เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 377

บทที่ 377 ระบบ ทำไมใจดีแบบนี้ล่ะ

เมื่อเฉินชางกลับมาถึงแผนกของตนก็เป็นเวลาประมาณเที่ยงแล้ว การผ่าตัดเคสหนึ่งกินเวลาสองชั่วโมงกว่าถือเป็นเรื่องปกติ

เขาพบว่าไม่มีใครอยู่ในแผนกแล้ว เฉินชางเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ไม่มีเรี่ยวแรงจะกลับไปอีก จึงสั่งอาหารเดลิเวอรี่มากินที่ห้องเวร กินเสร็จก็จะได้นอนงีบพอดี

ห้องเวรของแผนกฉุกเฉินค่อนข้างดี มีเตียงสองชั้นอยู่สองหลัง หมายความว่านอนได้สี่คน มีห้องเวรอยู่ทั้งหมดสองห้อง เท่ากับมีเตียงทั้งหมดแปดเตียง มากพอที่จะให้หมอระดับแพทย์ดูแลไข้นอนหลับฝันหวานกันทั้งแผนก!

เฉินชางกินข้าวเสร็จแล้วก็ง่วงจึงล้มตัวลงนอน

เขารู้สึกว่าเตียงของแผนกฉุกเฉินมีพลังลึกลับบางอย่างที่ทำให้คนอยากหลับ

อืม นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่าบัฟ[1]สินะ!

ในชีวิตปกติ มีสิ่งของหลายอย่างที่แฝงไปด้วยคุณสมบัติพิเศษมากมาย ยกตัวอย่างเช่น มุมเล็กๆ ของร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ เสื้อของพิ่นหรู ล็อกเกอร์ของร้านยูนิโคล่ เป็นต้น

ขณะที่เฉินชางเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับ เขาก็ได้ยินเสียงคนคนหนึ่งยืนตะโกนอยู่ข้างตน

“หมอเสี่ยวเฉิน หมอเสี่ยวเฉิน!”

เฉินชางลืมตา พบว่าอีกฝ่ายก็คือนางพยาบาลเล่อเล่อ เขารีบลุกขึ้นทันที “มีอะไรครับ เล่อเล่อ”

เล่อเล่อพูดว่า “มีผู้ป่วยค่ะ เขากินปลาไปตัวหนึ่ง ก้างปลาติดคอ หมอสือไปเจาะเยื่อหุ้มหัวใจให้คนอื่นอยู่ ถ้ายังไงคุณไปดูหน่อยได้ไหมคะ”

เฉินชางมองกล่องอาหาร ในกล่องมีอาหารเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งซึ่งเขายังไม่ทันได้เอาไปทิ้ง จากนั้นก็ถอนใจออกมา

ก้างติดคอ! โอ้ เป็นอาการที่น่าอนาถซะจริง

คนที่มาแผนกฉุกเฉินเพราะก้างติดคอมีให้เห็นบ่อยครั้ง เฉินชางลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วถามขึ้นว่า “กินปลาอะไรมาล่ะครับ”

เล่อเล่อกลอกตาใส่ “ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ”

เฉินชางสวมเสื้อกาวน์แล้วเดินออกไปด้านนอก ถึงอย่างไรปลาคนละชนิดกันก้างปลาย่อมไม่เหมือนกัน การพิจารณาถึงผลลัพธ์และแผนการรักษาย่อมไม่เหมือนกัน

ถ้าเป็นก้างปลาเล็กๆ ก็ไม่ร้ายแรงอะไร แต่ถ้าเป็นก้างที่บางและยาว จะไปทำร้ายอวัยวะส่วนสำคัญได้ง่าย

เล่อเล่อหันไปมองอาหารบนโต๊ะที่กินไปเพียงครึ่งเดียวก็กินไม่กินต่อ เธอถามขึ้นว่า “หมอเสี่ยวเฉิน คุณไม่กินแล้วหรือคะ จะให้ฉันทิ้งให้คุณเลยไหม ช่วงฤดูร้อนวางไว้แบบนั้นจะเหม็นเอานะคะ!”

เฉินชางพยักหน้า “กินสิ!”

