เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 261

“ไม่ได้”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้าไปมา “ทานของกินแล้วไม่แปรงฟัน รู้สึกตลอดเวลาว่าแมงกินฟันกำลังแทะฟันฉันจนหมด ไม่มีทางนอนหลับได้เลย”

“บ้า”อูเจินจูคลายมือออก กินโจ๊กต่อไป เธอไปแปรงฟันก็ดี ออกไปก็จะได้เจอคนที่อยากเจอ

ทันทีที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกประตูก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สนามแม่เหล็กบริเวณรอบๆเหมือนกับว่าถูกเปลี่ยนไปแล้ว กลิ่นอายของผู้ชายที่คุ้นเคยปะทะเข้ามาตรงหน้า รูม่านตาของเธอหดเล็กลง ชะงักฝีเท้าแล้วมองซ้ายมองขวาทันที

ห้องรับแขกเงียบสงัด มีเพียงแค่ไฟติดผนังที่ติดไว้ ครึ่งหนึ่งของห้องอยู่ในเงามืด ทำให้มองได้ไม่ชัดเจน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองหาไปทั่วทุกสารทิศรอบหนึ่ง เปิดเบาะรองโซฟาขึ้นดู เมื่อเห็นว่าไม่มีคนจริงๆ เธอแอบเยาะเย้ยว่าสัมผัสที่หกของตนเองผิดพลาด เปิดประตูห้องน้ำออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน......

อูเจินจูก็กินโจ๊กหมดเกลี้ยงเช่นกัน เก็บกล่องข้าวเรียบร้อย กลับไปที่ห้องของตนเองเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจากไป เธอคิดว่าจะนำพื้นที่ว่างเหลือไว้ให้แก่สองสามีภรรยาที่โชคไม่ดีคู่นี้

เซียวเซิ่งเพื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้ว ต้องยอมกลายเป็นต่ำต้อยถึงขนาดไหนกัน?

เธออูเจินจูที่นับว่าเป็นคนไม่มีหน้าไม่ตา ก็สามารถได้เสพสุขกับบริการส่งอาหารของท่านประธานใหญ่ตระกูลเซียวเช่นกันหรือ? ไม่มีผลงานแต่กลับได้รับความดีความชอบ กินโจ๊กของชาวบ้านเขา ยังไงก็ต้องทุ่มเทอะไรให้ชาวบ้านเขาบ้าง

อูเจินจูหิ้วกระเป๋าออกมา ก็มองเห็นเซียวเซิ่งทันที

ท่านประธานใหญ่เซียวก้มตัวลงพิงอยู่ที่ราวระเบียง สูบบุหรี่ด้วยอารมณ์สงบ ถึงแม้ว่าเป็นเพียงแค่ภาพด้านหลังที่เมินเฉย แต่ว่าท่าทางที่สูบบุหรี่นั้นหล่อจนตกตะลึงไปเลยจริงๆ

อูเจินจูเดินเข้าไป เคาะประตูกระจกที่ระเบียงเบาๆ ถือว่าเป็นการบอกกล่าว จากนั้นก็เผ่นแน่บไปทันที

ทันทีที่ขาของเธอก้าวออกจากห้อง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็แปรงฟันเสร็จเดินออกมาพอดี ในมือยังถือผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดไว้ผืนหนึ่ง พลางเดินพลางหาว มองไปก็น่ารักแบบซื่อๆ

เซียวเซิ่งยกมุมริมฝีปากขึ้นยิ้ม รอจนเธอเข้าไปในห้องแล้วผิดประตูสนิท เขาก็ไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ยังใช้แปรงสีฟันของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแปรงฟัน เห็นได้ชัดว่าเป็นคนนอกผู้บุกรุก แต่กลับทำเหมือนว่าตนเองเป็นเจ้าของบ้าน

บนอ่างล้างหน้ามีแก้วแปรงฟันสองแก้ว เขามองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีอันไหนเป็นของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน บนราวมีผ้าอาบน้ำสองผืน เขาดมทีเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่าอันไหนเป็นของคุณท่านภรรยา

