เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 745

เฉินชางเพิ่งรู ้สึกถึงความยากลาบากของฉินเสี้ยวยวนเอาตอนนี้!

ทั้งเช ้า ฉินเสี้ยวยวนมีคนไข้หนึ่งร ้อยคน ตรวจตั้งแต่เจ็ดโมงเช ้า ถึงบ่ายสอง

ในการวินิจฉัยโรคผู้ป่ วยคนหนึ่งในเวลาไม่กี่นาทีให้แน่ชัด ถ้า คุณไม่มีศักยภาพและประสบการณ์มากเพียงพอจะเป็ นเรื่องที่ยาก มาก

เฉินชางหัวหมุนตลอดทั้งบ่าย

เขาอยากพิจารณาทุกจุดของผู้ป่วย

เฉินชางอยู่แผนกฉุกเฉิน ตอนนั้นที่เขียนไปเป็ นศัลยกรรม เบ็ดเตล็ด ดังนั้นผู้ป่วยที่มาหาจึงมีทุกประเภท คิดจะวินิจฉัยให้แม่นย า จ าเป็ นต้องใช ้ความสามารถและความช านาญจริงๆ

ขณะนี้เอง มีคุณปู่ คนหนึ่งรู ้สึกไม่สบาย ยืนหายใจหอบถี่จนทน ไม่ไหวอยู่ที่ประตู

เฉิงซินเห็นคุณปู่ไม่สบายก็พาเขาแทรกแถวเข้ามาทันที

คุณปู่ ไม่ได้มาคนเดียว เขาท่าทางอายุเจ็ดแปดสิบปี ผมร่วงจน หมดแล้ว ร่างกายผอมแห้ง!

ลูกชายลูกสาวต่างอยู่ข้างๆ เขา

หลังจากคุณปู่เข้ามา เฉินชางก็ขมวดคิ้วทันที เพราะท่าทางของ ชายชราพิเศษมาก ดูปราดเดียวก็รู ้ว่าไม่ปกตินัก

เขาเพิ่งเห็นก็พลันนิ่วหน้า เอ่ยขึ้นทันที “รีบสั่งตรวจวิเคราะห์แก๊ส ในเลือดให้เขา! ตรวจดูให้เร็วที่สุด”

ลูกชายของชายชรามุ่นคิ้วทันที “หมอ นี่คุณยังไม่ดูด้วยซ้าก็สั่ง ตรวจแล้ว ออกจะไม่เหมาะหรือเปล่า”

ประโยคนี้ทาให้สายตาที่ผู้คนโดยรอบมองดูเฉินชางแฝงแวว พินิจพิเคราะห์ขึ้นมา

เฉินชางพยักหน้า เอ่ยว่า “ตอนนี้เคสของคุณปู่ ค่อนข้างพิเศษ อ า จ จ ะ เ ป็ น อ า ก า ร ข อ ง ร ะ บ บ ห า ย ใ จ ล้ม เ ห ล ว แ ล ะ ภ า ว ะ คาร ์บอนไดออกไซด์ในเลือดสูง ตอนนี้รีบตรวจให้เรียบร ้อย แล้วค่อย รักษาอย่างทันท่วงทีถึงเป็ นเรื่องที่ถูกต้อง”

ลูกชายยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ลูกสาวกลับพยักหน้าพูดว่า “หมอคะ งั้นก็รบกวนคุณด้วยค่ะ”

เฉินชางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหัวหน้าแผนกระบบทางเดิน หายใจหยางเสี่ยวหมิงแล้วมองลูกสาวของชายชราพลางพูดว่า “หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ให้ไปหาหัวหน้าหยางเสี่ยวหมิงที่แผนก ระบบทางเดินหายใจชั้นสิบเอ็ดเลย เขาเป็ นผู้เชี่ยวชาญเรื่องระบบ ทางเดินหายใจ อาการของคุณปู่ ค่อนข้างพิเศษ ผมคาดว่าต้องแอด มิท”

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะสงสัย แต่…ก็ยังรับปากทั้งที่ไม่แน่ใจ

พูดไปแล้วเขาก็หาหัวหน้าให้อยู่ดี แต่ก็แปลกๆ มองปราดเดียวก็ สรุปแล้ว จะเร็วเกินไปหรือเปล่า

เฉินชางส่ายหน้าแล้วตรวจผู้ป่วยต่อ ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็รีบร ้อนวิ่งเข้ามา!

