เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 262

เสียงปูผ้าห่มที่ด้านนอกประตูดังลอยมา เหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังปูพื้นบริเวณนั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคุกเข่านั่งอยู่บนเตียง กำลังคิดถึงแต่ละฉากที่เกิดขึ้นเมื่อห้านาทีก่อน ภายในใจรู้สึกเศร้าระลอกแล้วระลอกเล่า น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตาอย่างต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า

ในดวงตาของเซียวเซิ่งกำลังสะกดความเฝ้าปรารถนาและเจ็บปวดเอาไว้ ทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจราวกับถูกมีดกรีด

เธอรู้ดีว่าเซียวเซิ่งรักเธอจริงๆ ไม่อยากห่างจากเธอ เธอก็คิดถึงเขามากเช่นกัน คิดถึงจนอยากจะควักหัวใจออกมา แต่เพื่อแผนการในระยะยาว ตนเองจำเป็นต้องโหดร้ายต่อเขา

ถึงแม้ว่าทะเบียนสมรสเล่มหนึ่งจะไม่มีค่า แต่ว่าเธอจำเป็นต้องมี! กลัวว่าอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานแล้ว เขาจะไม่เอาใจใส่ในเรื่องของทะเบียนสมรส กลัวว่าเขาจะคิดว่าแต่งหรือไม่แต่งงานก็เหมือนกัน......

ก็ถือว่าเธอเห็นแก่ตัวสักครั้ง มีแผนการสักหน ก็เพื่อต้องการหลักประกันให้แก่ตนเอง!

ด้านนอกประตู เซียวเซิ่งปูพื้นเรียบร้อยแล้ว เข่าข้างหนึ่งแตะอยู่บนพื้น สีหน้าสงบเสงี่ยม

น่าแปลกประหลาดใจจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าตนเองจะถูกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไล่ออกมาแล้ว?

พละกำลังของเขามีตั้งมากมายเท่าไหร่? แค่นิ้วนิ้วเดียวก็สามารถทำให้เธอกรีดร้องขึ้นมาได้แล้ว ทำไมถึงได้ถูกไล่ออกมาแล้วล่ะ?

ช่างบีบหัวใจจริงๆ! เซียวเซิ่งนอนลงด้วยความโมโห มือสองข้างหนุนที่ด้านหลังศีรษะ ดวงตาดำขลับที่ลึกล้ำมองดูฝ้าเพดาน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนผู้หญิงไร้สำนึกคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะให้เขานอนที่ห้องของอูเจินจู! ก็ไม่ลองคิดดูสักนิด เขาจะไปนอนบนเตียงของผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง? บนโซฟาก็ไม่ได้! ต่อให้ถูกเธอไล่ออกมา เขาก็ต้องอยู่ในจุดบริเวณที่ใกล้เธอที่สุด

ค่อยๆปิดตาลง คำพูดที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเคยพูดยังคงดังก้องอยู่ในหูของเซียวเซิ่งไม่ขาดสาย——

“ถ้าหากอยากจะอยู่ด้วยกัน คุณต้องให้สถานะที่ถูกต้องตามกฎหมายกับฉัน”

“แต่งงานกับฉัน ในตอนที่พ่อแม่ของคุณยอมรับ ไม่ใช่ว่าไปจดทะเบียนสมรสกันตามอำเภอใจ แล้วก็ทำเรื่องหย่ากันอย่างง่ายดาย แต่งงานอีกครั้ง พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต”

“เซียวเซิ่ง ฉันรักคุณ ฉันอยากให้คุณกอดฉันจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้......”พูดไปพูดมา ทันใดนั้นเธอก็น้ำตาไหลออกมา

เดิมทีเขายังเต็มไปด้วยความโมโห เนื่องจากตนเองก็ไร้ค่ามากพอแล้ว ไม่กล้าคิดเรื่องที่อยากได้ร่างกายของเธออีก ขอเพียงแค่กอดเธอแล้วนอนหลับไปตามปกติ เธอก็ไม่ยินยอม!

คงจะติดต่อกับสวี่เจียน อานฉุนซี โอเล่ย์ ฉู่หยู้ซีหนึ่งในนี้ได้แล้วละมั้ง?

แต่ทันทีที่เธอน้ำตาไหล ตนเองก็หมดอารมณ์ในชั่วพริบตา......ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่ถูกคนไล่ออกมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนช่างมีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีจริงๆ!

ในห้องที่ห่างกันแค่เพียงประตูกั้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนอนอยู่บนเตียงราวกับศพที่เดินได้ ดวงตาเบิกกว้างมองดูฝ้าเพดาน รู้สึกคลื่นเหียนบริเวณหน้าอกครู่หนึ่ง อยากอาเจียนตลอดเวลา

เปิดโทรศัพท์มือถือ เธอเข้าเน็ตค้นหาอยู่ครู่หนึ่ง——การอดนอนจะทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้ไหม?

คำตอบคือ“yes.”

ตกใจจนเธอโยนโทรศัพท์มือถือทิ้ง ปิดไฟติดผนัง กุมศีรษะเอาไว้ นำสายตาที่อดกลั้นของเซียวเซิ่งลบออกไปจากในสมอง นับแกะเพื่อบังคับให้ตนเองนอนหลับ

แต่ว่า สุดท้ายแล้วก็ยังนอนไม่หลับ

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอเคยชินกับผ้าห่มที่เป็นเนื้อหนังจริงๆ หมอนที่เป็นเนื้อหนังจริงๆ กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆที่แผ่กระจายออกมาจากขนรักแร้จริงๆของสามีไปแล้ว......

ถึงแม้ว่าอูเจินจูปฏิบัติต่อเธอราวกับเป็นซูสีไทเฮา ยกผ้าห่มไหมแท้ระดับดีที่สุดให้เธอใช้ แต่ว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่สบายเท่ากับผ้าห่มหนังคนของสามี

ทันทีที่มนุษย์คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่ดีแล้ว เมื่อถอยหลังกลับไปก็จะรู้สึกว่าทุกข์ทรมานแสนสาหัส ทำได้แค่เพียงค่อยๆปรับตัวให้เข้ากับมัน

“แค่กแค่ก......”ทันใดนั้นด้านนอกประตูก็มีเสียงไอเบาๆสองทีดังลอยมา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจทันที ตนเองหยิบผ้าห่มบางผืนเล็กให้เขาไปผืนเดียวเท่านั้น และยามกลางคืนของเดือนพฤษภาคมยังหนาวอยู่นิดหน่อย ประกอบกับพื้นบ้านเป็นกระเบื้อง จะนอนบนพื้นได้อย่างไรกัน? ถ้าหากเขาต้องเป็นหวัดด้วยเหตุนี้ ตนเองจะต้องทุกข์ใจตายแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รีบเปิดผ้าห่มออก เปิดไฟติดผนัง พุ่งไปตัวไปอย่างรวดเร็ว ดึงประตูออก......

เซียวเซิ่งนอนอยู่บนพื้นบ้าน บนร่างกายที่กำยำแข็งแรงไม่มีไขมันเลยสักนิด ความโค้งและลวดลายทิศทางของกล้ามเนื้อช่างสมบูรณ์แบบ เอวแบบV-Lineที่เซ็กซี่มองแล้วทำให้คนหน้าแดงหูร้อน หัวใจเต้นเร็วขึ้น

เขาอย่าหล่อขนาดนี้ได้ไหม?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดง อยากจะเบือนหน้าหนีแต่กลับทำไม่ได้ เป็นเพราะตนเองชอบมองเขา ทันทีที่ได้มองเขาก็มีความสุขอิ่มอกอิ่มใจ