เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 264

ในที่สุดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตัดใจไม่ขับปากานีไปทำงาน ถึงแม้จะสะดวกมาก แต่เธอเป็นแค่แม่บ้านคนหนึ่ง ขับรถหนูราคาสิบกว่าล้านไปบริษัท จะสะดุดตามากเกินไปหน่อย

ดังนั้นไม่ถูกยอมรับจากตระกูลเซียว ตอนนี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขาดความมั่นใจอย่างรุนแรง

อาจจะมีสักวันหนึ่ง เธออาจจะได้ขับรถที่หรูหรากว่าเดิม แต่ว่าอย่างน้อยที่สุดตอนนี้ ภายในใจของเธอยังคงไม่สงบสุข เรียกรถไปทำงานเถอะ

โบกมือแล้วบอกลาปากานี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินมาถึงร้านซาลาเปาที่ประตูของเขตชุมชน เข้าร่วมการต่อแถว เตรียมที่จะซื้อซาลาเปาไส้น้ำซุปสักสองสามลูกเป็นอาหารเช้า

เขตจินเจียงเป็นเขตชุมชนเก่าแก่ระดับร่าง สถานที่ที่ประชาชนธรรมดาอยู่รวมกัน เนื่องจากค่าครองชีพไม่สูง ซาลาเปาไส้น้ำซุปที่แสนอร่อยราคาเพียงแค่ลูกละหนึ่งหยวนเท่านั้น คนที่ซื้อค่อนข้างเยอะ มักจะต้องต่อแถวเสมอ

“ยัยแป้งทอดไส้งา?”

เมื่อเห็นว่าถึงคิวของตนเองแล้ว อยู่ๆด้านหลังก็มีเสียงที่คล้ายกับคนที่เคยรู้จักเสียงหนึ่งดังลอยมา อ่อนโยนมาก แฝงไปด้วยความรักใคร่

ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเต้นทันที หันหลังกลับไปตามสัญชาตญาณ ใบหน้าที่หล่อเหลาของอานฉุนซีพุ่งเข้ามาในสายตา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน ผูกเนกไทลายทางสีน้ำเงิน ยิ้มราวกับลมที่พัดมาตอนฤดูใบไม้ผลิ ฟันขาวสะอาดส่องประกายและมีเสน่ห์ภายใต้แสงอาทิตย์

“พี่ซิ่เป็นแป้งทอด!”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดอย่างไม่เสแสร้ง ถามด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาดใจและดีใจเป็นอย่างยิ่งทันที “พี่ฉุนซี พี่มาอยู่ที่นี่ได้?”

อืม เขาคงจะไม่บอกว่ามาที่นี่เพื่อตนเองโดยเฉพาะ อานฉุนซียิ้มอีกครั้ง “วาสนา! ฉันผ่านมาโดยบังเอิญ เห็นเธออยู่ตรงนี้ ก็เลยหยุดรถสักครู่”

“อ่อ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย ยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม “พี่กินข้าวเช้าหรือยัง? ซาลาเปาของที่นี่อร่อยสุดๆ ฉันเลี้ยงพี่เอง”

“เจ้าตัวเล็ก น่ารักจริงๆ”มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่งดงามน่าทะนุถนอมยิ่งกว่าดอกไม้ของเธอ อานฉุนซีอดไม่ได้ที่จะขยี้ศีรษะของเธอทีหนึ่ง “ยังไม่ได้กิน แต่ว่า ให้พี่เลี้ยงเธอเถอะ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังจะปฏิเสธ แต่อานฉุนซีไม่ให้โอกาสเธอ จูงข้อมือของเธอเดินไปทางรถออฟโรดสีเงินคันหนึ่ง

เมื่อมองผ่านกระจก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองเห็นหญิงสาวที่สวยงามคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งด้านข้างคนขับ รีบโยกตัวหลบไปด้านหลังทันที “ไม่เป็นไรค่ะพี่ฉุนซี อีกเดี๋ยวฉันต้องไปทำงาน กลัวว่าจะไม่ทัน”

