เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 263

ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ไม่ได้หลับตากำลังอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของเซียวเซิ่ง จ้องมองเขาอย่างหลงใหลอยู่แบบนี้ตลอดทั้งคืน ราวกับว่าต้องการจะนำทั้งหมดของเขาสลักลึกเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจ

เซียวเซิ่งถูกเธอทำให้บาดเจ็บ บอกว่าไม่มา ต่อไปจะไม่มาอีกแล้วเป็นแน่

ก่อนหน้าจนกว่าจะแต่งงานใหม่ พวกเขาไม่มีโอกาสได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเธอ......ก็เหมือนกับถูกมีดกรีดออกเป็นชิ้นๆ แต่ละชิ้นแช่ลงไปในกรดกำมะถันให้กัดกร่อน เจ็บจนชีวิตไร้ความหมาย

อย่างไรเสียคืนแรกที่พวกเขารู้จักกัน ก็นอนด้วยกันแล้ว

เมื่อนึกถึงอดีตที่หวานชื่น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ว่าน้ำตากลับไหลพรากลงมา จนเปียกชุ่มเต็มกล้ามเนื้อแขนของเซียวเซิ่ง

จวบจนถึงเวลาเช้าตรู่หกโมงกว่า เธอถึงอดทนเอาไว้ไม่ไหว ปิดดวงตาแล้วหลับไปอย่างสนิท

เกือบจะเป็นเวลาเดียวกัน ที่เซียวเซิ่งลืมตาขึ้น ในดวงตามีเส้นเลือดสีแดงที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ผู้หญิงที่รักสุดหัวใจโศกเศร้า เสียใจ ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยขนาดนี้ เขาจะหลับลงได้อย่างไร? แต่ว่าเขาก็จะไม่ให้คำสัญญาอะไรอีกต่อไป พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ การเร่งมือในการกลับมาแต่งงานอีกครั้งถึงจะเป็นเรื่องที่ควรทำ

เวลาที่เหลือต่อไป เปลี่ยนเป็นเขาที่มองดูเธอ มองอย่างหลงใหลยิ่งกว่าเธอเสียอีก

แสงอาทิตย์ยามฟ้าสางสาดทะลุผ้าม่านเข้ามา ส่องลงบนผิวพรรณที่สะอาดเกลี้ยงเกลาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เพิ่มความอ่อนโยนให้แก่ใบหน้าเล็กที่งดงามของเธออีกชั้น ถึงแม้จะร้องไห้จนตาบวม ยังคงงดงามจนน่าตกตะลึง

หากกล่าวว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนควรค่าให้เขาชื่นชอบตรงไหน ก็คือความถูกตาต้องใจ จะมองอย่างไรก็ไม่เพียงพอ ถ้าหากว่าจะต้องเพิ่มอีกข้อ ก็คือมีชีวิตชีวา กล้ายั่วยุเขา แล้วก็รักเขาด้วยเช่นกัน......

ก้มหน้าแล้วบรรจงจูบไปบนหน้าผากที่งดงามราวกับเครื่องเคลือบสีขาวทีหนึ่ง เซียวเซิ่งนำศีรษะของเธอย้ายลงบนหมอนอย่างระมัดระวัง เขาต้องไปแล้ว

เมื่อสูญเสียอ้อมอกกว้างของชายหนุ่มไป เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ขมวดหว่างคิ้วแน่น ไม่เพียงแค่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ทั่วทั้งตัวต่างก็ถูกส่งผลกระทบจนตัวสั่นระริกขึ้นมา มองดูแล้วรู้สึกไม่ได้รับความยุติธรรมเป็นที่สุด

แต่งงานงาน หย่าร้างล้วนไม่ได้ตัดสินใจด้วยตนเอง ช่างน่าน้อยใจจริงๆ

หัวใจของเซียวเซิ่งเจ็บปวดราวกับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ยกนิ้วเรียวยาวขึ้นมาช่วยลูบคลายหว่างคิ้วของเธอ จากนั้นนำเธออุ้มขึ้นมาแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ราวกับว่ากล่อมเด็กน้อย

