เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 358
สรุปบท บทที่ 358 ความรักก็เพียงเท่านี้เอง: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ
อ่านสรุป บทที่ 358 ความรักก็เพียงเท่านี้เอง จาก เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ โดย Internet
บทที่ บทที่ 358 ความรักก็เพียงเท่านี้เอง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายSlice of Life เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 358 ความรักก็เพียงเท่านี้เอง
จางฝานเห็นเฉินชางจูงมือฉินเยว่ก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที! โทสะพุ่งสูงถึงสมอง!
เขาเบิกตากว้างจ้องมองเฉินชาง มองดูอีกฝ่ายจูงมือฉินเยว่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ นี่ทำให้จางฝานโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี ถึงขั้นหยิบมือถือของตนขึ้นมาปาลงกับพื้นอย่างแรง!
แม่งเอ๊ย!
ไอ้สารเลว!
จางฝานโกรธจนสั่นไปทั้งตัว เกร็งไปทั้งร่าง
พอคิดถึงตอนที่เฉินชางจูงมือฉินเยว่ จางฝานก็รู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ
เป็นเพราะจางฝานชอบฉินเยว่มากหรือ
ทั้งใช่และไม่ใช่!
สาเหตุสำคัญเป็นเพราะคนที่ตนชอบถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว
เขาไม่สบอารมณ์
ไม่พอใจมาก!
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจ!
ผู้หญิงข้างกายมองดูจางฝาน เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
หึ เสแสร้งต่อไปเถอะ
แต่…เธอจะพูดแบบนี้กับแด๊ดดี้พ่อบุญทุ่มของตัวเองได้จริงๆ หรือ แน่นอนว่าไม่ได้ ทว่าตอนนี้เป็นเวลาอันเหมาะสมที่เธอจะใช้ประโยชน์ได้ดีที่สุด
เธอได้ยินคำพูดที่จางฝานกล่าวออกมาเมื่อครู่นี้หมดแล้ว ที่ว่าถ้าอพาร์ทเม้นท์แบบสองห้องเพื่อนของเขาเป็นผู้ร่วมสร้าง มีอำนาจอยู่พอตัวอะไรนั่นแหละ
เหมาะเจาะจริงๆ!
กำลังอยากได้ห้องชุดธรรมดาขนาดสองห้องอยู่พอดี
ส่วนจางฝานจะคิดอย่างไร…จะมีแฟนกี่คน…เรื่องนี้ไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือเธอจะไม่ยอมกินแต่น้ำแน่ๆ ต้องกินเนื้อให้ได้จะเป็นการดีที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น…จะให้ดีก็ขอให้จางฝานหาแฟนได้หลายๆ คนหน่อยเถอะ จะได้ไม่ต้องมารบกวนเธอทั้งวัน
เฮ้อ…
ทำงานด้านการแสดงนี่มันยากดีจริงๆ
ฉันมั่นใจว่าทักษะการแสดงของฉันดีพอที่จะจับคุณได้เชียวแหละ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกว่าจางฝานเป็นตัวขวางความก้าวหน้าในงานด้านการแสดงของเธอจริงๆ ที่สำคัญที่สุดก็คือ…เธอต้องคอยสรรเสริญเยินยอว่าเขายอดเยี่ยมขนาดไหน…
เหนื่อยจริงๆ
คุณไปหาแฟนสักหลายๆ คนหน่อยเถอะ จะได้ไม่ต้องมารบกวนฉัน
เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็เริ่มวางแผนในใจ…
เพียงแต่…ตอนนี้เอง พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางขุ่นเคือง บนแขนของเขาสวมปลอกแขนสีเหลืองเอาไว้ด้วย
“คุณครับ ไม่เห็นเหรอว่าตรงนี้เขียนไว้ว่าอะไร”
จางฝานกำลังโกรธ จะมีอารมณ์ไปสนใจอย่างอื่นที่ไหนกัน เมื่อเห็นลุงยามเดินเข้ามาก็รู้สึกสับสน
“ทำไม”
ลุงยามยืดอกชี้ไปที่ป้ายเตือนข้างๆ “ไม่เห็นหรือครับ ห้ามทิ้งขยะมั่วซั่ว!”
พูดจบคุณลุงก็ชี้ไปที่เศษซากโทรศัพท์มือถือบนพื้นแล้วกล่าวอย่างทอดถอนใจ “รีบเก็บเถอะครับ ไม่งั้นเจ้านายของพวกเราเห็นเข้าผมคงถูกหักเงินเดือนแน่ ถึงตอนนั้นผมต้องปรับเงินคุณด้วย!”
จางฝานชะงักไปทันที เขาตกใจจนเบิกตากว้าง แทบจะกระอักเลือดออกมา!