“เธอไม่ใช่ทำงานที่NCหรือ? อานฉุนซีมองเธอ อีกเดี๋ยวฉันเองก็จะไปจัดการธุระบางอย่างที่NCเช่นกัน ทางผ่านพอดี”

“แต่ว่าบนรถพี่มีคนแล้ว ฉันกลัวว่าจะรบกวนพวกพี่”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลดเสียงเบา พูดไปดวงตาก็กลอกไปมาหนึ่งรอบ “คงจะไม่ใช่พี่สะใภ้ของฉันในอนาคตละมั้ง?”

“เฮอะ......น่ารัก”สายตาของอานฉุนซีอ่อนโยนทันที เกือบจะนำเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก “ไม่ใช่ เธอคือลูกผู้น้องของพี่ มาช่วยพี่สาวของพี่ย้ายโรงพยาบาล”

“พี่ฉุนซี พี่ยังมีพี่สาวด้วย?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความตกใจเล็กน้อย

“อืม”อานฉุนซีหันไปยิ้มให้เธอ “เป็นพี่สาวแท้ๆ ชื่ออานเสี่ยวถัง เมื่อสิบปีก่อน เนื่องจากได้รับการกระทบกระเทือนทางอารมณ์เพราะการจากไปของพ่อพี่ จิตใจจึงเกิดปัญหา จึงต้องรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งที่ 3มาโดยตลอด”

“ทำไมพี่ไม่บอกล่ะ?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจ้องเขาอย่างไม่พอใจ “ไม่อย่างนั้นฉันควรจะไปเยี่ยมพี่อัน”

“ก็ไม่ใช่เรื่องที่สวยงามอะไร พี่เลยไม่เคยบอกกับเธอมาโดยตลอด แต่ว่าอาจารย์เอี๋ยนทราบเรื่อง”

“พ่อฉันไม่เคยบอกฉัน”

“เธอมีโอกาสได้พบกับเธอแน่นอน”อานฉุนซีจูงข้อมือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้วเดินไปด้านหน้า “อาการโดยส่วนมากของพี่สาวพี่หายดีแล้ว พี่อยากนำเธอย้ายไปที่โรงพยาบาลโนเบิลซูจี้ วันนี้ต้องไปพูดคุยกับผู้เชี่ยวชาญก่อน หากเหมาะสมก็จะย้ายมา รักษาอีกสักระยะ เธอก็สามารถใช้ชีวิตได้แบบคนปกติทั่วไปแบบนั้นแล้ว ในที่สุดก็สามารถถอดหมวกโรคประสาทออกได้สักที”

ชจิตใจของพี่สาวผิดปกติ เป็นความเจ็บปวดที่สุดตลอดชีวิตของเขา

ชคนคนหนึ่งจะมีเวลาสิบปีกี่ครั้งที่สามารถใช้กับเรื่องที่เปล่าประโยชน์ ? พี่สาวเป็นคนสวย ทั้งยังเป็นคนที่เรียนเก่งมาก แต่เวลาสิบปีที่ดีที่สุดล้วนอยู่ในโรงพยาบาลราวกับตายทั้งเป็น ช่างทำให้คนเจ็บปวดจนแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างแท้จริง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความสงสารอยู่เล็กน้อย แล้วก็ลืมการปฏิเสธการเลี้ยงอาหารเช้าของเขา เพียงแค่กล่าวอย่างปลอบใจ “พี่ฉุนซี อย่าเศร้าใจไปเลยนะ! เมื่อพี่สาวจะย้ายกลับมา พี่โทรศัพท์หาฉัน พวกเราไปรับด้วยกัน”

“ไปรับก็ไม่ต้องแล้ว วันหลังพี่พาเธอไปพบพี่สาว”อานฉุนซีมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างลึกซึ้ง วาดรอยยิ้มที่ริมฝีปาก