เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 59

"ว้าวโอ๊ย....ฉันไม่มีชีวิตอยู่แล้ว!"

เมื่อหงยวี่เห็นว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่เปิดประตูแน่นอน จมูกและน้ำตาไหลจนเต็มหน้า ร้องไห้เศร้าโศกราวกับไว้ทุกข์ "เสี่ยวเหนียนหยู ฉันยังฟินไม่พอเลยนะ! คุณทำให้ฉันติดจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรแล้ว ไม่ใช่คนหลอกลวงใช่ไหม?"

"พี่หงยวี่ ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นเลสเปี้ยน ในเลสเปี้ยนก็มีฝ่ายรับด้วยเหรอ?" บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างงงงวย

หงยวี่เกลือกกลิ้งอย่างทุกข์ทรมาน จนไม่มีเวลามาตอบกลับ เพียงแค่ตกหลุมรักความรู้สึกที่ถูกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทุบตี มากกว่าจุดไคลแม็กซ์~สายน้ำยังละลาย~วิญญาณ

"ให้เธอไสหัวไปซะ! ถ้ายังกรีดร้องอยู่ละก็ ฉันจะให้เซียวเซิ่งเปลี่ยนบอดี้การ์ดไปซะ!" เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดข่มขู่มาจากข้างในประตู เดิมเธอเหนื่อยจนจะหมดแรงอยู่แล้ว แล้วยังถูกทำให้อารมณ์เสียจากเสียงร้องเอะอะโวยวาย ทำให้ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

"ครับ คุณเอี๋ยน" บอดี้การ์ดไม่กล้าที่จะล่าช้า บังคับลากหงยวี่ออกไป เหมือนกับโยนขยะทิ้งไปในถังขยะอย่างไงอย่างนั้น

ปัง! ปัง! ปัง!

โรงเรียนอนุบาลเซอร์ไพรส์ โนเบิลก็เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเช่นกัน

เย่เฟิงอุ้มเอี๋ยนต้าฟาไว่ในอ้อมแขนของเขา เท้าข้างหนึ่งเตะผู้อำนวยการจนลงไปกองกับพื้น มือไปคว้าเอาไม้มาทุบตีของมีค่าที่อยู่ข้างในจนเละเทะไปหมด

เด็กทั้งสี่คนที่ถูกลงโทษอยู่มุมกำแพงก็ตกใจกลัวจนความกล้าพังสลายไปหมด พวกเขาเคยทำเรื่องผิดมามากมาย แต่ไม่เคยถูกชำระบัญชีได้น่ากลัวมากขนาดนี้มาก่อน

“ขอโทษครับ คุณเย่ ขอโทษนะ หนูน้อยเซียวอู๋เหิน….”

ผู้อำนวยการหม่าหลิวลุกขึ้นมาจากพื้น คำนับขอโทษขอโพยอย่างเคารพนบนอบอยู่ข้างหลังของเย่เฟิง "เด็กสองสามคนตรงนั้นต่างก็เป็นนายน้องของครอบครัวไฮโซ อย่าทำให้พวกเขาตกใจกลัวมากเลย หมี่อี้โหยวยังเป็นหลานชายของกงเส้านะครับ!"

"ใช่!" หมี่อี้โหยวหาความกล้าหาญที่มีเล็กน้อยในทันที แล้วเลิกหัวคิ้วขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ "คุณตาของฉันคือกงจินเฉิง ลุงของฉันคือกงเสวียนโม่ โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เป็นของพวกเราตระกูลกง ใครกล้ามาหาเรื่องฉัน? พูดอีกอย่างคือบ้านฉันมีเงิน ชดใช้เงินไม่ใช่ว่าจบเรื่องแล้วเหรอ! เป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน?"