บ้าเอ๊ย…
จางฝานใบหน้าบิดเบี้ยว โกรธจนแผลบนหน้าปริ!
เขารีบควบคุมอารมณ์ทันที กลัวว่าถ้าโกรธขึ้นมาแล้วทำให้รอยเย็บบนหน้าเสียหาย แบบนั้นคงซวยแย่
……
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ต้องไปให้เฉินชางเย็บแผลให้อีก!
คิดได้ดังนี้ จางฝานก็แทบจะอกแตกตาย
โกรธแค่ไหนก็ไม่กล้าแสดงออก ทั้งยังไม่กล้าระเบิดโทสะ กลัวว่าจะส่งผลทำให้เนื้อบนหน้าอัปลักษณ์
โทสะของเขาเปี่ยมล้นจนแทบระเบิด อยากหาทางระบาย จะตะโกนก็ไม่กล้า พอเขวี้ยงโทรศัพท์ตัวเองยังถูกคนอื่นหาว่าทิ้งขยะมั่วซั่วแล้วยังต้องมาทำความสะอาดอีก
โมโหจะตายอยู่แล้ว!
จางฝานเดือดดาลเป็นที่สุด รู้สึกอยากระบายแต่ก็ไร้หนทาง เกือบปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจไหลออกมา
ทว่าเมื่อหันไปเห็นผู้หญิงข้างๆ ตน ในที่สุดจางฝานก็คิดหาวิธีได้!
……
……
ในขณะเดียวกัน ทางด้านฉินเยว่ก็สมองว่างเปล่าไปแล้ว
เธอปล่อยให้มือเล็กๆ ของตัวเองถูกเฉินชางจับจูงไปตามใจ
เฉินชางไม่ยอมเรียกรถ ฉินเยว่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ทั้งสองปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้น
มือใหญ่กุมมือเล็ก
เดินกันไปเรื่อยๆ
จู่ๆ เฉินชางก็อยากให้ถนนสายนี้ยาวขึ้นอีกหน่อย อยากใช้เวลาเดินให้นานอีกหน่อย
เฉินชางไม่พูด ฉินเยว่ก็ไม่ส่งเสียงปฏิเสธ
จริงๆ แล้วเฉินชางคนข้างคิดมาก เขากลัวว่าหากปล่อยมือแล้วอยากจะจับอีกครั้งคงยาก แต่เมื่อเห็นฉินเยว่ไม่มีท่าทางต่อต้านก็คิดเอาเองว่าฉินเยว่คงไม่ปฏิเสธ
ถึงอย่างไร…เธอก็ไม่ได้ต่อต้าน เดินไปกับตนเช่นนี้ คงเป็นการยินยอมแบบเงียบๆ สินะ
เฉินชางไม่ใช่คนโง่ อย่างไรเขาก็มีประสบการณ์มาแล้ว หากดูจากชีพจรของฉินเยว่ เขารู้สึกได้เลยว่าหัวใจเธอเต้นเร็วมาก เธอคงจะตื่นเต้นเหมือนกับเขาสินะ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ยิ้มออกมาอย่างโง่งม
ฉินเยว่ก็เม้มปากเล็กๆ ของเธอ ดวงตาหรี่โค้งราวกับจันทร์เสี้ยว ทอดมองไปยังเส้นทางเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม
เธออยากเดินเช่นนี้ตลอดไปจริงๆ
หวังให้ถนนสายนี้ทอดยาวตลอดไป ราบเรียบเช่นนี้ตลอดไป อยากให้อีกฝ่ายกุมมือตนอย่างอบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป อยากให้วันเวลาในภายภาคหน้าทำให้เธอใจเต้นเช่นนี้ตลอดไป
……
……
……
ทั้งสองเดินอยู่บนถนน ถูกแสงแดดจ้าสาดส่อง
คนที่เดินผ่านไปมาเห็นพวกเขาทั้งสองก็ต้องปรายตามอง คิดในใจว่า คนสวยคนหล่อสองคนนี้ทำไมดูท่าทางเหมือนจะไม่เต็มนะ?
แดดร้อนขนาดนี้ ยังมาเดินจูงมือกันกลางถนนอีก ทำไมพวกคุณสองคนไม่ไปเดินที่ร่มๆ หน่อยล่ะ
บอกได้เลยว่า คนที่กำลังมีความรัก สติปัญญามักถูกบั่นทอนลงไปจริงๆ
ทว่าฉินเยว่และเฉินชางไม่สนใจสายตาของคนอื่น ตอนนี้พวกเขาสองคนยิ้มเหมือนคนโง่อย่างไรอย่างนั้น
บางที ความรักก็เพียงเท่านี้เอง
บางที ความรักก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
บางที ความรัก…
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