหัวหน้าพยาบาลในแผนกศัลยกรรมทั่วไป ปกติพนักงานในโรงพยาบาลมักมากินข้าวกันที่นี่ กิจการไม่เลวเลยทีเดียว

ตอนนี้เลยเวลากินข้าวไปแล้วจึงมีคนไม่มาก เมื่อเห็นเฉินปิ่งเซิงและเฉินชางเข้ามา คุณป้าก็พูดขึ้นยิ้มๆ “ต้าเฉินเสี่ยวเฉินมากันแล้ว มาช้าแบบนี้ แผนกฉุกเฉินคงยุ่งล่ะสิ”

เฉินปิ่งเซิงยิ้ม “คุณป้าครับ บะหมี่ชามใหญ่สองชาม”

เฉินชางพูดต่อ “เพิ่มออเดิร์ฟเย็นที่หนึ่ง ไข่พะโล้สองฟอง แล้วก็เต้าหู้สองจานด้วยนะครับ”

เมื่อพูดจบเฉินชางก็หยิบมือถือขึ้นมาสแกนจ่ายเงิน ไม่แพงเท่าไหร่ แค่สามสิบห้าหยวนเท่านั้น

คุณป้าคนนั้นเห็นเฉินชางเป็นคนจ่ายจึงพูดหยอกล้อ “โอ้โห วันนี้เสี่ยวเฉินร่ำรวยแล้วเหรอ?”

เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน “วันนี้ผมมีเรื่องให้ดีใจน่ะครับ”

เฉินปิ่งเซิงก็ไม่ได้ห้าม มองหามุมสะอาดๆ ก่อนนั่งลงกับเฉินชาง

เฉินปิ่งเซิงจุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่ง “วันนี้เช้าพอผมผ่าตัดเสร็จก็เจอผู้อำนวยการเหอเข้าพอดี พวกเขากำลังเตรียมผ่าตัดใหญ่ผมเลยไปช่วยเป็นลูกมือ ได้ยินว่าพวกเขาคุยกันว่าช่วงนี้โรงพยาบาลของพวกเราอาจมีการถ่ายโอนบุคลากร ส่วนทางพนักงานก็อาจมีการปรับเปลี่ยนสัญญาจ้างกับโรงพยาบาล คุณก็เตรียมตัวไว้ให้ดี”

เฉินชางชะงัก ดวงตาเปล่งประกาย “จริงเหรอครับ!”

เฉินปิ่งเซิงพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวง “จริงแท้แน่นอน ผมจะหลอกคุณทำไม”

ตั้งแต่ที่เฉินชางจบการศึกษาระดับปริญญาตรีก็มาทำงานที่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด ตอนสมัครมีแผนกฉุกเฉินเปิดรับพนักงานแค่แผนกเดียว สวัสดิการธรรมดา เงินเดือนพื้นฐานสองพันสองร้อยหยวน ไม่มีประกันสังคม ไม่มีโบนัสผลงาน พูดไปแล้วก็คือเป็นงานงั้นๆ นั่นเอง

จะอย่างไรนี่ก็เป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่เป็นอันดับสองของจังหวัด หากจะเปิดรับสมัครพนักงานอย่างเป็นทางการอย่างน้อยต้องเป็นนักศึกษาปริญญาโท และตอนนี้ขั้นต่ำต้องปริญญาเอกแล้ว

นักเรียนที่จบปริญญาตรีคนหนึ่ง หากอยากทำงานในโรงพยาบาลใหญ่ก็เป็นได้แค่พนักงานชั่วคราว

เมืองตงหยางเป็นเมืองระดับสองของมณฑลอันหยาง แม้จะไม่มีความกดดันมากเท่ากับเมืองระดับหนึ่ง แต่สำหรับเฉินชางที่เป็นเด็กจากหมู่บ้านชนบทก็ยังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาอยากอยู่เรียนทักษะอยู่ที่นี่สักหลายปี รอให้พัฒนาไปถึงระดับกลางค่อยกลับบ้าน

จะให้ซื้อบ้านอยู่ที่นี่เหรอ?

ตารางเมตรละหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน เฉินชางไม่เคยคิดสักนิด

แต่คำพูดของเฉินปิ่งเซิงทำให้เฉินชางต้องเปลี่ยนความคิด ถึงแม้พนักงานสัญญาจ้างจะไม่อาจเทียบได้กับการจ้างบุคลากรภายในสังกัด แต่ตอนนี้มีการปฏิรูปการรักษาพยาบาลขนานใหญ่ พนักงานสัญญาจ้างและบุคลากรภายในสังกัดจึงมีเงินเดือนเท่ากัน สิ่งสำคัญคือผลงาน หากคุณทำเท่าไหร่ก็ได้มากเท่านั้น

ปกติรายได้จากโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่ใช่เงินเดือนพื้นฐาน แต่เป็นรางวัลที่จะเพิ่มขึ้นตามประสิทธิภาพการทำงาน ข่าวนี้ทำให้เฉินชางกระตือรือร้นขึ้นมา

เฉินปิ่งเซิงกล่าวต่อไป “คุณเตรียมตัวให้ดี พนักงานชั่วคราวในโรงพยาบาลของพวกเราหากไม่ถึงร้อยก็แปดสิบ ผมเดาว่าคงมีโควต้ามากสุดแค่ยี่สิบ คุณต้องแสดงผลงานให้ดี ผมจะไปหาหัวหน้าแผนกและผู้อำนวยการเหอให้คุณ ดูว่าจะช่วยพูดให้คุณได้หรือเปล่า”

เฉินชางยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ “ฮ่ะๆ ถ้างั้นต้องขอบคุณหัวหน้าแล้ว”

เฉินปิ่งเซิงยิ้มพลางแสร้งตำหนิไปประโยคหนึ่ง “คุณที่ไม่จริงใจเอาซะเลย รีบกินเถอะ จะได้กลับไปนอนสักหน่อย”