เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 230

บทที่ 230 คืนหลอนวันสารทจีน

หญิงสาวเล่าต่อว่า “กว่าจะปลอบให้แม่สงบลงได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ต้องให้กินยานอนหลับถึงจะหลับได้ แต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเอะอะที่ข้างห้องอีก ก็เลยรีบลุกไปดู…

…ฉันเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นแม่กรีดร้องแทบขาดใจ ข้าวของที่วางอยู่บนเตียงโดนกวาดลงมากองอยู่บนพื้น!…พอแม่ได้ยินเสียงฉันเดินเข้ามา แม่ก็บอกว่า ‘ลูก ลูกดูสิ ข้างหลัง พวกนั้นมาอีกแล้ว!’”

หญิงสาวเอามือลูบไหล่ทั้งสองข้างของตนเองเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างหวาดกลัว

อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่เฉินชางกับเล่อเล่อ รวมทั้งคนอื่นๆ เมื่อได้ฟังเรื่องที่หญิงสาวคนนี้เล่า ทุกคนต่างก็ตัวสั่นเล็กน้อย

เฉินชางอดตื่นตระหนกไม่ได้

หญิงสาวเล่าต่อว่า “ฉันกำลังจะพูดกับแม่ ทันใดนั้นแม่ก็ชี้ไปที่ด้านหลังฉัน แผดเสียงตะโกนลั่น ‘พวกแกรีบออกไปเลย ฉันขอร้อง รีบออกไป ฉันหันหลังฉันก็ไม่เห็นอะไรแล้ว…’ ”

“…ตอนนั้นฉันตกใจจนเสียขวัญ ฉันถามแม่ว่า ‘แม่ แม่เลอะเลือนหรือเปล่า!’…แม่กอดเสื้อผ้าของฉันไว้ไม่ปล่อย ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ปล่อย ปากก็พูดว่า ‘อยู่นั่น อยู่นั่น…’…ฉันกำลังจะพูดกับแม่ แม่ก็วิ่งออกไปข้างนอกแล้ว วิ่งไปก็ตะโกนไป ‘อย่าตามฉันมา…อย่าจับฉัน!’…”

“…แล้วพวกเราก็วิ่งตามแกไปจนมาถึงที่นี่”

หญิงสาวเล่าเรื่องราวหมดที่เกิดขึ้นจบแล้ว…

เฉินชางตัวสั่นเล็กน้อย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็รีบส่ายหน้าทันที

ตนเป็นหมอ ทำไมถึงหลงเชื่อเรื่องเล่างมงายไปกับพวกเขาได้

ส่วนเล่อเล่อกับพยาบาลคนอื่นๆ ก็กลัวจนยืนเกาะกลุ่มกัน ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

เฉินชางคิดในมุมกลับ ถามขึ้นว่า “คุณแม่ของคุณเคยป่วยเป็นอะไรมาก่อนหน้านี้มั้ยครับ หรือเคยกินยาอะไรมั้ย เช่นยาระงับประสาท ยาระงับอาการปวด อะไรพวกนี้น่ะครับ”

หญิงสาวดูอายุยังไม่มาก เดาว่าเป็นคนหน้าอ่อนกว่าวัย เธอส่ายหน้า “ไม่มีนะคะ ปกติแม่ฉันแข็งแรงมาก กินยานอนหลับก็น้อยมาก กินแค่เวลาที่กลัวว่าจะนอนไม่หลับ ยาระงับอาการปวดอะไรพวกนั้นปกติไม่กินเลย สุขภาพจิตแม่ก็ดีมาก ทุกวันจะไปร้องเล่นเต้นรำอยู่ที่ศูนย์กิจกรรมผู้สูงวัย อ้อ จริงด้วยค่ะ! แม่เป็นโรคความดันโลหิตสูง เป็นมาสิบกว่าปีแล้ว แต่กินยาสม่ำเสมอนะคะ”

เมื่อเฉินชางคิดไปคิดมา ตัดเรื่องประวัติจิตเวชออกไป แล้วก็ไม่มีประวัติการอาการเจ็บป่วยที่ส่งผลกับจิต หลังจากที่คิดตรึกตรองดูแล้ว เขากล่าวขึ้นว่า “ทำซีทีสแกนกันเถอะครับ!”

