เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 436

บทที่ 436 ผมอยากมีชีวิตอยู่อีกห้าร้อยปีจริงๆ!

ไม่ทันไรก็ถึงวันเสาร์แล้ว ตั้งนานแล้ววารสารแพทย์ BMJ ก็ยังไม่ตอบกลับจนเฉินชางเริ่มหมดหวัง ตอนแรกคิดจะทำให้ผู้คนตกตะลึงในงานสัมมนาประจำปีเสียหน่อย แต่ดูแล้วคงไม่มีโอกาส

“คิดอะไรอยู่คะ”

ในขณะที่เฉินชางกำลังคิดติดพัน เสียงกระจ่างใสเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดความคิด เฉินชางหันมายิ้มมองยัยขี้ประจบฉิน อารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย

“งานสัมมนาประจำปีของศัลยแพทย์ คุณจะไปด้วยหรือเปล่าครับ” เฉินชางถามอย่างสงสัย “ถ้าคุณยอมไป…ผมจะช่วยขอบัตรเชิญให้คุณ!”

เฉินชางคิดว่าตอนนี้ตนพอจะมีหน้ามีตาในวงการศัลยกรรมตับและถุงน้ำดีอยู่บ้าง นอกจากนั้นความสัมพันธ์ของเขากับพวกคนใหญ่คนโตเหล่านั้นก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียว เช่นคุณฝู หัวหน้าเฉียนเลี่ยง หรือถ้าสูงกว่านั้นก็ยังมีหัวหน้าโจวหงกวง!

แต่ฉินเยว่กลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจนัก “เจ๊เยว่ของคุณเป็นสมาชิกสมาคมนานแล้วค่ะ! ต้องให้คุณช่วยผลักดันด้วยเหรอคะ เสี่ยวชางเอ๋อร์”

เฉินชางชะงัก ถึงกับอึ้งไปชั่วครู่เลยทีเดียว ก็จริง ถึงอย่างไรไม่ว่าจะสภาพครอบครัว สถาบันการศึกษา หรือประวัติการศึกษาของฉินเยว่ก็ดีมาก เพิ่งเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลก็ได้บรรจุแล้ว ย่อมเข้าสมาคมได้ง่าย

ที่สำคัญก็คือฉินเสี้ยวหยวนผู้เป็นพ่อของเธอคือผู้อำนวยการโรงพยาบาลใหญ่ มีตำแหน่งใหญ่โตเช่นนี้ ถ้าอยากเข้าสมาคมไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องง่ายดายหรอกหรือ

ตอนนี้เอง จู่ๆ ฉินเยว่ก็หันมาหัวเราะฮี่ๆ มองเฉินชาง ดวงตาหยีโค้ง กรีดนิ้วชี้ข้างขวาออกมาเชยคางเฉินชาง มองเขาด้วยสายตามั่นใจเจือหยอกล้อ

“ชางเอ๋อร์ เจ้ารับผิดชอบประทินโฉมงดงามสวมอาภรณ์เลิศล้ำดั่งบุปผา ส่วนข้าจักสวมเกราะถือหอกช่วงชิงใต้หล้ามาให้เจ้า เป็นอย่างไร”

พูดจบ เธอก็เว้นช่วงไปประมาณสามวินาที “พิจารณาดูให้ดี!”

เฉินชางอึ้งไปหมดแล้ว! เห็นสายตายั่วยุเจือหยอกเย้าของฉินเยว่ เฉินชางก็อยากหัวเราะจริงๆ

ถ้าอาจารย์เมิ่งซีทำเช่นนี้ บางทีคงทำให้ใจวาบหวิว ยากจะยับยั้งขึ้นมาก็ได้!

แต่ยัยหมาน้อยขี้ประจบคนนี้เป็นพวกน่ารักบ้องแบ๊วแต่กำเนิด ดวงตากลมโตคล้ายจะมีประกายสุกใสและซุกซนไม่จบไม่สิ้น การกระทำเช่นนี้กลับทำให้เฉินชางต้องคว้ามือเธอไว้อย่างอดไม่อยู่ ออกแรงเล็กน้อย ดึงเธอเข้ามา

เฉินชางดึงข้อมืออีกข้างหนึ่งของฉินเยว่ ทำให้เธอเข้าสู่อ้อมกอดของตน!

ยัยน่ารักนี่! ซนจริงๆ!