เล่อเล่อกลอกตาใส่อีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปกับเฉินชาง “หมอเฉิน แต่ละเดือนคุณได้เงินมากขนาดนั้น ทำไมไม่เปลี่ยนนิสัยขี้งกอีกล่ะ!”

เฉินชางส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมา “คิดซะว่าเป็นรายการแข่งกันประหยัดสิครับ จริงสิ ผู้ป่วยอยู่ที่ไหน”

เล่อเล่อวิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้าหลายก้าว “เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ”

เธอพูดพลางก็พาเฉินชางเดินตรงไปด้านหน้า

เมื่อมาถึงห้องโถงของแผนกฉุกเฉินแล้วก็พบว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ผูกเนคไทสีดำ กางเกงสแล็คและรองเท้าหนัง กำลังใช้มือลูบหน้าอก หยิบน้ำขึ้นมาดื่มลงไป!

ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ กล่าวอย่างร้อนใจว่า “คุณกินน้ำส้มสายชูหน่อยนะคะ!”

ขณะพูดก็ส่งขวดน้ำส้มสายชูในมือไปให้

ฝ่ายชายกลอกตาใส่ “กินไปทั้งขวดแล้ว! ท้องผมเปรี้ยวจนไม่รู้จะเปรี้ยวยังไงแล้วเนี่ย ถ้ากินอีกต้องมีปัญหาแน่!”

ภรรยาร้อนใจมากเช่นเดียวกัน

ทั้งสองอายุไม่มากเท่าไหร่ ราวๆ สามสิบกว่าปี ดูจากลักษณะของฝ่ายชายแล้วเหมือนเซลล์ขายสินค้า

เมื่อเห็นเฉินชางเดินมาแล้ว ทั้งสองก็รีบลุกขึ้นยืน “คุณหมอ”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ นั่งกันเถอะ!”

ทั้งสองนั่งลง จากนั้นเฉินชางก็ถามว่า “ก้างติดคอมานานแค่ไหนแล้วครับ”

ฝ่ายชายลังเลไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “สองวันแล้วครับ ติดคอเมื่อวานซืนตอนกินข้าวกลางวัน”

ภรรยาของชายคนนั้นก็ตำหนิขึ้นว่า “เมื่อวานซืนเป็นวันเกิดของสามีฉันค่ะ ฉันคิดว่าเขาลำบากมามากแล้วเลยทำปลาผัดซีอิ๊วให้กิน เขาเป็นเซลล์ขายบ้าน ต้องเดินทางไปๆ มาๆ ทุกวัน ไม่มีเวลาว่างสักนิด พอกลับมาถึงบ้านพอถึงเวลากินข้าวก็ได้รับโทรศัพท์ เป็นลูกค้าที่โทรมาบอกจะดูห้อง เดิมทีเขาก็เป็นคนกินข้าวเร็วอยู่แล้ว พอกินปลาเข้าไปเลยทำให้ก้างปลาติดคอ”

ผู้ชายไอออกมาแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “มันชินเพราะงานน่ะครับ กินข้าวเร็วเกินไป อีกอย่าง…ลูกค้าโทรมาหาแล้ว ผมก็อยากกินให้มากสักหน่อย ไม่คิดว่าก้างจะไปติดคอซะได้”

พูดจบเขาก็ลูบหน้าอก รู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย

“ปกติผมก็ก้างปลาติดคออยู่บ่อยๆ แต่ว่า…ก็ไม่เป็นอะไรมาก ไม่นานก็ดีขึ้นแล้วครับ แต่ครั้งนี้สองวันแล้วผมกลับรู้สึกเจ็บขึ้นเรื่อยๆ พอถึงช่วงกินข้าวกลางวันก็ยิ่งรู้สึกไม่สบาย ผมเลยรีบมาโรงพยาบาล”

[ติ๊ง! กระตุ้นภารกิจกู้ชีพพิเศษ ดึงก้างปลาออกจากหลอดอาหารของผู้ป่วยเพื่อช่วยชีวิตผู้ป่วย รางวัลภารกิจ: ได้รับทักษะการผ่าตัดเพื่อรักษาไส้เลื่อนกระบังลม (ระดับปรมาจารย์) ต้องการรับภารกิจหรือไม่]