เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 534

บทที่ 534 พาลูกสะใภ้ไปบ้านฝ่ายสามี

พอเฉินต้าไห่กับหยางจยาฮุ่ยรู้ว่าลูกชายจะพาสะใภ้มาบ้าน พวกเขาก็เริ่มตื่นเต้น

แต่พอตื่นเต้นเสร็จ พวกเขาก็รีบร้อนเริ่มเก็บกวาดบ้าน

ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวคนอื่นมาเที่ยวบ้าน จะต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้ได้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นคนเมือง หยางจยาฮุ่ยจึงพยายามต้อนรับอย่างดีที่สุด

หมู่บ้านหนานฉวนเป็นหมู่บ้านในสังกัดเมืองจิ้นหยาง เนื่องจากอยู่ใกล้ภูเขาหนานฉวนจึงตั้งชื่อตามนั้น ทิวทัศน์ สภาพแวดล้อมและอากาศดีมาก เรื่องเดียวที่ไม่ดีก็คือค่อนข้างล้าหลัง

หมู่บ้านหนานฉวนมีประชากรสองร้อยคน ตอนนี้เหลือคนในหมู่บ้านไม่เยอะแล้ว ส่วนใหญ่คนหนุ่มสาวถ้าไม่ออกไปเรียนก็ออกไปทำงานหาเงิน คนในหมู่บ้านล้วนเป็นผู้สูงอายุ

หลังจากเฉินชางมาถึงเมืองจิ้นหยาง ก็เรียกรถตรงกลับไปที่บ้าน

ฉินเยว่เติบโตอยู่ในเมืองมาตั้งแต่เด็ก บ้านเกิดเป็นเมืองระดับจังหวัด เธอจึงรู้สึกแปลกใหม่กับสภาพชีวิตในชนบทมาก ทางไปหมู่บ้านเป็นถนนเลียบภูเขาสายหนึ่ง เมื่ออยู่บนถนนก็จะเห็นป่าไม้ที่มีอยู่เต็มภูเขาลูกนี้พอดี แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน แต่ใบเมเปิ้ลที่มีอยู่เต็มภูเขาก็ยังดูสวยงามน่าประทับใจมาก

คนขับรถเห็นฉินเยว่เกิดความรู้สึกแปลกใหม่ก็อดถามไม่ได้ว่า “สวยไหมครับคุณผู้หญิง”

ฉินเยว่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น “สวยค่ะ สภาพแวดล้อมของที่นี่ดีมาก!”

คนขับรถยิ้ม “ที่นี่พัฒนายาก แล้วผมก็ได้ยินมาว่าที่นี่คือชีพจรของมณฑลตงหยาง ดัดแปลงไม่ได้ ก็เลยคงสภาพนี้มาตลอด ถึงผมจะไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ภูเขาหนานฉวนก็อยู่ในสภาพนี้มาตลอด พูดตามตรงนะ ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าแก่ตัวไปก็จะไปสร้างบ้านและใช้ชีวิตบั้นปลายที่หมู่บ้านหนานหยาง”

เฉินชางพยักหน้า พอแก่ตัวลง ใช้ชีวิตบั้นปลายในหมู่บ้านชนบทก็ถือเป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยจริงๆ เวลาไม่มีอะไรทำก็ปลูกผัก ดูแลดอกไม้ เลี้ยงแม่ไก่สักสี่ห้าตัว กินไข่ไก่ทุกวัน เวลาอารมณ์ดีก็เชือดไก่สักตัว

คนตงหยางค่อนข้างยึดมั่นในประเพณีดั้งเดิม ชอบกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิด

รถมาจอดลงตรงต้นทางเข้าหมู่บ้าน เฉินชางกับฉินเยว่ลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

ช่วงหลายปีมานี้ ในหมู่บ้านเหมือนเปลี่ยนไปทุกปี ทุกครั้งที่กลับมา ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ถนนก็ปูแล้ว สองฝั่งของบ้านเรือนเป็นท่อก๊าซธรรมชาติยาวต่อกัน หลังคาบ้านติดแผงโซล่าร์เซลล์ สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือคนเหล่านั้นในหมู่บ้าน

เฉินชางเป็นนักศึกษาในหมู่บ้าน กอปรกับเฉินต้าไห่ได้ไปเยี่ยมเยียนหลายบ้าน ทุกคนจึงรู้ว่าลูกชายคนโตของตระกูลเฉินเป็นหมออยู่ที่เมืองเอกของมณฑล ได้ยินว่าช่วงก่อนหน้านี้ เฉินต้าไห่กับภรรยาไปซื้อบ้านไว้ให้ลูกชายที่เมืองเอกของมณฑลแล้ว

ข่าวนี้แพร่ไปเร็วมาก ราคาบ้านของเมืองอันหยางตกล้านสองล้าน หลังจากทุกคนได้ยินข่าวนี้ ก็ย่อมมองเขาด้วยสายตาใหม่เช่นกัน มีคนที่รังเกียจคนจนหลายคนบอกว่าเฉินต้าไห่ขี้โม้ เพราะถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ

ทุกคนยืนรออยู่ตรงประตูหมู่บ้าน พอเห็นเฉินชางพาสาวน้อยแสนสวยคนหนึ่งที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนเมืองหิ้วกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินลงมา พวกเขาก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นทันที

“เสี่ยวเฉิน กลับมาแล้วเหรอ”

“นี่…พาสะใภ้กลับมาด้วยสินะ!”

“กลับมาพักผ่อนเหรอ”

…

เฉินชางยิ้มตอบ “พักผ่อนไม่กี่วันครับ เลยกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้าน เธอคือแฟนของผมครับ”

พอฉินเยว่ถูกเฉินชางแนะนำตัวให้แบบนี้ ในใจก็รู้สึกหวานชื่นเช่นกัน เธอยิ้มพร้อมทักทายคนในหมู่บ้าน

เฉินชางลากกระเป๋าเดินทางและถือกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินเข้าไปในหมู่บ้าน

ลำธารเล็กสายหนึ่งทอดยาวเข้าไปในหมู่บ้าน ฉินเยว่เห็นแล้วมีความสุขมาก

“เฉินชาง ฉันชอบที่นี่มากเลยค่ะ!”

“ต่อไปถ้าแก่แล้ว พวกเรากลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่กันเถอะ!”

“ถ้าฉันตั้งท้อง ฉันกลับมาคลอดที่นี่ดีไหม ที่นี่สภาพแวดล้อมดีมาก อากาศก็ดี…สดชื่นสุดๆ ฉันไม่อยากกลับเมืองอันหยางแล้ว”

…

เฉินชางยิ้ม หมู่บ้านชนบทก็มีข้อดีของหมู่บ้านชนบท เมืองก็มีข้อดีของเมืองเช่นกัน

ตอนที่ตัวเองแก่แล้วแต่ยังพอทำงานไหว ใช้ชีวิตที่บ้านเกิดถือว่าดีมาก แต่ถ้าอายุมากเกินจนดูแลตัวเองไม่ได้ อยู่ในเมืองปลอดภัยกว่า ถึงอย่างไรการบริการด้านสุขภาพด้านต่างๆ ก็ค่อนข้างครบถ้วน