เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 517

บทที่ 517 หลี่เป่าซานคนเจ้าเล่ห์!

หวังเซี่ยงจวินเป็นคนที่เก็บเรื่องราวไว้ในใจไม่ได้ ตั้งแต่ได้เจอเฉินชาง เขาก็จิตใจกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุขทั้งวัน ผมร่วงจากหัวไปหลายเส้นแล้ว!

เรื่องนี้ทำให้หัวหน้าแผนกหวังที่รักผมยิ่งชีพเริ่มเริ่มหวาดกลัวทันที!

พอคิดไปคิดมา หวังเซี่ยงจวินก็ตัดสินใจจะคุยกับหลี่หน้าดำดีๆ สักครั้ง นายไม่ยอมใช่ไหม งั้นวันนี้ฉันจะใช้กลยุทธ์ทุกข์กาย[1]!

ใช้ความรู้สึกซื้อใจคนอื่น ใช้เหตุผลทำให้คนอื่นเข้าใจ อย่างไรเสีย ถ้ามีวิธีการไหนที่จะจับตัวเฉินชางไปได้ ก็ต้องลองให้หมด!

ตอนที่เพิ่งส่งเวรตอนบ่าย เห็นว่าไม่มีการผ่าตัดอะไรแล้ว หวังเซี่ยงจวินก็เรียกรถไปที่โรงพยาบาลอันดับสอง

เมื่อได้เห็นแผนกฉุกเฉินที่ ‘โกโรโกโส’ แบบนี้ หวังเซี่ยงจวินก็อดรังเกียจนิดหน่อยไม่ได้ บ่อน้ำเล็กๆ นี่รั้งตัวเฉินชางไว้ได้ยังไงกัน

เจ้าหลี่หน้าดำใช้อุบายอะไรกันแน่

หวังเซี่ยงจวินที่มาที่นี่หลายครั้งก็ชำนาญทางแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเก้านาฬิกา ไม่ได้งานยุ่งเท่าไหร่นัก

เพียงแต่ว่า…

ตอนที่เดินผ่านห้องทำงานแพทย์ จู่ๆ เขาก็เห็นว่าข้างกายเฉินชางมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอกำลังก้มหน้า กำลังใช้สีหน้าดุร้ายตำหนิเฉินชาง!

ตอนนี้หวังเซี่ยงจวินตะลึงงันแล้ว

นี่มันเรื่องอะไรกัน

เสี่ยวเฉินเก่งขนาดนี้ยังมีใครกล้าตำหนิอีกเหรอ

แต่สีหน้าของเสี่ยวเฉินกลับเต็มไปด้วยการประจบสอพลอ…

ต่ำต้อย!

ถุย!

หวังเซี่ยงจวินอดถ่มน้ำลายไม่ได้ แพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ยึดใต้หล้าเป็นปณิธาน ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้

แต่ตอนนี้เอง หวังเซี่ยงจวินเข้าใจกระจ่างแจ้งขึ้นมาในฉับพลันแล้ว อย่าบอกนะว่า…

พอนึกเชื่อมโยงไปถึงซย่าเกาเฟิงที่น่าภาคภูมิใจ นึกถึงเมิ่งซี…นึกถึงเฉียนเลี่ยงผู้น่าสงสาร นึกถึงเถามี่ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม เขาก็เข้าใจกระจ่างทันที!

จู่ๆ เขาก็เข้าใจแล้ว!

ใช่แล้ว!

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง นึกถึงตอนที่หวังเซี่ยงจวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเฉินชางกับฉินเยว่ จากนั้นก็หันตัวเดินจากไป!

ยังดีที่โรงพยาบาลอันดับสองอยู่ห่างจากโรงพยาบาลตงต้าไม่ไกล หวังเซี่ยงจวินใช้เวลาไปกลับแค่สิบนาที

ตอนที่กลับมาถึงโรงพยาบาลตงต้า เขามองตึกใหญ่แผนกฉุกเฉินสูงสี่ชั้นของตัวเองแล้วอดทอดถอนใจไม่ได้

ในความสมบูรณ์ยังมีจุดบกพร่อง!

ตึกที่ดีขนาดนี้ ทำไมขาดเฉินชางไปได้ล่ะ

พอคิดได้แบบนี้ เขาก็วิ่งไปห้องทำงานของเฉียนเลี่ยงที่ตึกธุรการ

เฉียนเลี่ยงที่กำลังดูคลิปผ่าตัดรู้สึกว่าจู่ๆ ประตูก็ถูกผลักออก ตกใจจนตัวสั่นทันที รีบปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ว!

พอเขาเงยหน้ามองก็พบว่าเป็นหวังเซี่ยงจวิน!

เฉียนเลี่ยงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วบอกว่า “เหล่าหวัง ทีหลังได้เคาะประตูก่อนค่อยเข้ามาได้ไหม”

หวังเซี่ยงจวินถลึงตาจ้อง “ทำไมล่ะ เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้วเก่งนักหรือไง ยังเป็นรองอยู่เลย!”

เฉียนเลี่ยงถอนหายใจด้วยความจนใจ “คิดซะว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน มีเรื่องอะไร”

หวังเซี่ยงจวินเห็นเฉียนเลี่ยงมีท่าทางกินปูนร้อนท้องก็อดสงสัยไม่ได้ “นายกำลังดูอะไร”

เฉียนเลี่ยงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร!”

หวังเซี่ยงจวินทำสีหน้าสงสัย “ฉันไม่เชื่อ รีบเอามาดู ไม่งั้นระวังฉันไปรายงานเรื่องนายที่คณะกรรมการมณฑล พรุ่งนี้ฉันต้องไปตรวจสุขภาพให้หัวหน้าด้วย”

พอได้ยินคำพูดของหวังเซี่ยงจวิน เฉียนเลี่ยงก็เริ่มจนใจทันที เจ้าหมอนี่ไร้เหตุผลจริงๆ

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่บริหารดูแลยากับอุปกรณ์ทางการแพทย์ ไม่รู้ว่าถูกเขารายงานไปตั้งกี่รอบแล้ว ตอนนี้พากันระแวงจนไม่กล้าทำอะไรแล้ว มีคนมาร้องไห้กับเขาและโวยวายว่าจะลาออกไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

เขารู้ว่าหวังเซี่ยงจวินล้อเล่น แต่…ใครจะไปรู้ว่าในหัวสมองของเขาใส่อะไรไว้บ้าง ถ้าไปรายงานหัวหน้าขึ้นมาจริงๆ ว่าเขา เฉียนเลี่ยง นำโทรศัพท์มาดูคลิปอะไรก็ไม่รู้ในเวลาทำงาน แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เฉียนเลี่ยงกลอกตามองบน เปิดคลิปในโทรศัพท์มือถือแล้วยื่นให้ “คลิปผ่าตัดของเสี่ยวเฉินเมื่อวานนี้ ฉันยังดูไม่จบเลย เดี๋ยวค่อยดูใหม่!”