“หัวหน้าเฉิน! ขอบพระคุณมากจริงๆ ค่ะ เป็ นระบบหายใจ ล้มเหลวนั่นละค่ะ แถมยังร ้ายแรงมากด้วย หัวหน้าหยางบอกว่า…ยังดี ที่ไม่ได้ชักช ้า ขอบคุณมากค่ะ!”

ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งพูดจบ กลุ่มคนที่ล้อมอยู่ก็เริ่มถกขึ้นมาทันที

แบบนี้ก็ได้เหรอ

นี่จะเทพเกินไปแล้วมั้ง

นี่เป็ นหน้าม้าละมั้ง

พอคิดถึงตรงนี้ ทุกคนก็ต่างมองดูเฉินชางที่ตรวจคนไข้อยู่ใน ห้องด้วยสีหน้ากังขา

ขนาดเฉิงซินยังสีหน้างุนงง อดถามไม่ได้ว่า “หัวหน้าเฉิน คุณดู ออกได้ยังไงคะ”

ตอนนี้ผู้ป่วยที่อยู่รอบๆ ก็พากันเริ่มฟังอย่างสงสัย

เฉินชางเอ่ยเรียบๆ “ระบบหายใจล้มเหลวมีอาการบ่งชี้อยู่ครับ เห็นชัดเลยว่าพวกคุณไม่ได้ตั้งใจอ่านหนังสืออายุรศาสตร ์

“ใบหน้าของพวกเขาเป็ นเอกลักษณ์มากครับ บวมน้า หายใจ ติดขัด หอบถี่ ดวงตาทั้งสองข้างฉ่าน้า…คราวหลังคุณก็จาไว้ประโยค หนึ่ง ตาบวมฉ่า หายใจล้มเหลว คาร ์บอนไดออกไซด์คั่ง!”

พอพูดเช่นนี้ออกมา เฉิงซินกับเจียงเทาก็ตาเป็ นประกายทันที นี่ จะเทพเกินไปแล้ว!

และเรื่องนี้ก็ทาให้ผู้ป่ วยคนอื่นมั่นใจกับการรักษาเป็ นอย่าง ยิ่ง ต้องเชื่อมั่นในตัวหมอถึงรักษาได้ดียิ่งขึ ้นนี่ !

ต่อมาคุณน้าคนหนึ่งก็มานั่งหน้าเฉินชาง ยื่นมือออกมาแล้วอด ยิ้มไม่ได้ “หมอ คุณจะเก่งเกินไปแล้ว! คุณว่าฉันป่วยเป็ นอะไรล่ะ”

ผู้ป่ วยรอบๆ อดหัวเราะแห้งไม่ได้

นี่ไม่ได้ยียวนใช่ไหม!

เฉินชางก็ไม่ถือสา มองดูผู้หญิงคนนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ “ไทรอยด์ เป็ นพิษใช่ไหมครับ”

พอพูดคานี้ออกมา ผู้หญิงคนนี้ก็งงไปทันที! “หมอ คุณจะมหัศจรรย์เกินไปแล้วมั้ง แบบนี้ก็ได้เหรอ”

ผู้ป่วยที่อยู่รอบๆ กับเฉิงซินต่างเบิกตากว้างมองดูผู้หญิงคนนี้ ดู ยังไงก็ดูไม่ออกเลยนะ

บนใบหน้ามีอาการของโรคเหรอ

คุณน้าคนนั้นยิ่งพูดด้วยสีหน้ากังขา “หมอ พวกเรารู ้จักกันหรือ เปล่า”

เฉินชางยิ้มเขินๆ “ผมรู ้อาการป่วยคุณ แต่ไม่รู ้จักคุณครับ!”

ผู้หญิงคนนั้นสีหน้าค่อนข้างเจ็บปวด ชี้ที่หน้าอกข้างซ ้าย “ตรงนี้ ฉันอักเสบค่ะ มีปากแผลฉีกขาด สองวันนี้ยังเป็ นไข้อยู่บ้าง ไม่รู ้ว่า เกิดอะไรขึ้น!

“ฉันกินยาแก้อักเสบมาสองวันแล้ว ไม่มีประโยชน์สักนิด! ก็เลย คิดอยู่ว่าจะมาหาหมอหลังเลิกงานดู”

เฉินชางนิ่วหน้า “คุณเปิดให้ผมดูหน่อยได้ไหมครับว่าอาการเป็ น ยังไง”

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า ไม่ได้เขินอาย ในห้องมีแค่สามคน เป็ น หมอทั้งนั้น แถมยังมีผู้หญิงอยู่คนหนึ่งด้วย ทาแบบนี้ก็ไม่เห็นเป็ นไร อย่างไรเสียป่วยแล้วก็ต้องอย่ากลัวการรักษาใช่ไหมล่ะ อีกอย่าง เธอ แต่งงานแล้วด้วย มันไม่เหมือนกัน

เธอคิดพลางรูดซิปเสื้อขนเป็ ด…

เฉินชางพบตุ่มเล็กๆ ตุ่มหนึ่งกับแผลฉีกขาดดาๆ ขนาดเท่า ปลายเข็มที่บริเวณรอยพับด้านล่างของหน้าอกเท่านั้น

เฉินชางกดลงไป “เจ็บไหมครับ”

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้า “ไม่เจ็บค่ะ”

เฉินชางคิดอยู่ว่าจะสั่งยาแก้อักเสบให้หน่อยดีไหม หรือว่าจะเป็ น ยาทาภายนอกก าจัดตุ่มแผลบางตัวดี

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อาการอักเสบที่เกิดขึ ้นจากตุ่มเล็กขนาดนั้น ก็คงไม่ถึงกับทาให้เป็ นไข้ไม่หายหรอกมั้ง!

ทันใดนั้นเขาก็ชะงักไป!

หรือจะเป็ นโรคติดต่อหรือเปล่านะ

ถึงยังไงถ้าพูดในแง่ระบาดวิทยา อาการไข้ที่ไม่มีสาเหตุแน่ชัดก็ ต้องนึกถึงความเป็ นไปได้ที่จะเป็ นโรคติดต่อ!

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็อดถามไม่ได้ “เมื่อก่อนคุณป่ วยเป็ น โรคติดต่ออะไรไหมครับ หรือว่าตรงนี้…ถูกแมลงกัดต่อยมาก่อนหรือ เปล่า”

ผู้หญิงคนนี้ผงะไป “โรคติดต่อเหรอคะ ไม่ได้เป็ นนะคะ!”

“ฉันก็ไม่รู ้ว่าถูกกัดหรือเปล่า ถึงยังไงตรงนี้ก็ปิดไว้นี่คะ เลยไม่ได้ สังเกตมาก่อน แต่ไม่ตัดความน่าจะเป็ นนี้ทิ้งค่ะ!”

เฉินชางอดถามไม่ได้ “คุณท าอะไรเหรอครับ”

ผู้หญิงคนนี้พูดว่า “ฉันอนุ รักษ์สวนป่ าค่ะ ทางานอยู่ที่ อุทยานอวิ๋นหลินในตงหนาน”

เฉินชางตาเป็ นประกายทันที!

ค าตอบใกล้จะปรากฏแล้