หญิงสาวพยักหน้า ทว่าก็ยังค่อนข้างรู้สึกหวาดกลัว เธอถามด้วยความรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ได้ค่ะคุณหมอ แต่…คุณหมอคะ แม่ฉันถูกผีเข้าแล้วหรือเปล่าคะ ถึงได้เห็นวิญญาณ”

เฉินชางยังไม่ทันตอบ หญิงสาวก็กล่าวต่ออีกว่า “คุณหมอคะ คุณเจออะไรแบบนี้มาเยอะ พรุ่งนี้ฉันต้องเชิญนักบวชเต๋ามาทำพิธีมั้ยคะ”

เฉินชางชะงัก เขายิ้มพร้อมตอบว่า “ลองตรวจสมองของผู้ป่วยดูก่อนเถอะครับว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

ในตอนนี้หญิงชราคงจะเหนื่อยล้ามากแล้ว เธอไม่ส่งเสียงร้องเอะอะอีก และคล้ายว่าจะหลับไปแล้ว

เฉินชางพาหญิงชราไปตรวจสมองด้วยเครื่องซีทีสแกน ในใจก็เกิดกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติ

ไม่นานผลตรวจก็ออกมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเกินความคาดหมายของเฉินชาง

ไม่พบความผิดปกติที่ชัดเจน (คำอธิบาย: ไม่พบความผิดที่ชัดเจนบริเวณปมประสาทฐานผิดปกติ[1] หรือรอยโรคของโรคหลอดเลือดสมองตีบ)

หญิงสาวกล่าวขึ้นว่า “แม่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”

หญิงสาวก็กล่าวต่ออีกว่า “เอาอย่างนี้มั้ยคะคุณหมอ คุณหมอฉีดยากล่อมประสาทให้แม่ฉันหนึ่งเข็ม ให้แม่ฉันนอนหลับให้เต็มอิ่ม ถ้าพรุ่งนี้หายแล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติแล้วก็โล่งใจไป แต่ถ้าไม่หาย ฉันจะไปหาหมอผีทำพิธีปัดเป่า”

เฉินชางคิดไปคิดมาก็กล่าวขึ้นว่า “ผมคิดว่าทำเอ็มอาร์ไอสักหน่อยดีกว่าครับ…”

สามีของหญิงสาวเริ่มที่จะหมดความอดทนแล้ว “คุณตรวจมากเกินความจำเป็นหรือเปล่า เดี๋ยวทำซีทีสแกน เดี่ยวทำเอ็มอาร์ไอ คุณต้องการทำอะไรกันแน่”

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนั้น เธอก็กล่าวทันทีว่า “คุณหมอคะอย่าถือสาเลยนะคะ ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นค่ะ แต่…อย่าตรวจเกินความจำเป็นไปนะคะ เราตรวจในสิ่งที่จำเป็นกันเถอะค่ะ ตอนนี้แม่ของฉันเป็นแบบนี้ คุณหมอก็เห็นอยู่ ฉันเป็นลูก ฉันเป็นห่วงแกมากจริงๆ ค่ะ!”

เฉินชางกัดฟันกรอดด้วยความโมโห ทว่ายังคงยืดหยัดคำเดิม “ถึงยังไงผมก็คิดว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ผมแนะนำว่าให้ตรวจเอ็มอาร์ไอก่อนแล้วค่อยกลับบ้านครับ ถ้าตรวจแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ ผมก็ไม่รั้งพวกคุณไว้แล้ว”

หญิงสาวปรบมือหนึ่งที “ทำก็ทำ คิดซะว่าตรวจร่างกาย!”