เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 485

บทที่ 485 โอกาส!

พอได้ยินคำถามนี้ ฉินเสี้ยวยวนก็ขมวดคิ้วทันที ช่วงนี้ฉันไปล่วงเกินอะไรใครไว้

การวางตัวของเขายังถือว่าเที่ยงธรรม ไม่เคยทำเรื่องอะไรล่วงเกินคนอื่น!

ทันใดนั้น ฉินเสี้ยวยวนก็ย้อนนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน…คนที่ตัวเองตำหนิสั่งสอนไปเมื่อตอนเช้า

หรือว่าจะเป็นเขา

เขาไปฟ้องคนอื่นเหรอ

พอนึกถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวยวนก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

วิญญูชนไม่น่ากลัว คนถ่อยต่างหากที่น่ากลัว

เจอกับคนที่แทงข้างหลังกันแบบนี้ ทำให้จนปัญญาจริงๆ

พอนึกถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวยวนก็เล่าเรื่องวันนั้นให้ถานลี่กั๋วฟัง

หลังจากฟังแล้ว ถานลี่กั๋วก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ตบบ่าฉินเสี้ยวยวนเบาๆ แล้วเดินออกไป

ในเมื่อบอกเรื่องนี้ให้ฟังแล้ว ถานลี่กั๋วก็เชื่อว่าในใจฉินเสี้ยวยวนคงมีแผนการบางอย่างแล้วเช่นกัน

โน้มน้าว? ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย

อายุห้าสิบกว่ากันแล้วทั้งนั้น ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในแวดวงการงานมาก็หลายปี ใครบ้างที่ไม่มีแผนการในใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวเลย

ฉินเสี้ยวยวนมองไปนอกหน้าต่างขณะครุ่นคิด แล้วก็ส่ายหน้าเล็กน้อย เขานึกเสียใจทีหลังหรือเปล่า

ไม่เสียใจอยู่แล้ว!

ถ้าย้อนกลับไปวันนั้นได้ ฉินเสี้ยวยวนก็จะทำแบบนี้อยู่ดี

อีกทั้ง ตัวเองอายุปานนี้แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะเกษียณ ยังจะทำอย่างไรได้อีก

สงบเสงี่ยม?

หึหึ!

แต่เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไปที่ห้องเวชระเบียนแผนกฉุกเฉิน สืบหาชื่อแซ่ของผู้ป่วยคนนั้น

จูเซวียนเหวิน!

หลังจากสืบข้อมูลแล้ว ฉินเสี้ยวยวนถึงได้รู้ว่าคนคนนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียง!

จูเซวียนเหวินคนนี้เป็นเขยแต่งเข้า ถ้าอยู่ในนิยายสมัยนี้ก็ถือว่าเป็นพระเอก

พ่อภรรยาเดิมทีเป็นคนมณฑลตงหยาง ถือว่ามีเส้นสายอยู่บ้างเหมือนกัน แล้วจูเซวียนเหวินคนนี้ทำงานด้านการก่อสร้าง ในมือเขามีบริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ มักได้รับโครงการก่อสร้างของหน่วยงานราชการ รู้จักกับพวกนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ของเมืองอันหยางอยู่บ้าง

ไม่แปลกใจที่วันนั้นทำตัวเย่อหยิ่งอวดดี

พอนึกถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวยวนก็อดส่ายหน้าไม่ได้

การพบเจอกับเรื่องแบบนี้ เขาเองก็จนใจเหมือนกัน

แม้จะเป็นถึงผู้อำนวยการ แต่ฉินเสี้ยวยวนก็ฝ่าฟันขึ้นมาทีละก้าว เรื่องเส้นสายย่อมเทียบกับคนพวกนี้ไม่ได้แน่นอน

ถึงอย่างไรเขาเองก็เป็นแค่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนหนึ่ง เมื่อเจอกับคนอันธพาลพวกนี้ การพูดจากันด้วยเหตุผลย่อมไร้ประโยชน์

แต่ฉินเสี้ยวยวนก็ไม่ได้กังวล เขาไม่คิดว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะทำอะไรตนได้

และวันนั้นก็มีคนมากมายเห็นเหตุการณ์ ไม่ว่าจะเป็นด้านความรู้สึก หรือเหตุผล ตนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น

ดังนั้น ฉินเสี้ยวยวนจึงไม่แยแสเท่าไรนัก

แต่การที่เขาไม่แยแส ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่ถือสา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ข่าวนี้ยังคงแพร่ไปทั้งโรงพยาบาลแล้ว

หลังจากบุคลากรทางการแพทย์ในห้องฉุกเฉินเหล่านั้นได้ข่าวก็พากันโมโหทันที!

ส่วนเสี่ยวหลินหลังจากได้รับข่าวนี้ก็รู้สึกผิดไม่หาย

เพราะถึงอย่างไร ผู้อำนวยการก็ถูกผู้นำเบื้องบนเรียกพบเพราะตน ถ้าต้องโทษใครสักคน…

เสี่ยวหลินไม่กล้าคิดมากขนาดนั้น เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกไล่ออกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผู้อำนวยการฉินเพราะเธอ แบบนั้นก็ไม่คุ้มแล้ว!