ฉินเยว่ที่ตอนแรกยังสวมบทบาทไม่ทันจกลับถูกเฉินชางดึงเข้าสู่อ้อมกอดไปแล้ว ทำให้เธอตะลึงจนตาค้าง สมองยังไม่ส่งปฏิกิริยากลับมา ตัวเองก็ถูกเฉินชางแบกขึ้นบนบ่าไปแล้ว! ทำเอาเธอตกใจจนสะดุ้ง!

“เฉินชาง วางฉันลงเดี๋ยวนี้!”

เฉินชางยืดตัวขึ้น ทำเป็นหูหนวก!

มือซ้ายกอดขาทั้งสองของเธอไว้ แบกฉินเยว่ขึ้นบ่า เฉินชางแบกเธอในสภาพเช่นนี้พลางเดินไปยังจุดหมาย

บรรยากาศในสวนสาธารณะตอนสามทุ่มดีมาก ลมฤดูใบไม้ร่วงไม่หนาวไม่ร้อน เย็นกว่าฤดูใบไม้ผลิไม่เท่าไร แต่กลับให้บรรยากาศอันเป็นเอกลักษณ์ของฤดูใบไม้ร่วง

ในสวนมีกลิ่นหอมจากดอกกุหลาบและดอกหอมหมื่นลี้มากมายที่ผลิบาน ให้ความรู้สึกเบาสบาย ทั้งยังมีดอกเก๊กฮวยที่อยู่ใต้เสาไฟ ทำให้ดูเปล่งประกายเป็นพิเศษ

ดูถึงตรงนี้จู่ๆ เฉินชางก็รู้สึกเหมือนเลือดกระหน่ำสูบฉีด! เขาตีก้นฉินเยว่เบาๆ สองครั้ง ปากก็ระบายรอยยิ้มพูดขึ้นว่า “อวดดีจริงๆ! ไม่ตีสามวันก็ซนขนาดนี้แล้ว กล้าหยอกผมเล่นแล้วเหรอ!”

ฉินเยว่รู้สึกราวกับมีอารมณ์แปลกประหลาดระลอกหนึ่งแผ่ซ่าน ใบหน้าแดงก่ำไปโดยพลัน!

แต่เธอถูกเฉินชางแบกอยู่เช่นนี้จนหน้าคว่ำไปด้านหลัง ให้ความรู้สึกเหมือนถูกจอมโจรภูเขาในยุคโบราณปล้นชิงตัวไปอย่างไรอย่างนั้น!

“เฉินชาง วางฉันลงนะ!”

เฉินชางไม่เพียงไม่สนใจ แถมยังตีก้นไปอีกครั้งหนึ่งด้วย คราวนี้ไม่หนักไม่เบา แรงกำลังพอดี!

ฉินเยว่ตะโกนอีกครั้ง “ตาบ้าเฉิน ปล่อยคุณหนูอย่างข้าลงเดี๋ยวนี้!”

เฉินชางชะงักไป ยัยนี่ยังมีอารมณ์สวมบทบาทอีกเหรอ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงตีไปอีกครั้ง! แต่ครั้งนี้เขาพูดเสริมไปอีกประโยคหนึ่งว่า “แม่นางน้อย กลับภูเขาไปกับผู้ยิ่งใหญ่เช่นข้า ไปเป็นฮูหยินประจำคฤหาสน์เถิด! ไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผู้ยิ่งใหญ่เช่นข้า!”

ฉินเยว่หน้าแดง “เจ้าหมาบ้า ต่อให้ตายเป็นผีข้าก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปแน่!”

เฉินชางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจนัก เพียงแต่แรงที่ใช้ตีเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย “คุณชายเช่นข้าเป็นพวกใจกล้าแต่กำเนิด แม่นางงดงามขนาดนี้ จะไม่ส่งตัวถึงประตูบ้านได้อย่างไร!”

ฉินเยว่คล้ายเสพติดไปแล้ว ยิ่งแสดงก็ยิ่งอิน น้ำเสียงคละเคล้าไปด้วยความโศกเศร้า “เจ้าหมาบ้าเฉิน! ต่อให้เจ้าได้ตัวข้า เจ้าก็จะไม่ได้ใจข้า!”

เฉินชางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา “เช่นนี้ยังไม่พออีกหรือ”

เพียงแต่…เพิ่งจะตีลงไปอีกครั้ง จู่ๆ เฉินชางก็ถูกภาพตรงหน้าทำเอาเขาเย็นยะเยือก!