เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 82

หยางเทาเป็นแพทย์อาวุโสในด้านศัลยกรรม มีชื่อเสียงในโรงพยาบาลแห่งประชาชน เป็นผู้บุกเบิกการผ่าตัดศัลยกรรมกลุ่มแรกสุดในเมืองอันหยาง

เขาสั่งสมประสบการณ์มาหลายปี กระทั่งคลินิกศัลยกรรมซีหย่ากลายเป็นหนึ่งในคลินิกศัลยกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองอันหยาง

แต่ช่วงหลายปีมานี้เมืองอันหยางมีการพัฒนาไม่หยุดหย่อน คลินิกใหญ่ๆ พากันเข้ามาสู่ตัวเมือง ทั้งยังมีเหล่าม้ามืดปรากฏตัว คลินิกศัลยกรรมซีหย่าจึงทำได้เพียงอยู่ในระดับกลางของคลินิกชั้นนำ ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนตอนแรก

แต่ในฐานะที่หยางเทาเป็นหัวหน้าใหญ่ของซีหย่า แม้จะไม่ได้สร้างเทคนิคใหม่ๆ แต่มีฝีมือยอดเยี่ยม เชี่ยวชาญเทคนิคมากมาย คราวนี้เชิญหยางเทามาได้ ทำให้จางจื้อซินดีใจมาก

หลังจากนำกระดาษภาพวาด แผนงานศัลยกรรม รวมไปถึงข้อมูลต่างๆ มาปรึกษาหยางเทาและฉินเสียงแล้ว ทั้งสองก็รู้สึกประทับใจ

คนที่ทำอาชีพนี้มานานย่อมไม่รู้สึกกังวลมากนัก เมื่อทุกคนเห็นกระดาษร่างแบบที่ถูกนำมาขยายขึ้นจอก็ไม่ได้รู้สึกสับสนหรือแปลกใจแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรก็เป็นแค่การผ่าตัดศัลยกรรมธรรมดา

เรียกได้ว่าธรรมดาเสียจนไม่อาจธรรมดาไปกว่านี้ได้อีก

แค่แก้ดวงตาและดูดไขมันเท่านั้น

ก็แค่การผ่าตัดเล็กๆ!

แต่…ในตอนที่เสี้ยวเถียนฮวาเดินเข้ามาในห้อง หยางเทาและฉินเสียงก็อดตะลึงไม่ได้

ช่าง…เป็นผู้หญิงที่มีความเป็นเอกลักษณ์จริงๆ!

จางจื้อซินรีบเดินเข้าไปต้อนรับ “ประธานเสี้ยวมาแล้วหรือครับ เชิญนั่งก่อน สองท่านนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่จะมาผ่าตัดให้คุณในวันนี้ ท่านนี้คือฉินเสียง หัวหน้าแผนกฉิน ท่านนี้คือหยางเทา ผู้อำนวยการหยาง!”

เมื่อกล่าวจ บฉินเสียงและหยางเทาก็เบิกตากว้าง สบตากัน ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองในตอนนี้!

นี่คือคนไข้ที่จะมาทำศัลยกรรมในวันนี้หรือ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉินเสียงก็รีบหยิบภาพเมื่อครู่มาจากมือจางจื้อซิน ซึ่งก็คือภาพที่เฉินชางเป็นคนวาด

ปกติก่อนการผ่าตัดแพทย์ผู้ผ่าตัดจะต้องจินตนาการรูปแบบผลงานในสมองเสียก่อน นี่คือความเป็นมืออาชีพอย่างหนึ่ง

ก็เหมือนกับความสามารถอันยิ่งใหญ่ของไมเคิลแองเจโลที่ทำให้เขาแกะสลักก้อนหินออกมาได้!

ร่างภาพในสมอง ก่อนจะจดปากกาสร้างผลงานอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่ว่า…

ฉินเสียงไม่คิดว่าผู้หญิงสองคนนี้มีจุดเหมือนกันตรงไหนเลย!

เนื่องจากผู้หญิงเบื้องหน้ามีเอกลักษณ์เกินไป แตกต่างกับคนที่มีกลิ่นอายความใจดีมีคุณธรรมในรูปภาพเกินไป!

แม้แต่หยางเทาก็ต้องก้มเงย…ก้มเงย…หลังจากมองอยู่หลายรอบจึงค่อยพบว่านี่เป็นคนเดียวกันจริงๆ

อวัยวะเช่นจมูกและปากเหมือนกันมาก สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือดวงตา!

เพียงแก้ไขดวงตาทั้งสองก็ทำให้รูปลักษณ์และกลิ่นอายของผู้หญิงคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปอย่างสะเทือนฟ้าสะเทือนดินได้เลยทีเดียว

นี่เป็นแบบที่ผู้ยิ่งใหญ่คนไหนออกแบบกัน?!

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจางจื้อซินจะมีความสัมพันธ์อันดีกับนักออกแบบเช่นนี้ด้วย

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หยางเทาก็มองไปยังจางจื้อซินด้วยความอิจฉา พูดด้วยอารมณ์ริษยาเล็กน้อย “หมอจางมีเบื้องหลังลึกล้ำจริงๆ นะครับ มีคนเก่งคอยช่วยแบบนี้ วันที่คลินิกศัลยกรรมจื้อซินจะยิ่งใหญ่คงอยู่ไม่ไกลแล้ว!”

คำพูดของหยางเทาคือความจริง!

