เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 532

บทที่ 532 สองมาตรฐาน…

หลังจากตื่นนอนตอนเที่ยงแล้ว เฉินชางก็เก็บของและอาบน้ำ แล้วตอนบ่ายไปซื้อเสื้อผ้ากับยัยขี้ประจบฉิน

ตอนบ่ายฉินเยว่แอบหนีออกจากแผนกไป เฉินชางได้แต่กลอกตามองบน

ตอนนี้เธอแทบจะไม่กลัวอะไรแล้ว “เธอโดดงานอีกแล้วเหรอ!”

ฉินเยว่มองเฉินชางอย่างจริงจัง “คิดให้ดีแล้วค่อยพูดใหม่!”

เฉินชางถอนหายใจ “ประสิทธิภาพการทำงานของเธอดีจริงๆ”

พอได้ยินแบบนี้ ฉินเยว่ถึงได้เผยรอยยิ้มออกมา ตอนนี้เธออยู่ในสถานะกึ่งลาออกแล้ว ไม่ค่อยสนใจแผนกฉุกเฉินเท่าไร แผนกศัลกรรมทั่วไปก็ไม่อยากได้ คนที่เตรียมสอบปริญญาเอกก็อยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมแบบนี้

รับผิดชอบงานวิจัยของแผนกโดยเฉพาะ หัวหน้าแผนกหลี่เป่าซานนี่ก็ช่างคิดได้จริงๆ ที่เตรียมตำแหน่งแบบนี้ไว้ให้เธอ

ขณะที่มองยัยขี้ประจบฉินดีใจเพราะถูกตนปลอบอย่างขอไปที เฉินชางก็ถอนหายใจ

ผู้หญิงคนนี้ช่างตื้นเขินจริงๆ

แต่…ผู้ชายก็ดันชอบผู้หญิงที่ตื้นเขินแบบนี้!

เฮ้อ…ผู้ชายก็แบบนี้!

……

ฤดูใบไม้ร่วงอากาศปลอดโปร่ง เฉินชางไม่ได้ออกมาเดินซื้อของนานแล้ว ถนนการค้ายังคึกคักเหมือนเดิม

ฉินเยว่นำกระดาษใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ไปค่ะ ไปซื้อเสื้อผ้ากัน!”

ขณะที่พูดก็ดึงเฉินชางเข้าไปในห้างสรรพสินค้า

“เธอเขียนอะไรไว้บนนั้น” เฉินชางสงสัย

“แผนการไงคะ” ฉินเยว่ตอบอย่างมีเหตุผล

“ไปซื้อเสื้อผ้าก่อน แล้วก็ไปทำผม จากนั้นก็ไปซื้อของขวัญ…”

เฉินชางมองกระดาษครึ่งหน้าของฉินเยว่แล้วขนหัวลุกนิดหน่อย เขารู้สึกว่าถ้าวันนี้ไม่ได้กินยาบำรุงพลัง ก็คงรายงานผลการปฏิบัติงานไม่ไหวเลย…

แต่พอคิดว่าต่อไปนี้ต้องทำการบ้านของยัยขี้ประจบฉินวันละห้าสิบนาที เฉินชางก็กลุ้มใจ ช่วงนี้ตัวเองต้องตีมอนสเตอร์ให้เยอะๆ หน่อยเพื่อดรอปยาบำรุงพลัง ยาบำรุงพลังอะไรพวกนั้น

ทางที่ดีควรดรอปหินเสริมแกร่งสักก้อน!

เฉินชางไม่ได้ช่างเลือกเสื้อผ้าอะไรมากมาย ใส่แบรนด์ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ใส่สบาย ดูแล้วสบายตาก็พอแล้ว

แต่ฉินเยว่สายตาดี ให้เฉินชางลองเสื้อผ้าไม่หยุด

ทุกครั้งที่ลองเสร็จ เธอก็ตาลุกวาว! ทำให้เฉินชางตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้หนาว ไม่น่าเชื่อว่าจะรู้สึกขนลุกขนพอง

เหมือนหมาป่าสีเทากำลังจ้องแกะน้อยแสนสวย

พอออกมาจากร้านเสื้อผ้า เฉินชางก็มองฉินเยว่ด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ “บอกมาซะดีๆ คุณจ้องอยากได้ตัวผมมานานแล้วใช่ไหม!”

“คุณมั่นใจเกินไปแล้ว!” ฉินเยว่กลอกตามองเฉินชาง

เฉินชางพูดด้วยท่าทางดูถูก “เช็ดน้ำลายหน่อย พูดมาซะดีๆ!”

ฉินเยว่อึ้งทันที รีบเช็ดน้ำลายตัวเอง แต่พบว่าไม่มีน้ำลายไหล พอเธอรู้ว่าเฉินชางกำลังแกล้งเธอ เธอก็กระทืบเท้าอย่างหงุดหงิดทันที

ทั้งสองเดินห้างสรรพสินค้ากันทั้งบ่าย จนกระทั่งสองทุ่มถึงซื้อของเสร็จ บนตัวเฉินชางมีถุงใบเล็กใบใหญ่มากมาย ตรงไหนที่แขวนได้ก็แขวนหมด

……

……

ตอนกลางคืนกลับมาที่บ้าน ฉินเสี้ยวยวนกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ จี้หรูอวิ๋นกำลังนอนมาส์กหน้าอยู่บนโซฟา ฉินเยว่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาเอนกายลงบนโซฟา เธอมองแม่แล้วอดถามไม่ได้ว่า “คุณแม่คะ พรุ่งนี้หนูต้องกลับบ้านเกิดของเฉินชาง เป็นวันเกิดของแม่เขาค่ะ เขาไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว หนูบอกว่าครั้งนี้หนูจะกลับไปเป็นเพื่อนเขา”

จี้หรูอวิ๋นได้ยินแล้วงงไปชั่วขณะ แต่จากนั้นก็เข้าใจทันที “แม่ก็คิดอยู่ว่าทำไมสองวันนี้ลูกแปลกๆ ไป ลูกทำกับข้าวทุกวัน แม่ยังบอกพ่ออยู่เลยว่าลูกสาวเราโตแล้ว!”