เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 381
สรุปบท บทที่ 381 ชีวิตคนเราไม่อาจลืมเลือนความรู้สึกซาบซึ้งอันบริสุทธิ์ไปได้: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ
สรุปเนื้อหา บทที่ 381 ชีวิตคนเราไม่อาจลืมเลือนความรู้สึกซาบซึ้งอันบริสุทธิ์ไปได้ – เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ โดย Internet
บท บทที่ 381 ชีวิตคนเราไม่อาจลืมเลือนความรู้สึกซาบซึ้งอันบริสุทธิ์ไปได้ ของ เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ ในหมวดนิยายSlice of Life เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 381 ชีวิตคนเราไม่อาจลืมเลือนความรู้สึกซาบซึ้งอันบริสุทธิ์ไปได้
ในตอนที่ผู้ป่วยชายฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องสังเกตอาการ
ตอนนี้เขาไม่ต้องเสียเงินไปนอนห้อง ICU อีกแล้ว ถึงอย่างไรถ้านอนห้องไอซียูหนึ่งวันก็ต้องจ่ายเงินหลายพันหยวน ครอบครัวธรรมดาย่อมรับไม่ไหว
ชายคนนี้จะคาดเดาได้หรือว่าก้างปลาเพียงชิ้นเดียวทำให้เขาต้องจ่ายเงินแสนกว่าหยวน แม้จะมีประกันสังคม แต่อย่างไรก็ต้องจ่ายเงินหลายหมื่นหยวนอยู่ดี!
เมื่อภรรยาเห็นสามีได้สติแล้วก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง!
“ที่รัก คุณฟื้นแล้ว!”
ชายคนนั้นลืมตาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ “ผ่าตัดเสร็จแล้วหรือ”
ภรรยาพยักหน้า “ค่ะ เสร็จแล้ว การผ่าตัดราบรื่นมาก คุณอย่าเพิ่งขยับนะคะ ตอนนี้แผลยังไม่หายดี!”
เมื่อเธอกล่าวจบ เขาก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แม้จะผ่าตัดมาแล้วแต่กลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับขั้นตอนใดๆ เลยสักนิด
ทางด้านภรรยาที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็คิดไปต่างๆ นานา ก้างปลาเพียงชิ้นเดียวกลับสร้างความเสียหายให้ครอบครัวมากมายมหาศาล! สำหรับครอบครัวที่เพิ่งสร้างตัว เงินหลายหมื่นหยวนเป็นความเสียหายที่ค่อนข้างหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว
ห้องสังเกตอาการเป็นห้องที่ค่อนข้างกว้าง มีม่านกั้นระหว่างเตียงแต่ละเตียงเอาไว้ ทำให้ผู้ป่วยของแผนกฉุกเฉินรู้สึกปลอดภัยในตอนที่เกิดความตึงเครียดจนประหม่า
ผ้าม่านนี้ก็เหมือนกับผ้าที่ใช้ขวางกั้นความเขินอาย เหมือนกับกำแพงที่ใช้รักษาความเป็นส่วนตัว คนที่อยู่ด้านในจึงคุยเรื่องในบ้านกับครอบครัวได้อย่างสบายใจ
“การผ่าตัด…คงใช้เงินไม่น้อยเลยสินะ”
“ค่ะ…”
“เท่าไหร่ครับ”
“คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ! รักษาตัวให้ดีเถอะ มีฉันอยู่ทั้งคน!”
“พวกเราคงต้องขายบ้านช้าหน่อยแล้ว!” ชายคนนั้นทอดถอนใจ “หากขายบ้านแล้วยังซื้อบ้านไม่ไหว…”
ภรรยายิ้มเล็กน้อย “พวกเราก็เช่าบ้านได้นี่คะ! ฉันว่าเช่าบ้านก็ดีนะคะ ใช้ประโยชน์ได้ด้วย! ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันเรียนเศรษฐศาสตร์มา ถ้าราคาบ้านสูงกว่าค่าเช่าบ้านต่อเดือนเกินสามร้อยเท่าอาจเป็นสัญญาณของภาวะฟองสบู่แตก! แบบนี้พวกเราเช่าบ้านอยู่ดีกว่าค่ะ…อีกอย่างฉันได้ยินว่าปีหน้าราคาอสังหาริมทรัพย์ของเมืองอันหยางจะลดฮวบ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะโชคดีในความโชคร้ายก็ได้!”
……
เมื่อได้ยินภรรยาปลอบใจ ชายคนนั้นก็รู้สึกแสบจมูก มีภรรยาดีเช่นนี้ ผู้เป็นสามีก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
เขามองรอยยิ้มเข้มแข็งของภรรยาพลางยื่นมือไปกุมมือของเธอ
ผมตัดสินใจแล้ว ชีวิตนี้ ผมจะไม่ทำให้คุณลำบากอีก ที่รัก!
