เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 962

การจากไปของชายผู้ ‘กลับกลอก’ คนนี้ไม่ได้สร้างความวุ่นวาย
ให้แผนกฉุกเฉินมากนัก
คนที่ปฏิเสธไม่เซ็นชื่อบนเตียงผ่าตัดยังมี นับประสาอะไรกับคน
ที่ยังไม่เข้าประตูไปแบบนี้
พอเฉินชางทำข้อมูลดัชนีและค่าร่างกายต่างๆ ของเชอหลิง
เสร็จแล้วก็รวมรวมค่าเหล่านี้ไปวางในห้องเวร รอกลับไปแล้วค่อยตั้ง
ใจศึกษาเพื่อเขียนบทความสักหน่อย
หลิวฉวนออกมาจากลิฟต์แล้วจึงมาหาที่แผนกฉุกเฉินด้วย
สีหน้าตื่นเต้น
“เอ๊ะ? หัวหน้าหม่า เอ่อ…อาจารย์เฉินล่ะ” หลิวฉวนเข้ามาใน
แผนกฉุกเฉินแล้วเห็นคนกลุ่มหนึ่ง แต่ดันไม่เจอเฉินชาง
หม่าเยว่ฮุยนั่งตัดเล็บอยู่ตรงนั้น เพราะเจ้าหม่าเซอะซะเป็น
ศัลยแพทย์คนหนึ่ง เขาจึงมักจะพกกรรไกรตัดเล็บไว้กับตัว ถ้าเล็บ
ยาวแล้วจะมีสิ่งสกปรกซ่อนอยู่ได้ง่าย ทำให้ยังมีเชื้อโรคเหลืออยู่มิหนำซ้ำ เล็บยาวมักจะแทงถุงมือขาดตอนกู้ชีพ ทันทีที่ไม่ระวัง
จะทำให้ผู้ป่วยติดเชื้อได้
ไม่ใช่เพราะเหล่าหม่าใส่ใจเรื่องความปลอดเชื้อมากมายอะไร
แต่อาจเป็นเพราะถูกตีจนจำ ได้ขึ้นใจล้วนๆ
หม่าเยว่ฮุยเงยหน้ามองหลิวฉวน “อ้อ หัวหน้าหลิวเหรอ เขา
อาจจะไปห้องเวรน่ะ คุณนั่งสิ เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว”
หลิวฉวนพยักหน้าให้ นั่งลงบนม้านั่งที่อยู่ห่างจากเหล่าหม่าห้า
ตัว
เหล่าหม่าเห็นดังนั้นแล้วก็อึ้งไปทันที “หัวหน้าหลิว คุณรังเกียจ
ผมหรือ นั่งห่างผมขนาดนี้”
หลิวฉวนทำหน้าไม่ถูก ตามหลักแล้วเขาควรถือว่าหม่าเยว่ฮุยที่
เข้าเป็นลูกศิษย์เฉินชาง เรียนการผ่าตัดโดยที่หัวใจไม่หยุดเต้น
พร้อมกับเขาคนนี้เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องสำ นักเดียวกัน
แต่…หม่าเยว่ฮุยคนนี้ดันขับตัวเองออกจากสำ นักเสียนี่
ใช่!แถมยังบอกว่า อาจารย์เฉินยังสอนผมไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่สมควร
มาเป็นอาจารย์ผม!
แต่เหล่าหม่ายังอดทนจนผ่าตัดและเซ็นชื่อเสร็จแล้วค่อย
จากไปอย่างสง่างามโดยไม่เอาผ้ากอซไปแม้แต่ชิ้นเดียว
ทุกคนนิ่งเงียบกับคำพูดนี้ของเหล่าหม่า ขนาดเฉินชางกลาง
คืนยังนอนไม่หลับ คิดทบทวนอยู่นานว่าหรือตนจะผิดจริงๆ กระทั่ง
วันรุ่งขึ้น ตอนที่เจ้าหม่าเซอะซะยิ้มแฉ่งมาโอบไหล่เฉินชางแล้วเรียก
ตนว่าไอ้น้องเฉิน เฉินชางจึงรับรู้ได้ทันที จะไปคิดเป็นจริงเป็นจังกับ
เจ้านี่หรือ หาเรื่องทำให้เราไม่แฮปปี้เองหรือเปล่า
หลิวฉวนเห็นหม่าเยว่ฮุยกระตือรือร้นแล้วจึงยิ้มให้ “หัวหน้า
หม่าเข้าใจผิดแล้วครับ เปล่าเลยๆ”
ตอนนี้เอง เฉินชางก็เดินเข้ามา
พอเขาเห็นหลิวฉวนก็เอ่ยถามอย่างสงสัย “เอ๊ะ? หัวหน้าหลิว
ทำไมถึงลงมาล่ะครับ”
หลิวฉวนยิ้มให้ เขาค่อนข้างเขิน ยกของที่อยู่ในมือขึ้นมา “หมอ
เฉิน นี่เป็นบทความเกี่ยวกับการเปลี่ยนถ่ายลิ้นหัวใจไมทรัลโดยหัวใจไม่หยุดเต้นที่ผมเขียนเอง ถึงยังไงคุณก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ต้อ อง
รบกวนให้คุณอ่านดู อย่าให้ถึงเวลาแล้วไม่ตรงใจคุณ”
พอได้ยินคำพูดของหลิวฉวน จู่ๆ เฉินชางก็อึ้งไป!
เขาพลันนึกถึงเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ…บทความที่คนอื่นส่งมามีเขา
เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ตกลงแล้วบทความแบบนี้ถือว่าตนเขียน
หรือไม่
ต่อให้ระบบไม่สนใจตน
แต่เฉินชางกล้ารับประกันว่าคราวนี้ตนพบช่องโหว่ในระบบแล้ว
!
เขาไปใช้ประโยชน์จากบั๊กในระบบ ระบบจะโกรธหรืองอนก็
เป็นเรื่องปกติ!
ทันใดนั้นเฉินชางก็รู้สึกตื่นเต้นไปหมด
ถ้า…ถ้าพวกบทความที่พวกนักเรียนเขียนก็นับด้วย จู่ๆ เขาก็
รู้สึกว่าภารกิจนี้เหมือนจะไม่ยากขนาดนั้นแล้ว
เฉินชางมองหลิวฉวนแล้วยิ้มให้อย่างปลื้มใจ “โอเคครับ วางไว้
ตรงนั้นเถอะครับ เดี๋ยวผมอ่านดู คืนนี้จะแก้ให้คุณแล้วก็รีบส่งให้เลย”
หลิวฉวนพยักหน้าไวๆ ด้วยความตื่นเต้นดีใจ “โอเคครับๆ!
รบกวนอาจารย์เฉินด้วย งั้นผมกลับได้แล้วใช่ไหม”
เฉินชางยิ้มให้ไม่พูดไม่จา
จนหลิวฉวนจากไป ทุกคนในแผนกจึงแอบมองด้วยสายตา
อิจฉาในชั่วพริบตา
สำ หรับแพทย์วินิจฉัยโรคแล้ว การวิจัยกับบทความก็คือมีดที่
จ่อคออยู่เล่มหนึ่ง!
พวกเขายุ่งอยู่กับการวินิจฉัยโรคทุกวัน จะมีเวลาเขียน
บทความได้อย่างไร
แต่ตอนนี้เฉินชางหลุดพ้นช่วงเวลาอันยากลำบากนี้ไปแล้ว เขา
…เขามีนักเรียนมาเขียนบทความให้แล้ว
แต่ละคนอิจฉาแทบตาย ริษยาจนอยากร้องไห้ น้อยเนื้อต่ำใจ
จะแย่!
นี่จะสาแก่ใจเกินไปแล้วมั้งชั่วพริบตานี้เองคนที่เดิมทีไม่ค่อยปลื้มเฉินชางพวกนั้นรู้สึก
เหมือนถูกจี้ใจดำ สุดยอดไปเลย!
แบบนี้มันสะใจกว่าการเป็นที่ปรึกษานักศึกษาปริญญาโทหรือ
ปริญญาเอกอีก
พวกอาจารย์ที่ปรึกษานักศึกษาปริญญาโทปริญญาเอก
มีทักษะแค่ไหน
นักศึกษาปริญญาโทปริญญาเอกตัวเล็กๆ แต่ละคนตีพิมพ์
บทความที่มีอิทธิพลอะไรได้!
แต่คนเมื่อกี้นั้นเป็นถึงหลิวฉวน อาจารย์แพทย์หัวหน้าแผนก
ศัลยกรรมหัวใจ บทความที่ตีพิมพ์นี้จะอยู่ระดับไหนกัน
อย่าว่าแต่คนพวกนี้จะอิจฉา ขนาดหม่าเยว่ฮุยที่ตัดเล็บอยู่ยัง
อึ้งไปเลย!
