เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 431

บทที่ 431 พวกเด็กหลังห้องไม่คู่ควรเข้าร่วมสมการนี้!

แต่ละคนก็มีความคาดหวังแตกต่างกัน!

เฉินชางย่อมตั้งความหวังกับอาจารย์เมิ่งที่อยากเป็นปรมาจารย์แพทย์สูงมาก! แต่…ตอนนี้เฉินชางคิดถึงยัยขี้ประจบฉินมากๆ ยัยคนนั้นเรียนรู้เร็ว เรียนผ่านตัดไส้ติ่งแบบแผลเล็กจากตนไปไม่กี่รอบก็เป็นแล้ว

แต่อาจารย์เมิ่งในตอนนี้…

เฮ้อ!

เฉินชางอดถอนใจไม่ได้ เมื่อเห็นอาจารย์เมิ่งลอกพังผืดส่วนสุดท้ายออกอย่างระมัดระวัง ก็อดพูดไม่ได้ว่า “อาจารย์เมิ่ง เมื่อกี้ผมบอกไปกี่รอบแล้วครับ บริเวณนี้คุณต้องสนใจเส้นประสาทกระบังลมให้มาก เส้นประสาทกระบังลมน่ะรู้จักไหม นี่เป็นส่วนที่เสียหายได้ง่าย! เฮ้อ ทำไมคุณไม่มีสมองแบบนี้นะ…”

เฉินชางพบว่า หลังจากอธิบายไปสิบกว่ารอบแล้วอีกฝ่ายยังจำไม่ได้ สิ่งที่เรียกว่าความอดทนจะหายไปจนไม่เหลือร่องรอย และถูกแทนที่ด้วยโทสะ!

ใช่แล้ว!

เขาได้สัมผัสประสบการณ์ของพ่อแม่ที่ต้องสอนการบ้านลูกอย่างลึกซึ้งเลยทีเดียวเชียว

ปกติอาจารย์เมิ่งเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง ทำไม…ความทรงจำถึงแย่ล่ะ ไม่มีสมองเอาไว้จำเลยหรือไง

เมิ่งซีได้ยินคำสั่งสอนของเฉินชางก็ไม่โกรธแม้แต่น้อย ถึงกับหน้าแดงก่ำ พูดอย่างอัดอั้นตันใจว่า “ขอโทษค่ะ!”

เฉินชางทอดถอนใจ ได้แต่ส่ายหน้าแต่ไม่พูดอะไร

ทางด้านวิสัญญีแพทย์ก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เหงื่อท่วมตัวจนเสื้อเปียกไปหมดแล้ว…

เฉินชางให้หัวหน้าเมิ่งกินยาอะไรไปหรือเปล่า ทำไมวันนี้หัวหน้าเมิ่งถึงดูแปลกไปแบบนี้!

‘ขอโทษค่ะ’ คำพูดนี้ ใช่คำที่เธอควรพูดเหรอ

คิดถึงตรงนี้ วิสัญญีแพทย์ที่ยังอายุน้อยก็รู้สึกเหมือนทัศนคติของตนถูกทำร้าย

หัวหน้าเมิ่งคนนี้ เทพธิดาเมิ่งคนนี้ก็มีท่าทีแบบนี้ด้วยหรือ

เทพธิดาที่องอาจผ่าเผย เชื่อมั่นในตัวเองและรอบรู้คนนั้นไปไหนล่ะ

……

……

การผ่าตัดใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็จบลง เฉินชางรู้สึกไม่สบายคอเล็กน้อย! นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าแนะนำคนอื่นผ่าตัดหนึ่งเคสยังเหนื่อยกว่าผ่าตัดเองสองเคสอีก!

หลังจากเมิ่งซีเย็บปิดเรียบร้อยแล้วก็มองเฉินชางอย่างกังวล ในดวงตาเต็มไปด้วยความอับอาย

ตอนนี้เอง เฉินชางพลันทอดถอนใจออกมา “อันที่จริงคุณทำได้ไม่เลวแล้ว แต่เป็นผมใจร้อนเกินไป อาจารย์เมิ่ง คุณก็กลับไปทบทวนคำพูดผมให้ดีนะครับ”

เมิ่งซีพยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณมากเสี่ยวเฉิน!”

เมิ่งซีคิดในใจว่า เธอควรเรียกอีกฝ่ายว่าอาจารย์เฉินหรือเปล่า

คิดถึงตรงนี้ เมิ่งซีก็รีบสลัดความคิดนี้ออกไป ยังอายคนอื่นไม่พอหรือไง ถูกนักเรียนตัวเองสั่งสอนจนมีสภาพแบบนี้แล้ว!

เฮ้อ…

เมื่อออกมาจากห้องผ่าตัด ทั้งสองก็ไปล้างมือด้วยกัน

เฉินชางคิดไปคิดมาก็พูดขึ้นว่า “อาจารย์เมิ่ง ผมว่าคุณควรทำลายกรอบความคิดเดิมๆ และวิธีผ่าตัดแบบเดิมของคุณให้ได้นะครับ ถึงขั้นตอนนี้มันจะยาก แต่มีแค่ทำแบบนี้ถึงจะพัฒนาได้!”

