เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 821

วันถัดมา ทั้งสองกลัวคนเยอะ จึงไปต่อคิวที่สำ นักงานเขตแต่
เช้า แต่เหมือนว่าคนที่มาแต่งงานในวันแบบนี้ ไม่ได้มีแค่พวกเขา
สองคน
ตอนที่นั่งรอบนเก้าอี้ ฉินเยว่กำสมุดทะเบียนบ้านของเธอ ดู
ประหม่าเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ทว่า ความประหม่าทั้งหมดได้หายเป็นปลิดทิ้งตอนที่เฉิน
ชางจับมือเธอ
มือใหญ่อันอบอุ่นราวกับโอบอ้อมทุกสิ่งและหลอมละลาย
ทุกสิ่งได้
เฉินชางมองฉินเยว่อย่างแน่วแน่ “คิดดีหรือยังครับ”
ฉินเยว่พยักหน้า “ดีแล้วค่ะ!”
ไม่นานก็ถึงคิว ทั้งสองได้เตรียมรูปคู่สองนิ้วครึ่งไว้ตั้งนานแล้วความจริงกระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่นาน และไม่มีพิธีการ
พิเศษอะไร
ทำให้ฉินเยว่รู้สึกไม่สะใจนัก!
หลังจากคิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจไปประกาศคำมั่นสัญญา
สักหน่อย
อย่างน้อยก็ถือว่าไม่ได้มาฟรี!
วันนี้ดูเหมือนเป็นวันพิเศษวันหนึ่ง คนเยอะมาก และทุกคนใน
นี้ล้วนยิ้มไม่ทุบ
บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความสุขจากใจจริง!
ตอนที่เฉินชางเดินจูงมือฉินเยว่เดินเข้าห้องโถงสำ นักงานเขต
จู่ๆ ฉินเยว่ก็หันมามองหน้าเฉินชาง น้ำตาไหลพรากลงมา!
เฉินชางตกใจ ยัยนี่คงไม่ได้เสียใจภายหลังนะ
เพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกัน ก็จะต้องไปจดทะเบียนหย่าแล้ว
เหรอ
โดนหัวเราะเยาะแน่…เฉินชางรีบกอดฉินเยว่ไว้ ปลอบใจอยู่นาน “เป็นอะไรไปครับ
ไม่ร้องนะๆ อยู่ดีๆ ร้องไห้ทำไม”
ฉินเยว่ส่ายหน้า สะอึกสะอื้นอยู่นาน พูดพร้อมน้ำตาแห่ง
ความน้อยใจ “ในที่สุดฉันก็ขายออกแล้ว…ฮือ…ในที่สุดคุณก็
จดทะเบียนกับฉันแล้ว ฉันชอบคุณมาสามปีสี่เดือนกับอีกห้าวัน
ในที่สุดฉันก็ได้แต่งงานกับคุณแล้ว…คุณรู้ไหมว่าตอนที่คุณจับมือฉัน
ฉันดีใจจนนอนไม่หลับ ตอนนั้นฉันคิดว่า เฉินชางขี้ขลาดจริงๆ
ไม่กล้าสารภาพรักกับฉัน ขืนคุณยังไม่สารภาพรักกับฉัน…ฉัน
จะ…ฉันจะสารภาพรักกับคุณแล้วนะ!
หม้อไฟที่คุณพาฉันไปกินวันนั้นเป็นหม้อไฟมื้อที่อร่อยที่สุด
เท่าที่ฉันเคยกิน เป็นชานมที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยดื่ม…วันต่อมา
หลังจากแม่ฉันไปทำงาน ฉันก็ขโมยทะเบียนบ้านมาจากแม่มา ฉัน
ซ่อนไว้นานมากแล้ว แค่รอคุณพูดกับฉันว่า ที่รัก เราแต่งงานกันนะ
ครับ ไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ! ฉันพร้อมตั้งนานแล้ว…ใน
…ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…ฮือๆ…ฉันรออย่างทรมานมาก ฉันกลัวว่าจะ
ไม่มีวันนี้…ฉันสามสิบแล้ว ถ้าคุณไม่เอาฉัน…ก็ไม่มีคนเอาแล้ว…”ฉินเยว่ร้องไห้จนเครื่องสำ อางบนหน้าเลอะเทอะหมดแล้ว เธอ
ที่ไม่ค่อยแต่งหน้า วันนี้แต่งตัวสวยมาก
เธอดีใจมาก ในที่สุดวันนี้เธอก็ขายออกแล้ว!