“ใช่ใช่ใช่….ต่างก็เป็นแค่เรื่องเล็ก”

ผู้อำนวยการรีบช่วยพูดสนับสนุน แล้วมองอย่างประจบไปที่เย่เฟิง "คุณอยากจะได้เท่าไร สามารถเสนอราคามาได้เลย ขอเพียงแค่ไม่ต้องขู่ขวัญเด็กๆอีกต่อไปแล้ว ผู้จัดการและพ่อแม่ของพวกเขากำลังมาในตอนนี้แล้ว"

"เฮอเฮอ...." เย่เฟิงยิ้มเยาะ ความโกรธเริ่มเพิ่มขึ้นมาทีละน้อย แล้วดึงคอเสื้อของผู้อำนวยการขึ้นมา "หลานชายของตระกูลกงจะมานับกับผีอะไร! แต่นายน้อยของตระกูลฉันเป็นลูกชายของเซียวเซิ่ง เซียวเซิ่ง เคยได้ยินมาบ้างไหม?"

"เซียวเซิ่งNC ชื่อเสียงอันเลื่องลือ ทำไมจะไม่เคยได้ยินกันล่ะ?" ผู้อำนวยการก้มหัวลงอย่างหวาดกลัว แต่ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเซียวเซิ่งมีลูกชายด้วย บางทีอาจจะเป็นลูกชายบุญธรรม เช่นนั้นก็จะไม่ได้สายเลือดโดยตรงเหมือนอย่างหลานชายของตระกูลกง

"เคยได้ยินแล้วก็ดี หัวของนายจะได้อยู่บนคอไปอีกชั่วคราว!"

เย่เฟิงผลักผู้อำนวยการออกไปอย่างโหดร้าย "หากไม่ใช่เพราะว่านายน้อยของตระกูลฉันแข็งแกร่ง หรือถ้าเป็นเด็กที่มีคุณสมบัติปานกลางระดับหนึ่งก็คงจะจมน้ำตายไปแล้ว! ฉันเย่เฟิงก็คงจะต้องรับผิดชอบโดยการลาออกไปด้วย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก"

"ใช่ใช่ใช่" ผู้อำนวยการมีใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วมองไปที่ประตูเป็นระยะ หวังว่าเหล่าผู้จัดการโรงเรียนรีบมาจัดการ เขารับมือไม่ไหวแล้ว ทำได้เพียงพูดให้กับเด็กทั้งสี่คนต่อไป "โดยปกติพวกเด็กน้อยพวกนี้จะชอบกลั่นแกล้งเด็กที่มาใหม่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้จะทิ้งนายน้อยของตระกูลเซียวลงไปในสระบัวได้"

"ใช่ไหม?" เย่เฟิงพ้นลมหายใจอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาหรี่ลงเหมือนกับมีดที่คมกริบจ้องมองไปที่ผู้อำนวยการ "โดยรอบสระบัวมีลวดตาข่ายที่มีความสูงถึงหนึ่งเมตรห้าเซ็น ฉันอยากที่จะถามว่าเด็กทั้งสี่คนที่ตัวสูงแค่หนึ่งเมตรสองเซ็น จะเอานายน้อยของฉันทิ้งเข้าไปได้อย่างไร คุณมาแสดงให้ฉันดูหน่อยสิ!"

"พวกเราแค่เอาเขาไปไว้ที่สนามเด็กเล่นเท่านั้น ไม่ได้ทิ้งลงไปในสระแน่นอน!" เด็กโชคร้ายทั้งสี่คนพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"นี่...." ผู้อำนวยการหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ เขาควรที่จะแจ้งตำรวจดีไหม? แต่ก็ไม่สามารถแจ้งได้ ทำได้เพียงแค่รอคนเบื้องบนลงมา

"ช่างมันเถอะ ลุงเฟิง ถึงอย่างไรผมก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร" เอี๋ยนต้าฟาพูดอย่างใจกว้าง เขาถูกห่อตัวอยู่ในผ้า ทั้งมือและเท้าต่างก็ไม่สามารถที่จะขยับได้ เหลือเพียงแค่ดวงตาราวน้ำค้างออกมาข้างนอก มันน่ารักเป็นอย่างมาก