เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 231

บทที่ 231 ศึกแห่งเกียรติยศ!

แผนกฉุกเฉินเป็นแผนกที่แปลกจริงๆ ไม่ว่าจะโรคอะไร อาการแบบไหนก็มีหมด แม้แต่หัวหน้าหลี่เป่าซานผู้ฝึกวรยุทธ์มาจนช่ำชองยังไม่กล้ากล่าวว่าตนรับมือผู้ป่วยได้ทุกรูปแบบ

เช้าตรู่เวลาเจ็ดโมงกว่า เป็นช่วงเวลาที่มีผู้ป่วยพอสมควร ช่วงเวลานี้ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นวัยหนุ่มสาว ผู้ป่วยที่เร่งรีบไปเรียนไปทำงานแล้วไม่ระมัดระวังเลยประสบอุบัติเหตุ

ไม่ก็เป็นผู้ป่วยที่ปวดฟันจนทนไม่ไหว

เฉินชางพบปัญหาหนึ่งว่าช่วงนี้ดูเหมือนว่าใบหน้าของเขาจะหมองคล้ำมาก เข้าเวรดึกทีไร ผู้ป่วยเยอะทุกทีไป ครั้งที่แล้วที่เข้าเวรดึกแทนหวังหย่ง ผู้ป่วยเยอะมาก พอมาวันนี้ตนเข้าเวรดึก ผู้ป่วยก็เยอะมากอีกแล้ว

ถ้าผู้ป่วยลดน้อยลงสักหน่อยจะดีขนาดไหนนะ

บ้านเมืองสงบสุข ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข ทุกครอบครัวรักใคร่กลมเกลียว มีแต่ความเจริญรุ่งเรือง ถ้าเป็นเช่นนี้ตนก็นอนหลับได้อย่างสงบสุขไร้กังวล ไม่แน่ว่าหลังเลิกงานในเช้าวันรุ่งขึ้น ตนยังมีเรี่ยวแรงเล่นเกมส์ออเนอร์ ออฟ คิงส์ (Honor of kings)[1] ต่อได้

หลังจากที่รักษาผู้ป่วยช่วงเช้าเสร็จ เฉินชางก็ง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยกลับไปที่ห้องเวร แล้วเอาน้ำเย็นล้างหน้าสักหน่อยเพื่อให้ตนรู้สึกสดชื่นขึ้น

เฉินชางเพิ่งจะเดินพ้นประตูออกมาก็เจอฉินเยว่กำลังเดินแกว่งแขนก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อ

นัยน์ตาของเฉินชางเปล่งประกายในทันใด เขาดึงตัวฉินเยว่เข้ามาในห้องเวรทันที แล้วก็ปิดประตูเสียเลย!

จากนั้นก็ต้อนฉินเยว่จนติดมุมกำแพงด้วยท่าทางที่ดูโหดร้าย มือข้างซ้ายวางทาบลงบนผนังกำแพงข้างศีรษะฉินเยว่ นัยน์ตาของเขาหรี่ลง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดุร้ายราวกับโกรธแค้นฝังใจ!

“แหม เมื่อคืนนี้นอนหลับสบายเลยสินะ”

เมื่อฉินเยว่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เธอก็ฝืนยิ้มออกมา “อืม หลับสบายมาก”

เฉินชางทำเสียงเชอะออกมา “ว่ามา จะให้ทำแบบไหน”

ฉินเยว่ชะงัก เธอมองเฉินชางตาปริบๆ ส่งสายตาวิงวอนด้วยความน่าสงสารยิ่งนัก “มาขนาดนี้แล้ว ตามที่คุณต้องการ…”

เฉินชางพลันตกตะลึง ทำไมตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดไว้

ฉินเยว่จะต้องคิดว่าตนไม่กล้าทำแน่ๆ คิดอย่างงั้นรึ?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็หัวเราะชั่วร้ายออกมา แล้วใช้นิ้วชี้ข้างขวาช้อนคางฉินเยว่ขึ้นเบาๆ จากนั้นก็เป่าลมใส่หน้าฉินเยว่ “งั้นผมไม่เกรงใจละนะ!”

เขาอยากจะรู้นักว่าฉินเยว่จะยืนหยัดแสดงละครต่อไปได้ถึงเมื่อไหร่

เขาเห็นแค่ว่าในตอนนี้ใบหน้าของฉินเยว่แดงระเรื่อ หลับตาปี๋ ขนตาที่งอนยาวสั่นระริก แม้แต่ขาข้างขวายังกระดกขึ้นเล็กน้อย…

ฉิบแล้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังฟิน…!

วิธีนี้จะไม่ทำให้ตนต้องติดกับยัยฉินขี้ประจบงั้นรึ

หรือว่าจะปล่อยให้เรื่องมันแล้วกันไป?

ไม่ได้!

ถ้าไม่สั่งสอนให้ยัยฉินขี้ประจบสักหน่อย เธอก็จะไม่รู้ว่าเขาดุขนาดใหญ่!

เฉินชางรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ!

เขารู้ดีว่านี่คือการประลองสภาพจิตใจระหว่างเขากับเธอว่าใครจะแกร่งกว่ากัน!

แล้วก็เป็นการดวลหนังหน้าระหว่างเขากับเธอด้วยว่าหน้าใครจะทนมากกว่ากัน!

ณ เวลานี้ไม่มีถูกผิด!

มีแต่แพ้ชนะ!

ตอนนี้เฉินชางรู้สึกปวดใจดั่งมีดทิ่มแทง เขารู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าหัวใจของตนเองที่ปรากฏให้เห็นค่า P wave สูงผิดปกติ จังหวะการเต้นของหัวใจสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง จังหวะการหดตัวของหัวใจช่องล่างกระชั้นถี่ หัวใจเต้นเร็วขึ้นมาก เฉินชางรู้ว่านี้คือภาวะหัวใจเต้นเร็วผิดปกติ…

แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่หัวใจหวั่นไหว! ไม่ใช่แน่…

ก็แค่ตื่นเต้นก็เท่านั้นเอง

เฉินชางรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันหอมละมุนที่ผ่านออกมาทางจมูกของฉินเยว่

กลิ่นที่เขารู้จักดีมาก ดูถูก เหยียดหยาม เย้ยหยัน

ถ้าจะต้องอธิบายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูด งั้นก็จะต้องกล่าวว่า…

คุณ…คุณมานี่!

ในตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของประโยคนี้ดี

ในเวลานี้ตน…ตนไม่ได้รู้สึกแบบนี้งั้นหรือ

เฉินชางกัดฟันตัดสินใจแน่วแน่ ตะโกนก้องในใจด้วยความเดือดดาลว่า สู้โว้ย!

ทนต่อไปไม่ได้แล้ว!

เฉินชางยืนหยัดแน่วแน่!

ถ้าไม่สำเร็จก็ต้องพลีชีพ!

และในตอนนี้เอง ตอนที่เฉินชางตัดสินแน่วแน่แล้วว่าจะจูบฉินเย่ว

ทันใดนั้น…แอ๊ด เสียงประตูถูกเปิดออก

หลังจากที่หลี่เป่าซานเดินเข้ามาด้านในแล้ว ทันใดนั้นเขาก็เห็นฉากนี้เข้า