หญิงสาวในอ้อมกอดไม่ได้มีน้ำหนักอะไร ร่างกายเปราะบาง อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูก ก็มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่มีทักษะในการอุ้ม ผู้ชายคนอื่นใช้ไม่ได้เลยสักนิด

เธอถูกกำหนดให้เป็นของเขา แล้วก็จะต้องเป็นเขาเท่านั้น

เมื่ออารมณ์ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมั่นคงขึ้นแล้ว เซียวเซิ่งนำเธอวางกลับที่ผ้าห่มอีกครั้ง จากนั้นก็ค้นหาถุงประคบเย็นจากตู้เย็นมาถุงหนึ่ง ประคบไปบนดวงตาของเธอ

จนกระทั่งเวลาเจ็ดโมง เขาถึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผูกเนกไทที่หน้ากระจกเรียบร้อย จูบลงไปที่ริมฝีปากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีกครั้ง ช่วยเธอดึงผ้าม่านให้เรียบร้อย ถึงออกไปจากบ้านของอูเจินจูอย่างหักห้ามใจ

โอเล่ย์รออยู่ที่ด้านล่างตึกเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนำปากานีคันหนึ่งทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลสุขภาพแม่และเด็ก เขาขับกลับมาให้เธอเพื่อใช้ในการเดินทางแทนการเดินเท้า

เซียวเซิ่งเหลือบตามองปากานีอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง คิ้วที่เย็นชาและน่ากลัวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย: “รถที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเคยขับชน?”

“นั่นก็ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด”โอเล่ย์เหน็บแนมอย่างเจตนาดี “ทักษะการขับรถของเธอธรรมดามากจริงๆ ทั้งขูดทั้งเฉี่ยวนั่นก็เป็นเรื่องปกติ ขอแค่คนไม่เป็นอะไรก็พอ อีกอย่างอีกไม่กี่วันรถใหม่ที่เธอสั่งทำก็จะมาถึงแล้ว”

เซียวเซิ่งก็ไม่ได้ซักถามเช่นกัน ยกเท้าก้าวเดินไปยังรถเบนท์ลีย์สีดำของตนเอง

หลายวันก่อน เซียวเซิ่งสั่งทำรถลัมโบร์กีนีสีกุหลาบคันหนึ่งให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เดิมทีอยากจะทำสีชมพู แต่ว่าเมื่อไตร่ตรองแล้วไม่เป็นที่สะดุดตามากพอ ประสิทธิภาพการสะท้อนแสงไม่ดีพอ กลัวว่าตอนกลางคืนจะเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย จึงตัดสินใจเด็ดขาดเปลี่ยนเป็นสีกุหลาบ

ผู้ผลิตรถยนต์จะต้องมาNCวันละหนึ่งครั้ง เพื่อหารือถึงแผนการสั่งผลิตกับเซียวเซิ่ง แก้ไขปรับเปลี่ยนแผนการที่สมบูรณ์แบบอย่างต่อเนื่อง พูดได้ว่าทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจ ใครจะคิดว่ารถยนต์ยังไม่ทันเสร็จเรียบร้อย สองคนก็หย่าร้างกันเสียแล้ว......ค่อนข้างน่าเสียใจเลยทีเดียว

“ท่านประธาน กลับบริษัทไหมครับ?”เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเจ้านายเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า โอเล่ย์เอ่ยถามตอนเปิดประตูรถให้เขา

เซียวเซิ่งเม้มริมฝีปากบางไม่ได้พูดจา ทันทีที่ขึ้นรถก็เอนตัวลงไปบนเบาะรถแล้วหลับตาลง ทั่วทั้งตัวคนเงียบขรึมเป็นอย่างยิ่ง โอเล่ย์ก็เดาความคิดของเขาไม่ออก ทำได้แค่เพียงขับรถออกไป

เมื่อถึงสะพาน เซียวเซิ่งออกคำสั่งกะทันหัน “วนกลับไป”

เมื่อคืนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้นอนหลับสนิท ขับรถไปทำงานตามลำพังเขาไม่วางใจ