ซ้ำ ยังได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรักอีกด้วย!
เห็นฉินเยว่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เฉินชางเองก็ทรมานใจมาก รู้สึก
แสบจมูกเหมือนอยากร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก เขาเงยหน้าขึ้นลืม
ตาโตมองท้องฟ้า ไม่อยากให้น้ำตาไหลลงมา จากนั้นกอดฉินเยว่
แน่น
สุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว กระทบบนหน้าผากฉินเย
ว่
ฉินเยว่เงยหน้าขึ้น สะอึกสะอื้นถาม “คุณร้องไห้ทำไมคะ”
เฉินชางสูดหายใจเข้า เช็ดน้ำตา เขาประคองใบหน้าของฉินเยว่
ไว้แล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ “ผมขอโทษครับ! ผมทำให้คุณต้องรอนาน!
เพราะผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะยืนอยู่ตรงหน้าคุณ บอกคุณว่า
ผมรักคุณ ผมเข้ามาในชีวิตคุณตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ได้ดึงคุณเข้ามากอดไว้ ชีวิตหลังจากนี้ ผมสาบานว่า ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ!
จะไม่ให้คุณเป็นฝ่ายที่ต้องกล้าหาญ!”
ในดวงตาของฉินเยว่เป็นประกายระยิบระยับ เธอจ้องเฉิน
ชางพร้อมพูดว่า “ฉันไม่ได้โทษคุณค่ะ…ฉันแค่รู้สึกว่า…ในที่สุดฉันก็
รอจนถึงฝั่งฝันแล้ว ทุกวันที่อยู่กับคุณ ฉันมีความสุขมาก!”
เฉินชางยิ้ม “โอ๋ ไม่ร้องแล้วนะครับ มา ถ่ายรูปกัน!”
เฉินชางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ถ่ายเซลฟี่ด้วยกัน แล้วก็
ถ่ายรูปทะเบียนสมรสโพสต์ลงในวีแชท
เขาจะบอกทุกคนว่า เขามีภรรยาแล้ว เขามีเจ้าของแล้ว
ฉินเยว่มองรูปที่เฉินชางถ่ายแล้วชะงักไป เธอจ้องเฉิน
ชางครู่หนึ่งจึงตอบสนองพร้อมตะโกนอย่างเดือดดาล “ทำไมคุณ
ไม่เปิดฟิลเตอร์คะ! ฉันร้องไห้จนเครื่องสำ อางเลอะหมดแล้ว คุณ
…เฉินชาง คุณมันเลว…คุณอยากให้ฉันอับอาย! ไม่ได้ โธ่เอ๊ย…คุณ
…คุณให้เพื่อนในวีแชทของคุณเห็นรูปที่ฉันร้องไห้จนหน้าเลอะแบบ
ขี้เหร่สุดๆ ไม่ได้! ลบแล้วโพสต์ใหม่ค่ะ!”
เฉินชางไม่สนใจเธอหรอก!วิธีเดิม อุ้มพาดบ่า!
ฉินเยว่โกรธจนควันออกหู
ความซาบซึ้งใจเมื่อครู่นี้หายไปในชั่วพริบตา รูปที่เธอขี้เหร่สุดๆ
ไปอยู่บนวีแชทของเฉินชาง…คนอื่นจะหัวเราะเยาะไหม
คิดๆ แล้วฉินเยว่ก็โกรธ!
เฉินชางยิ้มพูด “แบบนี้ต่างหากที่เป็นช่วงเวลาที่ควรค่าแก่การ
จดจำ เป็นรูปถ่าย!”
ฉินเยว่เองก็ไม่ดื้อรั้นต่อแล้ว ปล่อยให้เฉินชางแบกตน เปิด
โทรศัพท์มือถือ ดูรูปในวีแชทของเฉินชาง
เห็นว่าคราบน้ำตาบนใบหน้าของตนยังไม่แห้ง แต่รอยยิ้ม
เต็มไปด้วยความสุข เฉินชางเองก็น้ำตานองและเต็มไปด้วย
ความลึกซึ้ง
ดูเหมือนว่า…ก็ไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้น!
และยิ่งดูยิ่งสวย!
คิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่บันทึกรูปภาพ จะพิมพ์ออกมาเก็บรักษาไป
ทั้ง
ชีวิตรอแก่ไปค่อยเอาออกมาดู…
เฉินชางวางฉินเยว่ลงพื้น พลันเจอคนรู้จักพอดี
ชายหนุ่มยิ้ม “เอ๊ะ หมอเฉิน…คุณมาทำอะไรที่สำ นักเขตครับ”
เฉินชางยิ้ม “มากับแฟน…อ้อ! ไม่ใช่สิครับ!
มาจดทะเบียนสมรสกับภรรยาผมครับ!”
ชายหนุ่มได้ยินแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “อ้อ แสดงความยินดีด้วย
นะครับ!”
และตอนนี้เอง เด็กสาวคนหนึ่งก็ร้องไห้โฮขึ้นมา
ด้านหลังชายหนุ่มมีผู้หญิงคนหนี่งจูงมือเด็กสาวไว้ เด็กสาว
ปล่อยโฮออกมา
เธอร้องไห้อย่างเสียใจและสิ้นหวังมาก!
เฉินชางชะงักไป “เถียนเถียนเองเหรอครับ”
หญิงสาวเองก็อึ้งไปครู่หนึ่ง คุกเข่าลง “โอ๋ๆ เถียนเถียนไม่ร้อง
นะคะ เป็นอะไรคะ”
เถียนเถียนร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลเข้าปาก น้อยใจมากเถียนเถียนคร่ำครวญว่า “อาเฉินชางจะทิ้งหนูแล้ว…เขา
แต่งงานแล้ว…”
ทุกคนได้ยินแล้วหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกทันที
ทุกคนอยากหัวเราะออกมาแต่ก็เกรงใจ
เฉินชางเองก็สีหน้าอึดอัดเต็มประดา
ชายหนุ่มอุ้มเถียนเถียนขึ้นมาแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เถียนเถียน นี่เป็นข้อกำหนดทางกฎหมาย อาถึงอายุที่จะแต่งงาน
แล้ว ก็ต้องมาแต่งงานที่สำ นักงานเขต ไม่อย่างนั้นจะมีลูกไม่ได้
ตอนนี้หนูยังเด็ก รอหนูโตขึ้นถึงจะแต่งงานได้นะครับ”
เถียนเถียนส่ายหน้า “หนูก็จะแต่งงานกับอาเฉินชางค่ะ…ฮือ…”
ในสายตาของฉินเยว่เผยรอยยิ้ม ก่อนจะกระซิบข้างหูเฉินชาง
“เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคุณ! คุณจัดการเองนะคะ”
เฉินชางอึดอัดมาก
เห็นว่าเถียนเถียนไม่ได้แต่งงานไม่หยุดร้อง แม่ของเถียนเถียน
ได้แต่ปลอบใจอย่างจนปัญญา “โอเคๆ รอหนูโตมา ค่อยแต่งงานกับ
อาเฉินชางดีไหมคะ”เถียนเถียนหยุดร้องทันที มองหน้าแม่ก่อนจะมองเฉินชาง “จริง
เหรอคะ”
แม่ของเถียนเถียนพยักหน้า “จริงสิคะ! แต่หนูต้องรอถึงอายุที่
กฎหมายกำหนดถึงจะแต่งงานได้นะ หนูต้องเชื่อฟังพ่อแม่ ตั้งใจ
เรียน…”
หลังจากปลอบไปครู่ใหญ่ เถียนเถียนถึงยอมหยุด!
ก่อนไป เถียนเถียนมองฉินเยว่อย่างน้อยใจและอาลัยอาวรณ์
“คุณน้าฉินเยว่คะ…คุณดูแลเฉินชางแทนหนูด้วยนะคะ หนูโตขึ้น
จะมารับเขา…”
ฉินเยว่เกือบหลุดขำออกมา
เฉินชางมองสองสามีภรรยาจูงมือเถียนเถียนเดินไกลออกไป
เรื่อยๆ แต่เถียนเถียนยังคงหันกลับมามองอย่างอาลัยอาวรณ์ทุกสอง
สามก้าว เหมือนถูกบังคับให้แยกกันอย่างไรอย่างนั้น
“อาเฉินคะ คุณไม่ต้องกลัวนะคะ หนูโตขึ้นหนูจะมารับค่ะ!”
เฉินชางจนปัญญา…