ความจริงไม่ใช่ว่าเมิ่งซีโง่หรืออะไร แต่การผ่าตัดก็เหมือนการทำอาหาร ต้องทำลายกรอบความเคยชินแบบเดิมๆ ของตัวเองไปให้ได้ เพื่อค้นหาสิ่งที่ตนยังขาดและพัฒนาฝีมือต่อไป

สิ่งที่เฉินชางแนะนำ เมิ่งซีคงค้นพบด้วยตัวเองไม่ได้ แต่ในเมื่อเฉินชางแนะนำออกมาแล้ว เธออาจเปลี่ยนแปลงมันโดยไม่รู้ตัว ซึ่งขั้นตอนนี้ก็ยากมากจริงๆ!

ความก้าวหน้า เดิมทีก็ไม่ใช่ขั้นตอนที่จะหยุดนิ่งอยู่กับที่

เมิ่งซีไม่เหมือนหัวหน้าแผนกเถามี่ เถามี่มีประสบการณ์การผ่าตัดจริงมากมาย เพียงแค่เฉินชางแนะนำเล็กน้อย เขาก็เอาไปเพิ่มพูนและต่อยอดได้แล้ว ด้วยเหตุนี้ ความก้าวหน้าของเถามี่จึงค่อนข้างมั่นคงและรวดเร็ว

เมิ่งซีได้ยินคำปลอบใจของเฉินชางก็พูดยิ้มๆ ว่า “อืม รู้แล้ว ขอบคุณมากเสี่ยวเฉิน!”

ยอมรับข้อด้อยของตนเองอย่างใจกว้างและปรับเปลี่ยนอย่างถ่อมตน นี่ก็ถือเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง

เฉินชางยิ้ม กำลังจะหมุนตัวเดินไปก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ่าตัดสีเขียวตัวเล็กของอาจารย์เมิ่งเสียก่อน บริเวณคอเสื้อค่อนข้างกว้าง ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่ควรมอง หรือไม่ควรมอง เฉินชางก็เห็นไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่ขาดทุนเลยสักนิด เมื่อปะทะสายตาเข้ากับเมิ่งซีก็รีบหันหน้าหนีอย่างกระอักกระอ่วน

เมิ่งซีเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมา

เฉินชางกระแอม ทำได้แค่ยิ้มแห้ง

จู่ๆ เมิ่งซีก็ถามอย่างนึกสนุกว่า “เสี่ยวเฉิน คุณมีแฟนหรือยังคะ”

เฉินชางชะงักไป ดูถูกใครกัน ถึงผมจะดูเป็นแบบนี้ แต่…เรื่องแฟนสาวก็ยังมี อีกอย่าง ผมไม่ได้ตั้งใจมองสักหน่อย

“มีแน่นอน!”

เมิ่งซีเห็นเฉินชางหน้าแดงก็ยิ้มออกมาทันที เธอไม่ได้มีความหมายอื่น เพียงแต่เห็นท่าทางหน้าเขียวหน้าแดงของเฉินชางแบบนั้นแล้วมันดูตลกดี

เมิ่งซีเรียนที่อเมริกาตั้งแต่อายุสิบสอง จากนั้นก็ไปเรียนมหาวิทยาลัยที่สวีเดน ความรู้และวัฒนธรรมของชาติตะวันตกที่เธอได้รับมาค่อนข้างเปิดกว้างกว่าวัฒนธรรมและความคิดดั้งเดิมของชาวจีน แน่นอนว่า…สิ่งเหล่านี้หยุดอยู่แค่ความคิดเท่านั้น ยังไม่ลามไปถึงร่างกาย! เพราะจะอย่างไร มารดาของเมิ่งซีก็เป็นหญิงชาวจีนหัวโบราณคนหนึ่ง

เมิ่งซีหัวเราะออกมา “อ้อ! เป็นแฟนที่เพิ่งคบกันสินะคะ”

เฉินชางชะงัก เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยหรือ

เฉินชางถามอย่างแปลกใจ “อาจารย์เมิ่ง คุณรู้ได้ยังไงครับ”

เมิ่งซีหัวเราะเสียงดัง เดินก้าวมาข้างหน้า เพียงแต่…สายตาปรายมองลงไปที่ท่อนล่างของเฉินชาง…

เฉินชางก้มหน้า หน้าพลันแดงก่ำ…เดิมทีคิดว่าตนผ่าตัดเสริมหน้าอกได้อย่างยอดเยี่ยม เห็นความอลังการมานับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายก็ยากจะหลีกหนีชะตา! ยิ่งเห็นรอยยิ้มของอาจารย์เมิ่ง เฉินชางก็ยิ่งกระอักกระอ่วน ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว