เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 243

บทที่ 243 คุณเป็นแพทย์ผู้นำทีมผ่าตัด

ฉินเสียงมองแผลเป็นบนใบหน้าของโต้วซินที่ถูกวาดสัญลักษณ์เหล่านั้นไว้ เค้าโครงทั้งหมด…ฉินเสียงก็คุ้นตามากขึ้นมาทันใด!

เอ๊ะ?

นี่มันแบบร่างที่ตนร่างเมื่อกี้นี้

ไปอยู่บนหน้าซินซินตั้งแต่เมื่อไหร่!

ทันใดนั้นฉินเสียงก็ชะงักงัน!

นี่มันเป็นลายเส้นที่เฉินชางร่างไว้เมื่อกลางวัน?

เหมือนกับของตนมาก…เหมือน…เหมือน…

ฉินเสียงสับสนมึนงงไปหมดแล้ว!

ทำไมผม…

มิน่าเล่า เมื่อกี้นี้ตนถึงได้รู้สึกว่าเกิดแสงแห่งปัญญาในหัว คาดไม่ถึงว่ายังไม่ทันต้องคิดอะไรทั้งนั้นก็ออกแบบแผนการปลูกถ่ายผิวหนังออกมาได้อย่างไหลลื่น!

ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้นี่เอง!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สภาพจิตใจของเขาพลันว้าวุ่นยุ่งเหยิงจนถึงขีดสุด สีหน้าของเขาเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ดูกระสับกระส่ายร้อนรน!

แบบนี้เท่ากับตนขโมยความคิดของคนอื่นหรือเปล่า

ไม่หรอกมั้ง ก็แค่ได้ไอเดีย จะเรียกว่าขโมยความคิดได้ไง?

ไม่ได้เรียกว่าการขโมยความคิดหรอก หลักฐานวาดอยู่บนใบหน้าผู้ป่วยแล้ว แถมมีสวีข่ายหลินยืนอยู่ข้างๆ ที่ตรงนั้น นัยน์ตากลมโตของเธอกะพริบตาปริบๆ ต้องบอกให้ทราบว่าเธอเป็นคนเอาปากกาไวท์บอร์ดให้เฉินชางกับมือ เรื่องนี้ทำให้ฉินเสียงไม่หลงเหลือความมั่นใจอยู่เลย

เมื่อโต้วเฉียงกั๋วเห็นฉินเสียงเหม่อลอย เขาก็ถามอย่างระมัดระวังว่า “หัวหน้าฉินครับ เอ่อ คุณไม่กล้าลบออกใช่มั้ยครับ…”

ฉินเสียงยิ้มเล็กน้อย “ลบครับ ลบให้สะอาดหน่อยนะครับ พรุ่งนี้ต้องวาดแบบร่าง อย่าลืมลบให้สะอาดเลยนะครับ พรุ่งนี้ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังกันครับ”

หลังจากที่พูดจบ ฉินเสียงก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินออกไป ตอนนี้ไม่หลงเหลือหลักฐานอยู่แล้ว ก็ถือว่าเป็นผลงานออกแบบของตนได้แล้วสินะ?

แต่…สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เฉินชางเป็นเจ้าของแบบร่างนี้!

พ่อเด็กหนุ่มคนนั้น เฮ้อ…ทำไมถึงได้เป็นเด็กหนุ่มที่ยอดเยี่ยมได้ขนาดนี้นะ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉินเสียงก็ชะเล็กน้อย เขานึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้กะทันหัน

ในเมื่อเฉินชางเป็นคนออกแบบแผนการปลูกถ่ายผิวหนังแบบนี้ออกมาได้ นั่นก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเฉินชางเข้าใจเรื่องการปลูกถ่ายผิวหนังมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ออกแบบโดยที่ไม่พึ่งพาตน!

ฉินเสียงถึงกับตกตะลึงในทันใด

เขามีความสามารถสูงมากแค่ไหนกัน

เรื่องราวดอกไม้สีเหลืองดอกเล็ก ที่เริ่มออกดอกผลิบานในปีนั้นและปลิดปลิวไปตามสายลม

ส่วนเฉินชางแห่งแผนกฉุกเฉิน ปกปิดความสามารถของตนตั้งแต่จำความได้จวบจนปัจจุบัน

ฉินเสียงหวนนึกถึงทุกครั้งที่ติดต่อคบค้าสมาคมกับเฉินชาง ดูเหมือนว่าเฉินชางจะประสบความสำเร็จในการปกปิดความสามารถของตนอย่างสมบูรณ์

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ คิดไม่ถึงว่าฉินเสียงจะรู้สึกสงสัยอยู่นิดๆ

เฉินชางเก่งมากขนาดไหนกันแน่

หรือว่าตนกระจอกเกินไป!

เฉินชางเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ยี่สิบเจ็ดเองมั้ง!

อายุแค่นี้ปลูกถ่ายผิวหนังเป็นแล้ว?

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยังออกแบบแผนการปลูกถ่ายผิวหนังที่ละเอียดประณีตชวนตะลึงได้ขนาดนี้

ฉินเสียงพยายามไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง แล้วเขาก็เปลี่ยนความคิดในฉับพลัน แบบร่างที่ซับซ้อนขนาดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝีมือที่ต้องใช้ในการเย็บผิวหนัง เฉินชางออกแบบมาให้สอดคล้องกับระดับฝีมือของตัวเฉินชางเองไม่ใช่หรือ

ถึงแม้คนอื่นจะเอาผลงานออกแบบแผนการปลูกถ่ายผิวหนังของเฉินชางไป ก็ไม่แน่เสมอไปว่าจะทำออกมาได้ดีมากพอ?

ไม่แน่เสมอไป!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทันใดนั้นฉินเสียงก็รู้สึกว่า มิน่าเล่า เฉินชางจึงไม่สะทกสะท้านใดๆ ไม่ถือสาหาความเลยสักนิด เพราะหลังจากที่คนอื่นได้ผลงานออกแบบแผนการปลูกถ่ายผิวหนังของเขาไปแล้ว ก็ไม่กล้าลงมือทำอยู่ดี ต่อให้คิดจะทำก็ทำไม่ได้ ทำได้อย่างมากที่สุดก็แค่เลียนแบบ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างเขา ไม่อาจบรรลุผลลัพธ์ได้

ฉินเสียงอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เป็นเด็กหนุ่มที่น่าเกรงขามมากจริงๆ

หรือว่า…การผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ จะให้เฉินชางมาเป็นแพทย์ผู้นำทีมผ่าตัด?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉินเสียงอดอยากสนับสนุนไม่ได้

…

…

เช้าวันต่อมา เฉินชางวิ่งมาที่โรงพยาบาลตงต้าแต่เช้า สำหรับเฉินชางแล้ว ระยะทางไม่ถึงสามกิโลเมตรนับว่าเป็นการออกกำลังยามเช้า

ทันทีที่มาถึงแผนกผิวหนัง เฉินชางก็เห็นว่าฉินเสียงมาถึงแล้ว เฉินชางยิ้มพร้อมกล่าวทักทาย

“หัวหน้าฉิน มาเช้าจังเลยนะครับ!”

ฉินเสียงนอนหลับไม่สนิทตลอดทั้งคืน นึกถึงตลอดชีวิตที่ผ่านมาของตนเองที่เป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ประสบความสำเร็จในด้านความรู้เฉพาะทางมาก็ไม่น้อย เป็นคนใจกว้าง เป็นที่ยอมรับในสังคม ตนจะทำให้บั้นปลายชีวิตของตนต้องมาสั่นคลอนเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้!