เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 486

บทที่ 486 คุณ! คุณ! แล้วก็คุณ!

ในห้องผ่าตัด หัวหน้าแผนกศัลยกรรมมือและแผนกศัลยกรรมกระดูกของโรงพยาบาลใหญ่แต่ละแห่งในมณฑลมารวมตัวกัน

สิ่งที่ทุกคนต้องเผชิญหน้าด้วยก็คือมือขวาข้างหนึ่งที่ขาดออกไปทั้งมือ จะผ่าตัดต่ออวัยวะให้เป็นจริงได้อย่างไร!

ถ้าไปที่เมืองหลวง อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสี่ห้าชั่วโมง ไปเซี่ยงไฮ้ก็ยิ่งใช้เวลามากกว่า นี่ยังไม่นับเวลาที่ใช้เดินทางในระหว่างนั้น

ในใจข่งเสียงหมินกระวนกระวาย!

ไม่ว่าเขาจะตำแหน่งสูงขนาดไหน หรือมีเงินมากเท่าไร แต่เวลาเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกตัวเอง เหนือสิ่งอื่นใด เขาก็คือพ่อคนหนึ่ง คือสามีคนหนึ่ง

ภรรยายืนอยู่ข้างกาย การอบรมบ่มเพาะที่ดีทำให้เธอไม่ถึงขั้นควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ร่างกายที่สั่นเทาก็ยังพิงอยู่บนตัวของข่งเสียงหมินเนิ่นนาน

“เอาละ ที่รัก ไม่เป็นอะไรหรอก!…

…จริงๆ นะครับ ขนาดผู้อำนวยการหวังของโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่วยังบอกเลยว่ามีหมอเฉินอยู่น่าเชื่อถือกว่ามีเขาอยู่อีก คุณไม่ต้องกังวลแล้ว!”

ภรรยาชื่อชีเหวิน เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย เป็นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีตงหยาง

ชีเหวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ทำให้ตัวเองสงบลง

“เหล่าข่ง ประเด็นก็คือเขาเพิ่งอายุสามสิบ แถมนั่นยังเป็นมือขวาด้วย! ถ้าต่อได้ไม่ดี เขาก็จะพิการแล้วจริงๆ!” ชีเหวินกล่าวเสียงสั่น

มีหรือที่ข่งเสียงหมินจะไม่รู้เรื่องนี้

ตอนนี้ ถานจงหลินกับฉินเสี้ยวยวนพาเฉินชางเดินเข้ามาแล้ว

“นี่คือหมอเฉินใช่ไหมครับ!”

เฉินชางยังไม่ทันได้ทักทาย ข่งเสียงหมินก็หันตัวมาเป็นฝ่ายจับมือก่อนแล้ว “หมอเฉิน สวัสดีครับ ผมคือพ่อของผู้ป่วย”

ประโยคนี้ทำให้ระดับความรู้สึกดีของเฉินชางเพิ่มขึ้นหลายเท่า

ความหมายแฝงในคำพูดก็คือ คุณไม่ต้องเครียด คุณเป็นหมอ ผมเป็นคนในครอบครัว ผู้ป่วยอยู่ในห้องผ่าตัดแล้ว คุณไม่ต้องแบกรับภาระทางจิตใจอะไรทั้งนั้น!

เฉินชางไม่พูดพร่ำทำเพลง จับมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแน่วแน่ “ผมจะพยายามสุดความสามารถครับ”

ข่งเสียงหมินพยักหน้า เนื่องจากงานยุ่งมาก เขาที่อายุเกือบหกสิบปีจึงมีผมหงอกแซม ดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นมัว บอกไม่ถูกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่กลับเต็มไปด้วยการเฝ้าคอยและฝากฝัง “ขอร้องล่ะครับ! หมอเฉิน”

หลัวจากเขาพูดจบ เฉินชางก็พาถานจงหลินเข้าไปในห้องผ่าตัด

ฉินเสี้ยวยวนไม่ได้ตามเข้าไป แต่นั่งเป็นเพื่อนข่งเสียงหมินกับภรรยานอกห้องผ่าตัด

……

……

เฉินชางเดินไปพลางถามถานจงหลินว่า “นานแค่ไหนแล้ว”

ถานจงหลินครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “มือขาดได้ประมาณชั่วโมงครึ่ง เกือบสองชั่วโมงแล้ว ตอนที่มาถึงโรงพยาบาล พวกเราก็พยามตรวจเลือดโดยเร็วที่สุด ถ่ายภาพเอกซเรย์แล้วด้วย”

เฉินชางฟังจบแล้วเริ่มไตร่ตรอง คำนวณตามเวลาสองชั่วโมง ตอนนี้ยังทนต่อการขาดเลือดและขาดออกซิเจนไหว

ไม่ว่าจะเป็นนิ้วขาด หรือแขนขาด เมื่ออยู่ในสภาวะที่หลุดออกจากร่างกายและขาดออกซิเจน เซลล์เม็ดเลือดขาวฮีสติโอไซต์[1]จะเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิวิทยาจากเบาไปหนัก จนกระทั่งเปลี่ยนแปลงโครงสร้างโดยสมบูรณ์

ยิ่งนานก็จะยิ่งร้ายแรง!

ในอวัยวะที่ขาด เนื้อเยื่อกล้ามเนื้อมีกระบวนการสลายและสร้างใหม่ (metabolism)[2] มากที่สุด มันทนต่อสภาวะขาดออกซิเจนได้น้อยมาก ยิ่งเซลล์กล้ามเนื้อเปลี่ยนแปลงเร็ว กระบวนการนี้ก็ยิ่งร้ายแรงขึ้น

เมื่ออวัยวะอยู่ในสภาพสมบูรณ์ภายใต้อุณหภูมิปกติ แม้จะเป็นเวลาสี่ถึงหกชั่วโมง อวัยวะที่ขาดก็ยังทนต่อสภาวะขาดเลือดได้

แต่คุณต้องพิจารณาถึงหลายปัจจัย ยกตัวอย่างเช่นเนื้อเยื่อมีการติดเชื้อ ขั้นตอนการผ่าตัด สภาวะการฟื้นฟู ความแตกต่างของแต่ละบุคคล!

ดังนั้น เวลาที่ปลอดภัยที่สุดของอวัยวะที่ขาด เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่ในภาวะปกติและไม่มีปัจจัยอื่นรบกวนเท่านั้น

เฉินชางบอกได้แค่ว่า ยิ่งเร็วยิ่งดี!

หลังจากเฉินชางเข้ามาแล้ว ก็ตรงไปหาผู้ป่วยทันทีโดยไม่ได้ล้างมือก่อน