เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 732

ตอนนี้คนส่วนใหญ่เชื่อการวินิจฉัยของศาสตราจารย์ตู้ไปแล้ว เพราะพวกเขาเห็นว่าการสวมบทตัวละครอื่นมาพูดคุยทาเรื่องต่างๆ เป็ นเรื่องพิกลนัก หวังเชียนเบิกตากว้าง มองดูโจรคนนั้นอย่างเหลือเชื่อ คิดไม่ถึง ว่าจะยังเจอเรื่องแบบนี้ในชีวิตจริงได้ ในที่สุดตอนนี้ชายคนนั้นฟื้นก็ขึ้นมาแล้ว เขาค่อนข้างกระอักกระอ่วน มือทั้งสองกุมหน้า นิ้วมือแทรกเข้า ไปกลุ่มผมยุ่งเหยิงสีดอกเลา สถานการณ์ในตอนนี้ เขาอยากหนีก็ย่อมหนีไม่พ้นเสียแล้ว จางเค่อฉินชิงพูดก่อน “คุณยังมีอะไรอยากพูดอีกไหม หยวน ฮุย!” จางเชียนเดาว่าถ้าตอนนี้เขาอยากพูดอะไรสักอย่าง จะต้องพูด ว่าคนเขียนบทท าร ้ายแน่!

ถึงยังไงผมก็มองว่ามันเป็ นซีรีส์อาชีพ คุณดันมาแหกตาผม…

หยวนฮุยไม่ส่งเสียง จางเค่อฉินอดพูดไม่ได้ “อู๋กัง พาตัวไป กลับ เข้าสถานีก่อน”

“เอ่อ หัวหน้าทุกคนยุ่งกันหมด ขอบคุณพวกคุณที่ช่วยผม วินิจฉัย วันนี้ทาพวกคุณวุ่นวายเสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องแบบ นี้”

พอพูดจบ จางเค่อฉินก็แค่นหัวเราะ “ไอ้เด็กเวร ยังนิ่งอยู่ทาไม เสพติดการนอนโรงพยาบาลเหรอ”

ใต้หล้าไพศาล พิสดารประดามี!

โลกนี้คนแบบไหนก็มีจริงๆ ด้วย ช่วงก่อนหน้านี้ก็เห็นมีคนคิดว่า ตัวเองข้ามเวลามา ถึงกับเชื่อว่าถ้าถูกสายฟ้ าฟาดจะข้ามไปต่างมิติ ได้

คิดไม่ถึงว่าโทรทัศน์ก็มีประสิทธิภาพแบบนี้ด้วย คิดจริงหรือว่า ตัวเองจะแกล้งป่วยได้

นี่มันมิเรอร ์ซินโดรมที่ไหน ดราม่าคิงซินโดรมต่างหาก! แต่ทาไมตอนนี้ความคืบหน้าของเขายังหยุดอยู่ที่สี่สิบห้า เปอร ์เซ็นต์ล่ะ หรือว่า…ยังมีเรื่องลับอะไรอีก

เห็นจางเค่อฉินกาลังจะพาหยวนฮุยคนนี้ไป จู่ๆ หยวนฮุยก็พลัน เอ่ยขึ้นมาว่า “ทะ…ที่จริงแล้วผมรู ้สึกตัวเองเป็ นโรคประสาทจริงๆ” หยวนฮุยก้มหน้าถอนใจช ้าๆ

“ช่วงนี้ไม่รู ้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู ้สึกว่ามีใครบางคนพูดอยู่ข้างหู ตลอดเลย

“ถึงขนาดที่รู ้สึกว่าตัวเองเห็นภาพหลอน ผมก็รู ้ว่าเป็ นภาพ หลอน…แต่บางครั้งผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักนิด”

ขณะที่พูดถึงตรงนี้ หยวนฮุยก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องจางเค่อฉิน “ผม รู ้คุณไม่เชื่อว่าผมเป็ นคนดีอะไร ผมก็มีคดีอยู่เป็ นกอง แต่…ผมพูด จริงนะ

“ตอนเดินบนถนนวันนี้ ผมก็ไม่ได้คิดจะปล้น อยากซื้อมีดปอก ผลไม้ต่างหาก แต่ตอนที่เดินผ่านร ้านทอง ผมรู ้สึกว่าตัวเองเข้าไปใน ภาพหลอนนั่นจริงๆ แล้วผมเลยอยากไปปล้น

“ถ้าผมจะปล้นจริงๆ คุณว่าผมจะโง่ไปที่ถนนกับร ้านทองที่ พลุกพล่านขนาดนั้นเหรอ”

จางเค่อฉินแค่นหัวเราะ “อย่าคิดจะเล่นลูกไม้กับผมเลย จะป่ วย หรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะตัดสินได้

“ถ้าคุณเป็ นโรคประสาทจริง ผมจะส่งคุณไปควบคุมที่ โรงพยาบาลจิตเวช”

พอได้ยินค าพูดจางเค่อฉิน หยวนฮุยก็เอ่ยอย่างจนใจ “ผมพูด จริงนะครับ”

พอหยวนฮุยพูดจบ จู่ๆ เฉินชางก็พูดว่า “ท าไมคุณถึงมีภาพ หลอนแบบนี้ได้ครับ เมื่อก่อนเคยป่ วยเป็ นอะไรไหมครับ หรือเคยใช ้ ยาอะไรหรือเปล่า”

หยวนฮุยหันไปมองเฉินชาง เขานิ่งคิดครู่หนึ่ง ผ่านไปราวสอง สามนาทีก็ตอบว่า “ผมไปผับเป็ นประจา เล่นแก๊สหัวเราะเป็ นครั้งคราว แต่เจ้านี่แพงเกินไป เล่นไม่ไหว! ตอนหลังถูกคนอื่นชวนไปเริ่มกินยา แก้ไอ ผมไม่กล้าแตะยาเสพติด ก็เลยรู ้สึกว่ายาแก้ไอดีมาก”

เฉินชางได้ยินข้อมูลเรื่องยาแก้ไอนี้เข้าก็ตาเป็ นประกายทันที เขาเห็นชัดเจนว่าความคืบหน้าเพิ่มขึ้นสองเปอร ์เซ็นต์!