เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 254

บทที่ 254 มือของนักเปียโน

เมื่อเฉินชางได้ยินว่าเป็นสายเรียกเข้าของเคาน์เตอร์พยาบาล เขาก็ชะงักเล็กน้อย

สายที่โทรมาจากเคาน์เตอร์พยาบาลมีเรื่องที่เป็นไปได้สองเรื่อง แต่ในทุกครั้งมักเป็นเรื่องร้ายแรง!

ประเภทที่หนึ่งคือเรียกร่วมวินิจฉัยเคสด่วนภายในโรงพยาบาล แต่เคสเหล่านี้มักจะเป็นเคสที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของผู้ป่วย จำเป็นต้องรีบช่วยชีวิต

ประเภทที่สองคือสายด่วนจาก 120 มักเกี่ยวกับผู้ป่วยสาหัสที่ต้องได้รับการช่วยชีวิตด่วน

ทั้งสองประเภทล้วนเป็นเรื่องที่สร้างความร้อนใจ

เฉินชางรีบไปรับสายด้วยความรีบร้อน กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “สวัสดีครับ! ผมเฉินชางแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองครับ”

“หมอเฉิน ผมจางเค่อฉินครับ” เสียงดังฟังชัดของปลายสายทำให้เฉินชางหวนนึกขึ้นได้ถึงหัวหน้าทีมตำรวจปราบปรามอาชญากรรมที่น่าเกรงขามคนนั้น

แต่ได้รับสายจากหัวหน้าทีมตำรวจปราบปรามอาชญากรรมคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่…

เฉินชางรีบถามทันทีว่า “หัวหน้าจางมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

จางเค่อฉินกล่าวเสียงเข้ม “เมื่อกี้นี้ที่โรงละครโอเปร่าเฮ้าส์หนานสือฟาง โคมไฟขนาดใหญ่หล่นลงมา เศษแก้วกระเด็นโดนมือของสิงอวี่นักเปียโนได้รับบาดเจ็บ!”

เฉินชางชะงัก สิงอวี่…ชื่อนี้เป็นนักเปียโนที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเลยไม่ใช่หรือ

อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างการแสดง?

แต่…เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับตำรวจปราบปรามอาชญากรรมอย่างพวกคุณอย่างนั้นหรือ

“ตอนนี้สิงอวี่กำลังถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑล ถ้าหมอเฉินสะดวก..ก็มาช่วยดูอาการหน่อยได้มั้ยครับ”

เฉินชางชะงักเล็กน้อย “หัวหน้าจางครับ สิงอวี่เป็นถึงนักเล่นเปียโนชื่อดัง คุณเชิญผู้เชี่ยวชาญมาดูอาการเถอะครับ โรงพยาบาลในเมืองหลวง โรงพยาบาลในเซี่ยงไฮ้ โรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่ว ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็โรงพยาบาลในต่างประเทศ…”

จางเค่อฉินถอนหายใจออกมา “คนที่ควรเชิญมาก็เชิญมาจนหมดแล้วครับ แต่…หมอเฉินก็รู้ เรื่องเกิดในเมืองอันหยางของเรา เราต้องเชิญเฉพาะผู้เชี่ยวชาญที่เราเชิญได้เท่านั้น อีกอย่าง มือของผมที่หมอเฉินรักษาให้เมื่อตอนนั้นฟื้นฟูดีมากไม่ใช่หรือไงครับ ยังมีอู๋กังอีกคน พ่อหนุ่มนั้นตอนนี้ยิงปืนได้สบายแล้ว! อธิบดีของพวกผมให้ผมโทรเชิญหมอเฉิน”

เฉินชางเข้าใจแล้ว นี่คือการระดมคน!

เฉินชางเพิ่งจะวางสายไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือผู้อำนวยการฉิน เฉินชางถึงกับชะงักงันในทันใด

ผู้อำนวยการฉินโทรมาหาตนทำไมกัน หลังจากที่กดรับสายแล้ว ฉินเสี้ยวยวนก็กล่าวขึ้นว่า “เสี่ยวเฉิน ไปช่วยสิงอวี่อย่างสุดความสามารถ คุณไม่ต้องสนใจงานในแผนกชั่วคราว”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ”

ฉินเสี้ยวยวนกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า “เอ่อ…อย่าอวดเก่งล่ะ ไปดูก็พอ”

เฉินชางชะงักพร้อมพยักหน้า

เฉินชางจะพูดอะไรได้ ลูกพี่ใหญ่พูดขนาดนั้นแล้ว ก็คิดเสียว่าไปเห็นหน้าราชานักเปียโนก็แล้วกัน

“ผมไปโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลนะครับ” เฉินชางกล่าวพร้อมถอดถุงมือออก หันไปมองฉินเยว่ที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าอยากซุบซิบ

ดวงตาของฉินเยว่เบิกโต “สิงอวี่บาดเจ็บ”

เฉินชางพยักหน้า “คุณรู้ได้ไง”

ฉินเยว่ “ฉันได้ยินที่คุณคุยโทรศัพท์ไง แล้วก็มีข่าวออกมาแล้ว!”

เมื่อฉินเยว่กล่าวมาถึงตรงนี้ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ข่าว

เฉินชางไม่ได้สนใจสิ่งที่ฉินเยว่พูด เขาถอดชุดกาวน์ออก กล่าวทิ้งท้ายว่า “อืม ผมไปก่อนนะ”

ฉินเยว่ชะงัก “ฉันก็อยากไปด้วย”

เฉินชางหมดคำจะพูด “คุณจะไปทำอะไร”

ฉินเยว่ “ฉันเป็นแฟนคลับของสิงอวี่ ไม่โอกาสได้ไปชมการแสดง ไปดูที่โรงพยาบาลแล้วกัน”

เฉินชางกลอกตามองบน “ดารามีอะไรน่าวิ่งตาม ตั้งใจทำงานของคุณไป ชิ…”

ฉินเยว่ชำเลืองเฉินชางมองทีหนึ่ง “ฉันเห็นความเจ็บปวดในแววตาคุณ คุณกำลังหึงฉันหรือไง”

เฉินชาง: ฮึ ถุย!