เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 557

บทที่ 557 การกลั่นแกล้งขำๆ (3)

ประโยคเดียวของผู้อำนวยการโรงเรียนทำให้ทั้งครอบครัวหน้าแดงเพราะความอับอายและเงียบลงทันที!

เป็นอย่างนั้นจริงๆ เด็กไม่รู้ประสา แต่ผู้ใหญ่อย่างพวกคุณก็ไม่รู้ประสาด้วยเหรอ

ตอนนี้ในใจหวังอี้เจ๋อหวาดกลัวสุดขีด!

เขานึกไม่ถึงว่าพฤติกรรมกลั่นแกล้งขำๆ ของตัวเองจะทำให้เกิดผลที่ตามมาแบบนี้

เขากำหมัดอย่างกระวนกระวาย มองพยาบาลและหมอที่สวมชุดกาวน์เดินไปเดินมาอยู่รอบๆ ในใจก็ยิ่งร้อนรนหวาดกลัว

เขาหันไปมองภรรยาของคุณครูหม่าแล้วก็รีบก้มหน้า กลัวจะถูกสังเกตเห็น

ภรรยาของคุณครูหม่ากำลังรอดูผลการให้ยาละลายลิ่มเลือดด้วยความร้อนใจเช่นกัน เหล่าหม่าอายุห้าสิบเจ็ดปี กำลังจะอยู่ในช่วงอายุที่ใช้ชีวิตสงบสุข มีลูกหลานเต็มบ้านอยู่แล้วเชียว ผู้อำนวยการโรงเรียนโน้มน้าวให้เขาเกษียณอายุล่วงหน้าหลายครั้งแล้ว แต่เขายังไม่อยากทิ้งเด็กๆ เขาใช้เวลาสอนหนังสือมาทั้งชีวิต บทจะเลิกสอนก็เลิกสอนเลยได้อย่างไรกัน

หวังอี้เจ๋อชำเลืองมองเป็นระยะ แล้วก็รีบหดศีรษะกลับมา

พอเขาได้ยินผู้อำนวยการโรงเรียนพูดเสียงดังว่าจะแจ้งตำรวจ หวังอี้เจ๋อก็ตกใจจนเหม่อลอย

น้ำตาเขาไหลพรากแล้ว

แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหมอกำลังยื้อชีวิตคุณครูหม่าอยู่ ก็รีบยกแขนเสื้อปาดน้ำตาตัวเอง

แต่…ตัวเองต้องติดคุกหรือเปล่า

พอนึกถึงตรงนี้ หวังอี้เจ๋อก็มอง ‘กองหนุน’ ที่อยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมแวบหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าข้างหลังมีพ่อแม่และปู่ย่านั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็โล่งอกแล้ว…

ตอนนี้ย่ากำลังอุ้มน้องชายของเขาอยู่ตรงนั้น เป็นน้องชายของหวังอี้เจ๋อ และก็เป็นท้องที่สอง

แม่ดึงตัวหวังอี้เจ๋อเข้ามากอดแล้วปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะลูกรัก! ไม่ร้องๆ เขาขู่ลูกเฉยๆ ไม่ร้องนะลูก”

หวังอี้เจ๋อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่คุ้นเคย

ทุกครั้งที่เขาทำผิด แม่ก็จะปกป้องเขาเสมอ

“แม่ครับ ผมไม่อยากติดคุก ผมไม่อยากถูกตำรวจจับ…”

พอคนเป็นแม่ได้ยินก็รีบปลอบว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัวลูก ผู้อำนวยการขู่ลูกเฉยๆ ลูกเพิ่งสิบขวบเอง ไม่ถือว่าเป็นอาชญากร ตำรวจไม่จับลูกหรอก…”

เฉินชางกับหวังเชียนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินประโยคนี้ ในใจก็ผิดหวังทันที!

เด็กคนนี้ทำให้คุณครูตกใจเกือบตาย คุณยังบอกไม่ให้กลัวอีกเหรอไอรีนโนเวล

นายเพิ่งอายุสิบขวบ ตำรวจก็จะไม่จับนายแล้วเหรอ

คุณมีการศึกษาสินะ

เข้าใจกฎหมายใช่ไหม

มีการศึกษาแล้วสั่งสอนลูกแบบนี้ได้เหรอ

เดิมทีก็เป็นวัยที่ชอบก่อเรื่องอยู่แล้ว คุณใช้กฎหมายและความรู้มา ‘สั่งสอน’ และ ‘ปกป้อง’ ลูกของคุณแบบนี้หรือไง

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ โมโหนิดหน่อย พยายามดึงมือเด็กชายออกมา “นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณยังปกป้องเขาอยู่อีกเหรอ! คุณตามใจจนเสียคนหมดแล้ว โทรศัพท์อยู่ที่ไหน เอามาให้ผม!”

พอคนเป็นแม่ได้ยินก็โมโหทันที “เขากลายเป็นแบบนี้แล้ว คุณอยากให้เขาตกใจตายใช่ไหม เขาเพิ่งสิบขวบเองนะ เขาจะไปเข้าใจอะไร แล้วคุณมาตวาดใส่ฉันทำไม”

ชายคนนั้นสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง โรงพยาบาลมีคนเยอะขนาดนี้ ตอนนี้เขาไม่อยากเสียหน้า จึงก้มหน้าจ้องหวังอี้เจ๋อ “โทรศัพท์อยู่ไหน เอามาให้พ่อ!”

หวังอี้เจ๋อเพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นแย่งกลับไป

ตอนนี้เอง ตำรวจสองคนเดินเข้ามาแล้ว

ต้นสายปลายเหตุชัดเจนขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นว่าหวังอี้เจ๋อเพิ่งอายุสิบขวบ ตำรวจสองคนนั้นก็ถอนหายใจอีก

นี่เป็นช่วงวัยที่เด็กดื้อชอบก่อเรื่อง!

เรื่องแบบนี้ง่ายที่สุด แต่ก็เป็นปัญหายุ่งยากที่สุดเหมือนกัน

ลงบันทึกประจำวัน ตักเตือนสั่งสอน…เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น