เขาอ้าปากอยากพูด แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทันใดนั้นเขาจึงอ้า
ปากงุนงงอยู่นาน…
พอเห็นท่าหม่าเยว่ฮุยแล้ว เฉินชางก็อดส่ายหัวแล้วถอนใจ
ไม่ได้ “เฮ้อ…”หม่าเยว่ฮุยตะลึงงันมองเฉินชาง “เสี่ยวเฉิน คุณถอนใจอะไรน่ะ
”
ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็มองเฉินชาง หวังว่าจะได้ยินเรื่องที่เฉิน
ชางกังวลใจ จะได้ทำให้พวกเขาไม่น้อยเนื้อต่ำใจขนาดนี้
ถึงอย่างไรคนรวยก็มีเรื่องกลุ้มใจเยอะ เช่นซื้อ
บ้านพักตากอากาศสามหลัง แต่ตนไม่ถูกใจสักหลัง จะซื้อใหม่อีก
หลังหนึ่งดีไหม ที่จริงแล้ว…นี่ก็เป็นเรื่องยุ่งยากใจเรื่องหนึ่ง
เฉินชางก็ต้องมีเรื่องกลุ้มใจแบบนี้แน่ๆ!
แต่ละคนเริ่มหูผึ่ง…
เฉินชางอดพูดกับหม่าเยว่ฮุยไม่ได้ “นักเรียนเก่งเกินไปก็ไม่ดี
คุณคิดดูสิ ขนาดบรรณาธิการสำ นักพิมพ์วารสารผมยังไม่รู้จัก ยัง
ต้องให้พวกเขาไปตีพิมพ์เอง พอช่วยอะไรไม่ได้แล้วรู้สึกผิดจัง”
พอหม่าเยว่ฮุยได้ยินคำนี้แล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเรื่องที่ขับเฉินชางอ
อกจากสำ นักในตอนนั้นเป็นเรื่องโชคดีขนาดไหน อาจารย์แบบนี้ทิ้ง
ไปก็ไม่เห็นเป็นไร!
นักเรียนเขาต้องพึ่งครู แต่เฉินชางนี่กลับพึ่งนักเรียน!ขายขี้หน้า!
ในตอนนี้เอง หลิวฉวนก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาแล้วกระหืดกระหอบ
บอกว่า “อาจารย์เฉิน จริงด้วย ผมลืมบอกคุณเรื่องหนึ่ง ช่วงนี้
บรรณาธิการหลักของวารสารจดหมายเหตุศัลยกรรมทรวงอก
ถามเบอร์โทรคุณจากผมตลอดเลย จะให้ผมให้เขาไปไหม
ผมคิดว่าเขาต้องอยากจองต้นฉบับจากคุณแน่เลย คุณยุ่ง
ขนาดนี้ ผมว่าคงไม่มีเวลา ผมก็เลยยังไม่บอกเขาไป คุณว่าบอกดี
ไหมครับ”
เฉินชางสูดหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง “ให้เขาไปเถอะครับ ต่อไป
จะได้ตีพิมพ์บทความพวกคุณได้ง่ายหน่อย จริงด้วย บทความฉบับนี้
ของคุณเตรียมจะส่งไปที่ไหนหรือ”
หลิวฉวนได้ยินว่าเฉินชางตอบตกลงแล้วจึงพูดขึ้นอย่างดีใจ
เล็กน้อยว่า “เดิมทีผมกะจะลองส่งไปวารสารศัลยกรรมหัวใจและ
ทรวงอกแห่งยุโรป แต่ถ้าคุณอ่านจบแล้ว คิดว่าส่งไปวารสาร
จดหมายเหตุศัลยกรรมทรวงอกด้วยคงไม่มีปัญหามาก”วารสารจดหมายเหตุศัลยกรรมทรวงอก วารสารศัลยกรรม
หัวใจและทรวงอกแห่งยุโรปและวารสารสมาคมศัลยกรรมทรวงอก
โลกอเมริกา เป็นสามวารสารศัลยกรรมหัวใจและทรวงอกชั้นยอด
ของโลก
ถูกบรรณาธิการหลักของวารสารพวกนี้โทรมาจองต้นฉบับได้
แบบนี้จะเป็นเรื่องที่ได้หน้าขนาดไหนกัน!
จู่ๆ หม่าเยว่ฮุยก็เสียใจขึ้นมาอีก รู้งี้น่าจะกอดขาประจบเขาไว้
เฉินชางได้ยินแล้วจึงพูดว่า “ครับ! วารสารจดหมายเหตุ
ศัลยกรรมทรวงอกก็ยังได้”
ตอนนี้ขนาดเฉียวเฉิงอันที่เตรียมเข้ามาก็พลันไม่อยากเข้ามา
ในทันที
นี่จะสะเทือนใจเกินไปแล้วมั้ง
หลิวฉวนพูดจบแล้วจึงหันหลังจากไป “งั้นอาจารย์อ่านก่อนนะ
ครับ ถ้าบรรณาธิการหลักของวารสารจดหมายเหตุศัลยกรรม
ทรวงอกรู้ว่าคุณให้เบอร์พวกเขาแล้วต้องดีใจแน่!”
เฉินชางพยักหน้า “ครับ ไปเถอะ!”