เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 516

บทที่ 516 บอกมา คุณเคยใช้มากี่ครั้งแล้ว

ทีแรกตัดสินใจจะใช้วิธีส่องกล้องดูกระเพาะแบบธรรมดา แต่เมื่อพิจารณาถึงความร่วมมือในการรักษาของเด็ก วิธีนี้ต้องไม่ดีแน่!

นอกจากนี้ หากต้องการจะนำห่วงฝากระป๋องออกมา ก็ยิ่งให้เขาขยับมั่วซั่วไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจวางยาสลบก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หลังจากสอดกล้องส่องกระเพาะเข้าไปในหลอดอาหารแล้ว ก็ตรวจดูรอบๆ อย่างระมัดระวัง ตรวจสอบบนหลอดอาหารอย่างละเอียดว่ามีการบาดเจ็บหรือไม่

เฮ่อจื้อเฉียงยังอายุไม่มาก ประมาณสามสิบเท่านั้น เป็นคนค่อนข้างระมัดระวัง หลอดอาหารของเด็กเดิมทีก็ไม่ได้ยาวมากอยู่แล้ว เขาสอดไปสอดกลับดูสามรอบ แล้วถึงได้บอกว่า “ไม่มีปัญหา ไม่มีการบาดเจ็บที่หลอดอาหาร”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ผู้ปกครองของเด็กถึงได้โล่งใจ

เฮ่อจื้อเฉียงส่องกล้องต่อไป สุดท้ายก็เห็นห่วงฝากระป๋องโลหะชิ้นหนึ่งตรงกระเพาะอาหารส่วนต้นแล้ว เนื่องจากห่วงฝากระป๋องถูกบิออก สถานการณ์จึงค่อนข้างพิเศษ แต่มุมขอบโดยรอบชัดเจน ถึงขั้นว่าจุดที่หักยังมีปลายแหลมที่ค่อนข้างคมกระดกขึ้นมาด้วย

สิ่งนี้ทำให้เฮ่อจื้อเฉียงเริ่มขมวดคิ้วทันที!

ตอนนี้ผู้ปกครองกำลังมองภาพบนหน้าจออยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวว่าจะรบกวนการพิจารณาของหมอ

แต่เมื่อเห็นว่าเฮ่อจื้อเฉียงไม่พูดอะไรเสียที หญิงสาวยังอดถามเสียงเบาไม่ได้ว่า“คุณหมอคะ…คุณแค่นำมันออกมาเฉยๆ ไม่ได้เหรอคะ”

เฮ่อจื้อเฉียงชะงักทันที ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ “ถ้าง่ายอย่างนั้นก็คงดีสิครับ!”

“ตอนนี้รอบห่วงฝากระป๋องคมมาก ถ้าตอนนี้ผมดึงมันออกมาเลย ก็มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะทำให้ผนังด้านในบาดเจ็บ ตอนนั้นกลับตอนนี้ไม่เหมือนกัน ด้วยความลื่นของนมกับการบีบรูดของหลอดอาหาร ตอนที่กลืนมันลงไป มันอาจไม่ทำร้ายผนังด้านใน แต่ถ้าคุณจะฝืนดึงมันออกมา นั่นก็พูดยากแล้ว…

…ถ้าทำให้หลอดอาหารเสียหาย ก็ต้องผ่าตัดรักษาหลอดอาหารอีก แบบนั้นก็จะยุ่งยากมากครับ”

เมื่อได้ยินเฮ่อจื้อเฉียงอธิบาย พ่อแม่ของเด็กชายก็หน้าเปลี่ยนสีทันที

ฉินเยว่กับเฉินชางก็กำลังจ้องหน้าจอทีวีเช่นกัน เฉินชางเริ่มครุ่นคิดว่าจะเปลี่ยนมุมเพื่อดึงฝากระป๋องโลหะออกมาได้หรือไม่

แต่…เนื่องจากการใช้กล้องแหย่เข้าไปไม่นิ่งเท่ากันใช้คีม ตอนที่ดึงออกมา ถ้าทิศทางเบี่ยงเบนไปนิดเดียวก็จะเกิดปัญหาได้ง่าย

แล้วจะทำยังไงดี

คงไม่ซับซ้อนถึงขั้นผ่าตัดเปิดหน้าท้องเพราะต้องนำห่วงฝากระป๋องชิ้นเดียวออกมาหรอกใช่ไหม

แบบนั้น…ไม่จำเป็นเลย!

ดังนั้น ตอนนี้ทุกคนจึงเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ลำบาก

แล้วควรจะทำยังไงกันแน่

เฉินชางเองก็ไตร่ตรองไม่หยุดเช่นกันว่าควรจะทำอย่างไรดี อย่าบอกนะว่าต้องเสียหินจำลองหนึ่งก้อน แล้วลองนำมันออกมาด้วยตัวเอง

แต่…แบบนี้ไม่ค่อยจำเป็นนะ!

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ก้มหน้า เห็นถุงมือของเฮ่อจื้อเฉียงพอดี…

เฉินชางตาเป็นประกายทันที ราวกับเจอเบาะแสอะไรบางอย่างแล้ว

ใช่แล้ว!

ถ้านำของบางอย่างไปห่อห่วงฝากระป๋องที่แหลมคมไว้ จากนั้นก็ค่อยดึงออกมาได้หรือเปล่า

มีอะไรที่ห่อได้…

ทั้งยังทำให้ไหลลื่นด้วย ทำให้เกิดการหล่อลื่นระหว่างห่วงฝากระป๋องกับผนังหลอดอาหาร ลดการเสียดสี

ตอนนี้ จู่ๆ เฉินชางก็นึกขึ้นได้ถึงของดีบางอย่าง!

เขาตาเป็นประกายทันที แล้วบอกเฮ่อจื้อเฉียงว่า “เหล่าเฮ่อ คุณรอผมสักครู่ สองนาที”

เฉินชางลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

ใต้ตึกห้องส่องกล้องเป็นแผนกตรวจร่างกายครบวงจร ข้างในมีห้องอัลตร้าซาวด์

ที่จริงแม้จะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน แต่ตรงประตูห้องอัลตร้าซาวด์ก็มีคนมายืนต่อแถวเต็มแล้ว

เฉินชางให้พยาบาลเปิดประตูแล้วเข้าไปทันที

แพทย์เวรคือหมอสาวคนหนึ่ง เธอชื่อจางตันนี พอเห็นเฉินชางวิ่งเข้ามา เธอก็ยิ้มทักทายทันที “หัวหน้าแผนกเฉิน ทำไมมีเวลาว่างมาแผนกพวกเราได้คะ”

เฉินชางยิ้มตอบ “หมอจาง มีห่วงคุมกำเนิดให้ผมสักสองอันไหมครับ”

จางตันนีตะลึงทันที “คุณจะเอาไปทำอะไร”

ขณะที่พูดก็เปิดลิ้นชักแล้วฉีกส่งมาให้เจ็ดแปดอัน “เอาไปให้หมดเลยก็ได้ค่ะ”

เฉินชางยิ้มเขินๆ “ไม่ต้องใช้เยอะขนาดนั้นครับ! ห้องส่องกล้องต้องใช้ เอามาแค่สองอันก็พอ!”