เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 432

บทที่ 432 ไม่ง่ายขนาดนั้น!

เก้าโมงเช้า แม่ลูกคู่หนึ่งมาที่แผนกฉุกเฉิน!

ลูกสาวอายุสี่สิบกว่าปี ร่างกายซูบผอม ประคองหญิงชราเข้ามาคนหนึ่ง ปากก็บ่นกับหญิงชราคนนั้นอย่างรังเกียจมาตลอดทาง “ไม่ให้กินแม่ก็จะกินให้ได้ ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ทั้งอ้วกทั้งถ่าย! อายุขนาดนี้แล้ว ดูตัวเองเถอะ!”

ดูเหมือนหญิงคนนี้เป็นพวกปากไวและพูดแรง บ่นหญิงชราที่มาด้วยกันไม่จบไม่สิ้น

“พวกของที่ทิ้งไว้จนเย็นแล้วจะเอามากินไม่ได้นะคะ กินเข้าไปก็ท้องเสียจนต้องมาโรงพยาบาล! ดูเอาเถอะ แม่กำลังทำให้ฉันลำบากใจ ทำงานอยู่ดีๆ ก็ต้องกลับมาพาแม่มาหาหมออีก! ให้เวลาฉันอยู่สงบบ้างไม่ได้เลยหรือไง”

หญิงชรายอมจำนน ไม่ท้วงติงอะไร ผ่านไปนานจึงค่อยพูดขึ้นประโยคหนึ่งว่า “แม่แค่คิดว่า…เหลือไว้ก็เสียดาย ก๋วยเตี๋ยวเหลียงเฝิ่นดีๆ แบบนั้นคงยังไม่เสียหรอก!”

หญิงชราผู้เป็นแม่มีอายุประมาณแปดสิบปีแล้ว ทั่วทั้งหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ผมขาวโพลน แม้จะผอมไปบ้าง แต่โครงกระดูกใหญ่กว่าลูกสาว ลูกสาวประคองมาเช่นนี้ต้องใช้แรงมากทีเดียว!

เข้ามาถึงแผนกฉุกเฉินแล้ว ลูกสาวก็หอบหายใจ แต่ยังคงประคองหญิงชราอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำให้อีกฝ่ายล้มหัวกระแทก

เฉินชางและสวีตงตงกลับมาจากตรวจเยี่ยมคนไข้พอดี เฉินชางเห็นดังนั้นก็รีบพูดว่า “เสี่ยวหลิน เข็นเตียงออกมาหน่อยครับ”

เสี่ยวหลินเห็นดังนั้นก็รีบพยักหน้า เขาทำงานคล่องแคล่ว ไม่นานก็วิ่งเข็นเตียงมา

เฉินชางและสวีตงตงเข้าไปช่วยพยุงหญิงชราขึ้นเตียง ลูกสาวร่างผอมจึงค่อยๆ สงบลมหายใจของตนได้บ้าง เพียงแต่ยังไม่ทันพักผ่อน ก็ต้องรีบไปต่อแถวรับคิวแผนกฉุกเฉิน

เฉินชางรีบถามขึ้นว่า “เป็นอะไรมาครับคุณยาย”

หญิงชราหลับตาไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่นอนลงกับเตียง ดูเหมือนร่างกายจะล้าจนทนไม่ไหวแล้ว

หญิงร่างผอมตอบว่า “คิดว่าน่าจะท้องเสียนะคะ เช้านี้ฉันไปทำงานแล้วคุณพ่อก็โทรหาฉัน บอกว่าแม่ท้องเสียทั้งเช้าแล้วก็อาเจียนด้วยค่ะ หลายรอบเลย ฉันถามดูแล้วถึงได้รู้ว่าคุณแม่กินก๋วยเตี๋ยวเหลียงเฝิ่นของเมื่อคืนเข้าไป! ต้องเป็นเพราะกินของผิดสําแดงแน่เลยค่ะ”

เฉินชางฟังจบก็พยักหน้า “อ้อ! ก่อนหน้านี้มีโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่าครับ”

อีกฝ่ายพยักหน้า “เป็นเบาหวานกับความดันโลหิตสูงค่ะ กินยาลดความดันอยู่ตลอด เรื่องโรคเบาหวานก็มีฉีดอินซูลินด้วยค่ะ ส่วนโรคความดันโลหิตสูงก็กินไนเฟดิปีนวันละครั้ง อินซูลินก็ใช้…ตอนเช้าแปดยูนิต…”

เธอบอกได้ละเอียดมาก นี่ทำให้เฉินชางถึงกับต้องเปลี่ยนมุมมอง “คุณเป็นหมอเหรอครับ”

เธอส่ายหน้า ทอดถอนใจออกมา “ไม่ใช่หรอกค่ะ แม่ฉันป่วยมาหลายปีแล้ว ฉันคอยดูแลมาตลอด แม่ไม่ยอมกินยาให้ดี ชอบคิดว่ายามันแพง ฉันเลยต้องคอยเตือนให้แม่กินยาให้ตรงเวลาทุกวัน”

พูดถึงตรงนี้ เฉินชางก็อดมองเธอไม่ได้ ถึงอย่างไร…ลูกหลานที่ทำได้ถึงขนาดนี้ก็มีไม่มากนัก

เมื่อครู่ที่บ่นไม่หยุดหย่อนก็คงเหมือนกับมารดาพร่ำบ่นลูกๆ ตอนยังเด็ก

ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร

เมื่อคนเราแก่ตัวลง บทบาทจึงสลับกันเป็นธรรมดา แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เมื่อฟังคำของคนเป็นลูกจบเฉินชางก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด เขาหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นมาฟังบริเวณท้องด้วยความเคยชิน มีเสียงดังตรงลำไส้อยู่บ้าง

ตอนนี้หญิงชราลืมตาขึ้นแล้ว

เฉินชางถาม “คุณยายครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนครับ บอกผมหน่อยนะครับ”

หญิงชรากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงคล้ายเหน็ดเหนื่อยจนหมดแรงแล้ว “ฉันไม่สบายท้อง แล้วก็เหมือนไม่มีแรง รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว อ้อ…รู้สึกใจสั่นเล็กน้อยด้วยค่ะ”

เฉินชางฟังถึงตรงนี้ก็ลังเล

ภาวะอิเล็กโทรไลต์ผิดปกติ[1]หรือ

หากโพแทสเซียมในร่างกายต่ำ อาจเป็นปัจจัยทำให้เกิดสภาวะต่างๆ ที่แสดงออกมาข้างต้น เช่นร่างกายหมดแรง หัวใจเต้นผิดจังหวะ หรืออาจมีความผิดปกติเกี่ยวกับระบบประสาทจำพวกกล้ามเนื้ออ่อนแรง

คิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็พูดกับพยาบาลว่า “เสี่ยวหลิน ตรวจน้ำตาลในเลือดให้ผมหน่อยครับ แล้วก็ตรวจเม็ดเลือดกับอิเล็กโทรไลต์ด้วยนะครับ”

ผู้สูงอายุเป็นช่วงวัยที่ต้องเติมอิเล็กโทรไลต์ ในจุดนี้ต้องใส่ใจให้ดี พวกเขาอ่อนไหวกว่าคนหนุ่มสาวมาก

จากนั้นหญิงชราก็ถูกเข็นเข้าไปยังห้องสังเกตอาการ

ปกติแล้วอาการเช่นนี้พบเห็นได้บ่อยมาก ผู้สูงอายุกินของผิดสำแดงจนท้องเสีย ทำให้เกิดภาวะอิเล็กโทรไลต์ผิดปกติ เรื่องแบบนี้ถือว่าธรรมดามาก