กลิ่นของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขารู้ดี

เมื่อรักใครคนหนึ่งจนสุดขั้ว ลึกลงไปจนถึงไขกระดูก ก็จะลืมตัวของตนเองไป ในสายตาในหัวใจต่างก็เป็นเธอ

คาดว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน่าจะหลับแล้ว เซียวเซิ่งถึงเข้าไปในห้อง โค้งตัวลง มือข้างหนึ่งวางลงที่ข้างคอของเธอ มองดูใบหน้าขาวของผู้หญิงที่ทำให้ตนเองหลงรักอย่างละโมบทำให้ตนเองรักอย่าหัวปักหัวปำ ชื่นชอบเป็นที่สุด

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสวมชุดนอนสีขาวแขนสั้น บนผิวพรรณที่บอบบางที่สามารถปริแตกได้ทาด้วยแป้งดอกท้อบางๆ ริมฝีปากสีแดงชุ่มชื่นแวววาว ขมุบขมิบเป็นครั้งคราว เหมือนกับว่ากำลังฝันว่ากินอะไรบางอย่าง

“แมวน้อยจอมตะกละ ที่รักของผม”นิ้วมือที่เรียวยาวลูบบนแก้มของเธออย่างรักใคร่ เมื่อได้สัมผัสความงดงามมีชีวิตชีวาทำให้ทั่วทั้งตัวของเขาเกร็งขึ้นมาในพริบตาเดียว การหายใจหอบถี่

เขาอ่อนไหวต่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมากมายถึงเพียงนี้ แค่แตะเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดประกายไฟและกระแสไฟ อยากจะกอดและรักเธอจนพอใจ แต่ว่าทำไม่ได้ กลัวว่าเธอจะไม่ยินยอม

อดทนไว้นานแล้วก็ห้ามไฟเอาไว้ไม่อยู่ เขาก้มหน้าลงไป ดูดริมฝีปากที่หอมหวานของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน ภายในใจกำลังร้องเรียกชื่อของเธอ......

เสี่ยวเนี่ยน เสี่ยวเนี่ยนของผม

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกถึงการรบกวน ยกมือขึ้นแล้วปัดทีหนึ่ง นิ้วที่อ่อนนุ่มอยู่ๆก็สัมผัสโดนมือที่เย็นเฉียบมือหนึ่ง ตกใจจนเธอสั่นไปทั้งตัว เมื่อลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นว่าเป็นเซียวเซิ่ง เธอจึงหลับตาลงอย่างวางใจ ยกมุมริมฝีปากขึ้นยิ้มหวานทันที

หัวใจของเซียวเซิ่งเต้นรัว ยังนึกว่าเธอตื่นแล้ว พูดอย่างอ่อนโยน “ขอโทษ ผมรบกวนคุณแล้ว”

แต่ทว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้ตื่น เพียงแค่อยู่ๆก็ออกแรงจับมือของเขาเอาไว้ แล้วค่อยๆเอาวางแนบไว้บนแก้ม จากนั้นก็หลับไปอย่างสนิท

เธอจะต้องคิดว่าตนเองกำลังฝันไป ก็ดี

เซียวเซิ่งค่อยๆนอนลงที่ข้างกายของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน นำร่างกายที่อ่อนยวบราวกับไร้กระดูกมากอดไว้ในอ้อมอก ทันทีที่เนื้อสัมผัสกัน หัวใจของเขาก็ไร้เรี่ยวแรงทันที มีความสุขเสียจนเกือบจะน้ำตาไหล

รักเธอมากเกินไปแล้วจริงๆ ถ้าหากไม่มีเธอ เขาก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไปอย่างไร

“เสี่ยวเนี่ยน ผมคืนดีกับพ่อเรียบร้อยแล้ว คุณจะได้แต่งเข้าตระกูลเซียวในไม่ช้า อดทนเอาไว้นะ ที่รัก”