คลินิกศัลยกรรมแห่งหนึ่งต้องการคนอยู่สองประเภท หนึ่งก็คือนักออกแบบชั้นยอด อีกหนึ่งก็คือหมอผู้มีฝีมือผ่าตัดชั้นยอด

ในหมู่คนทั้งสองประเภทนี้ นักออกแบบคือจิตวิญญาณ ส่วนหมอคือเครื่องมือ!

หากนำมาเทียบกัน ย่อมรู้ถึงความสำคัญของมัน

คลินิกศัลยกรรมซีหย่าไม่ขาดแคลนหมอผู้มีฝีมือผ่าตัดยอดเยี่ยม เขามีบุคลากรมากเทคนิคมากประสบการณ์อยู่มากมาย แต่กลับขาดแคลนนักออกแบบชั้นยอด ประกอบกับกระแสศัลยกรรมจากเกาหลีที่ถาโถมเข้ามาสู่เมืองอันหยาง ซัดสาดใส่อุตสาหกรรมศัลยกรรมทั้งหมดจนเกลี้ยง

ถ้าเขารู้จักกับนักออกแบบเช่นนี้…จะดีขนาดไหนกัน?!

จางจื้อซินหัวเราะ รีบตอบไปยิ้มๆ ว่า “ไม่หรอกครับ เทียบกับคลินิกที่มีเบื้องหลังยิ่งใหญ่อย่างคลินิกศัลยกรรมซีหย่าของผู้อำนวยการหยางแล้วยังห่างชั้นอีกไกล”

แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ของล้ำค่าอย่างเฉินชางถูกคนอื่นแย่งชิงหรือ…ล่อลวงไป

ฉินเสียงไม่ได้เปิดคลินิกเป็นของตัวเองย่อมไม่สนใจและไม่อิจฉาเรื่องพวกนี้ แต่ว่า…ไม่อิจฉาก็ส่วนไม่อิจฉา ทว่ายังคงรู้สึกนับถือจากใจจริง

ฉินเสียงผงกศีรษะ “คนที่ออกแบบได้จะต้องมีพรสวรรค์จริงๆ! ดูถูกไม่ได้เลยนะครับ”

แต่นี่คุณบอกว่ามีพรสวรรค์ ผมฟังยังไงก็ไม่รู้สึกนับถือเลยสักนิด!

……

……

เริ่มเตรียมการผ่าตัดแล้ว!

การผ่าตัดทั้งสิ้นรวมแล้วมีทั้งหมดสองขั้นตอน เริ่มด้วยการลอกหัวตา จากนั้นจึงทำศัลยกรรมดวงตาจากภายนอก สุดท้ายจึงดูดไขมันที่แก้มทั้งสองข้างนำไปเติมบริเวณขมับเพื่อให้ได้ผลลัพธ์เรื่องความอวบอิ่มและกำจัดริ้วรอย

คนทั้งหลายมองไปยังใบหน้าของเสี้ยวเถียนฮวาที่เริ่มชาแล้ว ยังคงอดถอนใจไม่ได้!

ด้วยใบหน้าแบบนี้ เพียงแค่เปลี่ยนดวงตาก็ได้ผลลัพธ์เช่นนั้นแล้ว เป็นพรสวรรค์ที่น่ากลัวจริงๆ!

จะไม่เลื่อมใสได้หรือ?

เฉินชางเป็นผู้สังเกตการณ์เต็มตัว ดังนั้นจึงไปเตรียมตัวก่อนแล้ว

ส่วนคนที่เหลือทั้งสามก็พูดคุยกันในขณะที่กำลังล้างมือและเปลี่ยนชุด

ฉินเสียงอดถามไม่ได้ว่า “พวกคุณว่า…จะฝึกฝนพรสวรรค์แบบนี้ได้ยังไงครับ? ความสามารถในการค้นพบความงดงามของสิ่งต่างๆ แบบนี้ ถือเป็นปาฏิหาริย์ในความสามัญจริงๆ!”

หยางเทาถอนใจ “ถ้าผมรู้ ตอนนี้ผมคงไม่มีสภาพแบบนี้หรอก”

จางจื้อซินคิดอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นว่า “คงเป็นพรสวรรค์อย่างหนึ่งมั้งครับ!”

ตอนนี้เอง จางจื้อซินรู้สึกราวกับหัวสมองเปล่งประกาย จู่ๆ ก็เข้าใจกระจ่างขึ้นมา จึงพูดว่า “ผมว่าบางทีนี่อาจเป็นความสามารถในการจินตนาการก็ได้นะครับ!”

หยางเทาและฉินเสียงชะงักไป “ความสามารถในการจินตนาการ? หมายความว่ายังไงครับ?”

จางจื้อซินพูดด้วยน้ำเสียงน่าเชื่อถือ “จินตนาการเป็นความสามารถที่น่าอัศจรรย์อย่างหนึ่ง มันก็คือ ตอนที่เห็นใครสักคน คุณจะขับเน้นของเขาจุดเด่นออกมาได้ทันที และเริ่มใช้ความคิดจินตนาการเพื่อเสริมจุดด้อย วาดใบหน้าที่เหมาะสมที่สุดเอาไว้ในสมอง!”

หยางเทาขมวดคิ้ว “คุณจะบอกว่า…”

ฉินเสียงพูดต่อ “เสี่ยวเฉินจินตนาการถึงเสี้ยวเถียนฮวา?”