เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 70

หาหาหา.......เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกตะลึงไป “ลุงเซี่ย จะไม่สนใจไม่ได้นะ คุณเป็นพ่อบ้านนะ ต้องรับผิดชอบทุกอย่างสิ”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็เหนื่อยตายพอดีสิครับ?” พ่อบ้านเซี่ยขมวดคิ้ว แล้วพูดเหมือนกำลังประณาม “นี่คุณกำลังหวังค่าตอบแทนมากกว่าที่ทำ โอ้ไม่สิ คุณน่ะตัดกำลังแรงงานชัดๆ กินแรงพวกเรา โชคดีที่คุณไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นภรรยาของคุณชาย ไม่อย่างนั้นจะเหลือทางอยู่รอดให้พวกเราหรือครับ?”

“ลุงเซี่ย ทำไมคุณผิดไปจากปกติล่ะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตะลึง ปกติแล้วเขาเป็นคนใส่ใจ มีสัจจะมาก ต่อให้เรื่องเล็กแค่ไหนแค่มีเรื่องที่ต้องการให้เขาช่วยเหลือนิดเดียวเขาก็จะจัดการมันทันที

“วันนี้ผมคงต้องทำให้คุณขุ่นเคืองแล้วล่ะ รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น” พ่อบ้านเซี่ยพูดอย่างอวดดีมากกว่าเดิม มือไขว้หลัง แล้วก็ก้าวเท้าเดินไป ราวกับผู้ยิ่งใหญ่

“เอ่อ พ่อบ้านเซี่ย......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนวิ่งตามไปหน่อย เมื่อนึกถึงเวลาสามสิบวิอันแสนสั้น รีบมองหาคนอื่นมาช่วย วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น แต่ไม่พบใครเลย จึงต้องวิ่งกลับไปทางเดิม

หงยวี่เดินตรงมาพอดี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตาเป็นประกาย รีบดึงเธอไว้แล้วแจ้งคำสั่งเท็จ “คุณชายต้องการให้เธอไปรับใช้เขา!”

“รับใช้ด้านไหนหรือคะ?” หงยวี่หรี่ตาลง แล้วถามอย่างสงสัย

“เอ่อ......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกุมหัวตัวเอง หยุดคิดไปห้าวินาที ตัดสินใจไม่โกหกดีกว่า “เขาบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ เธอไปช่วย.....อืม ก็.......” ผู้หญิงด้วยกัน เธอคงจะเข้าใจนะ

“อ๋อ......” หงยวี่เข้าใจขึ้นมาทันที ทำท่าทีดีอกดีใจ แต่ก็ปฏิเสธด้วยสีหน้าจริงจังอย่างรวดเร็ว “ซอรี่นะคะ ท่านเสี่ยวเหนียนหยู สิ่งนั้นของคุณชายไม่ใช่ใครจะดูก็ได้นะคะ แม้ว่าฉันจะอยากดูหรือสัมผัสก็ตาม แต่ฉันจะเสียชีวิตไปค่ะ ถ้าคุณอยากหวดแส้ฉันสามารถช่วยได้ค่ะ เว้นแต่เรื่องนี้ฉันทำแทนคุณไม่ได้ค่ะ”

จะเป็นลม นี่มันเรื่องอะไรกัน? ต้องพึ่งตัวเองสินะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบวิ่งไป

“เฮ้อ......” พ่อบ้านเซี่ยแอบอยู่หลังพืชต้นหนึ่ง เมื่อเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าห้องนอนไป จึงจะตบหน้าอกตัวเองราวกับรอดจากภัยพิบัติ โชคดีที่คราวนี้หงยวี่ไม่ได้ทำอะไรเลอะเทอะ มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรอีก

“พี่เขย~” เมื่อเข้าห้องมาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รีบพุ่งไปตรงเตียงนอน มองดูตำแหน่งนั้นของเขาโดยมีผ้าห่มบางๆบังอยู่ แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด “คุณรออีกสามสิบวินาทีได้ไหม ฉันจะไปเรียกเอียนหยู่โรวมา”

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?” เซียวเซิ่งจ้องตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตรงๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่พอใจจนหน้าดำ ถามขึ้นอย่างเยือกเย็น “เรื่องแบบนี้มันรอได้หรือ? นี่เธอปฏิบัติต่อคนป่วยที่ขยับร่างกายไม่สะดวกแบบนี้หรือ?”

“ฉัน......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีเหตุผล มองไปยังเซียวเซิ่งอย่างรู้สึกผิด ท่าทีน่าสงสารนั้นดูซื่อและน่ารักมาก

แต่เซียวเซิ่งใจแข็งไว้ ใช้สายตามองไปยังตำแหน่งที่วางโถเคลื่อนที่ไว้ “อยู่นั้น ไปเอามา”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเตรียมใจ แล้วโน้วมตัวไปหยิบโถเคลื่อนที่ แกะกล่องใหม่เอี่ยมออก แล้วหลับตาลงอย่างอับอาย ยื่นมือสั่นระรัวเข้าไปในผ้าห่ม “คุณเอามันยื่น......เข้ามาเองสิ”

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเธอจงใจใช่ไหม เธอเห็นฉันเป็นอะไร? เถาวัลย์หรือไง? คิดจะยื่นยังไงก็ได้งั้นสิ?” เซียวเซิ่งโมโหจนปวดใจ

เขาไม่เคย......ถูกละเลยขนาดนี้มาก่อน เธอจะตั้งใจดูแลไม่ได้เลยหรือ? เป็นห่วงเขาสักครั้ง

“รู้แล้ว รู้แล้ว......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกต่อว่าจนประสาทเสียไปแล้ว รีบเปิดผ้าห่มออก ทันใดนั้น กลิ่นหอมหวานที่เป็นเอกลักษณ์ของอะไรบางอย่างก็โชยมา ราวกับผลไม้สดใหม่ที่สุกได้ที่กำลังส่งกลิ่นหอม หอมจนทำให้หัวใจหวั่นไหว ทำให้เธอเกิดอยากอาหารขึ้นมา เกิดอยากจะทานผลไม้

แน่นอนว่าเซียวเซิ่งไม่ว่าอะไร มิหนำซ้ำยังเชียร์ให้เธอลองชิมอย่างกล้าหาญด้วย “หัวเล็กๆนั่นคิดอะไรอยู่?” อยากทำอะไรก็ทำเถอะ เขาต้องการให้เธอซึมซับปรับตัว ยอมรับทุกอย่างของเขาได้อย่างรวดเร็ว

“มะ ไม่ได้คิดอะไร” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปฏิเสธอย่างละอายใจ ใบหูเล็กๆทั้งสองข้างแดงก่ำ ขนบนใบหูมีความระยิบระยับเป็นพิเศษ เซียวเซิ่งชอบมองมันมาก จึงไม่ไปเร่งเธออีก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากให้ความทรมานที่น่าอายนี่จบลงเสียที ยื่นมือไปสัมผัสร่างกายที่แข็งแรงของเขา......

โครม! ราวกับราดน้ำมันร้อนลงบนกองเพลิง เซียวเซิ่งเกือบจะร้องออกมา มือของเธอนุ่มนวลมาก ห่อหุ้มเขาไว้เสมือนผ้าแพร ความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจได้แย่งสติไป!