นอกห้อง บริเวณเคาน์เตอร์พยาบาลประจำห้องสังเกตอาการ เมื่อเหล่าหู่หมอแผนกฉุกเฉินฝ่ายอายุรกรรมได้ยินบทสนทนาระหว่างผู้ป่วยและภรรยาก็ถอนใจออกมา “กลัวขายบ้านแล้วจะซื้อบ้านไม่ไหวหรือ คนเป็นหมออย่างพวกเราก็กลัวตรวจผู้ป่วยไม่ไหวเหมือนกัน!”
……
……
ขณะนั้นเอง เรื่องทำนองเดียวกันก็กำลังเกิดขึ้นที่แผนกศัลยกรรมหัวใจ
การผ่าตัดของอู๋อวี้ซู่ประสบความสำเร็จมาก ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียง เฉิงอ้ายเหมย ภรรยาอายุห้าสิบกว่าปีวางถ้วยโจ๊กลงข้างเตียง รอให้โจ๊กเย็นลง
นี่คือโจ๊กลำไยและเมล็ดบัวที่อู๋อวี้ซู่ชอบที่สุด ปกติเขาทำใจกินไม่ลง ทว่าในใจก็อยากซื้อมาลิ้มรสทุกสามวันห้าวัน ส่วนเฉิงอ้ายเหมยก็ยุ่งมาก ไม่มีเวลาต้มให้เขากินทุกวัน
“คุณครับ การผ่าตัดครั้งนี้เสียเงินไปเท่าไหร่” อู๋อวี้ซู่ถามอย่างกังวล!
เฉิงอ้ายเหมยยิ้มแล้วกล่าวปลอบใจ “ไม่ต้องพูดเรื่องเงินแล้วค่ะ คุณรักษาตัวเองให้สบายใจเถอะ!”
ตอนนี้เอง อู๋ฉยงที่ยืนอยู่หน้าประตูพลันน้ำตาไหลเต็มหน้า ยามได้ยินบทสนทนาของพ่อแม่ เขาก็รู้สึกเหมือนกับถูกเข็มทิ่มแทง ปกติพ่อแม่ของเขามักทำหน้าตายไม่ชอบพูดชอบจา ถึงขั้นแสดงท่าทางหงุดหงิดอยู่บ่อยๆ ด้วยซ้ำ นี่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีจริงๆ
อู๋อวี้ซู่ไม่ชอบแสดงอารมณ์ความรู้สึกของตน มีเรื่องอะไรก็ชอบเก็บไว้ในใจ มีความรับผิดชอบอะไรก็จะแบกไว้บนบ่า เขาคนเดียวรับผิดชอบภาระหนักอึ้งของทั้งครอบครัว จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร
เมื่อคิดได้ดังนี้ อู๋ฉยงก็เสียใจเป็นอย่างยิ่ง!
……
……
แต่ละครอบครัวก็มีความทุกข์เป็นของตนเอง แม้จะพบเห็นเรื่องเช่นนี้มามากมายแล้ว คิดว่าจะใจแข็งดุจเหล็กกล้าจนไม่สะเทือนใจง่ายๆ แต่เมื่อพบจริงๆ จึงได้รู้ว่าในชีวิตคนเราไม่อาจลืมเลือนความซาบซึ้งใจเช่นนี้ไปได้เลย
คืนนี้เมิ่งซีพักผ่อน เฉินชางจึงไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลตงต้า
ตอนนี้เขาว่างมาก เขาเดินไปข้างๆ ฉินเยว่พลางกล่าวยิ้มๆ ว่า “คืนนี้อยากกินอะไรครับ ผมเลี้ยงเอง!”
ฉินเยว่กลอกตาคิด “ทางโน้นมีร้านหม้อไฟปลาเปิดใหม่ร้านหนึ่ง ไม่งั้น…ไปลองดูหน่อยเป็นไงคะ”
เฉินชางสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ไม่กินปลาได้ไหมครับ”
ฉินเยว่มองเฉินชางอย่างแปลกใจ “ทำไมคะ ปลาอร่อยมากเลยนะคะ!”
เฉินชางคิดอยู่นาน เขาคิดไปถึงการผ่าตัดในวันนี้ คิดว่าหากเกิดสำลักจนก้างติดคอขึ้นมาจะทำอย่างไร…สุดท้ายก็พูดไปว่า “จ่ายไม่ไหว!”
ฉินเยว่กลอกตาใส่ “เชอะ ขี้งก! เดี๋ยวฉันเลี้ยงคุณเอง คุณเอาปากไปก็พอ”
อย่างไรก็ตาม เฉินชางกลับถามขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า “หม้อไฟปลานี่ไม่มีก้างปลาใช่ไหมครับ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