เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 101

โรงพยาบาล

วันวิวาห์ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

นายเมฆและผู้ชายคนนั้นที่ถูกเขาเรียกว่าพี่เทพที่อยู่บนรถยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน

ผู้ชายที่สวมชุดสูทเรียบจนมีรอยจีบ ดวงตาที่เย็นชาหรี่ลงเล็กน้อย ข่มเอาไว้ให้อยู่ในดวงตาจนหมด ทั้งมีอำนาจทั้งนิ่งเฉย แสดงความสูงส่งที่เข้าถึงได้ยากออกมา : “รู้ว่าควรจะทำอย่างไรแล้วใช่ไหม?”

นายเมฆพยักหน้าลง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม : “ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”

ว่าแล้ว เขาก็จากไปโดยไม่ได้หันกลับมา

วันวิวาห์ไม่ได้หมดสตินานมากนัก

เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ห้องพักผู้ป่วย เธอก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

ในห้องพักผู้ป่วยนั้นเงียบมาก เสียงของเครื่องมือที่กำลังทำงานถูกขยายขึ้นมาอย่างนับครั้งไม่ถ้วน สั่นสะเทือนอยู่ในหัว

วันวิวาห์ดิ้นอยู่พักหนึ่งถึงได้ลืมตาขึ้นมา ดันความมึนงงที่อยู่ในหัวนี้ออกไป

ตอนที่สมองปลอดโปร่งนั้น เธอก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว เปิดผ้าห่มแล้วลงมาจากเตียง

การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและรุนแรง ทำให้รู้สึกหน้ามืดตาลายขึ้นมา

อุปกรณ์ตรงหัวเตียงถูกดึง จึงร้องขึ้นมาในทันที

วันวิวาห์แทบไม่ได้สนใจมากมายขนาดนั้นแล้ว เธอดึงเข็มที่อยู่ตรงหลังมือแล้วพุ่งตัวโซซัดโซเซออกไปด้านนอก

เพิ่งจะออกจากประตูมานั้น ก็ชนเข้ากับหน้าอกแข็งแรงที่มีกลิ่นหอม

“ระวัง”

คนที่มานั้นรีบประคองเธอเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา : “ฟื้นแล้วหรือ? สมองของคุณได้รับการกระทบกระเทือน ไม่สามารถลงมาจากเตียงได้นะครับ”

“คุณเป็นคนส่งฉันมาโรงพยาบาลหรือคะ?”

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบรับ

วันวิวาห์หาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย เห็นแฟ้มประวัติคนไข้และปากกาที่อยู่ด้านบนแล้ว จึงเขียนชื่อและเบอร์โทรของตัวเองลงไปอย่างลายตา : “ขอบคุณที่ส่งฉันมาที่โรงพยาบาลนะคะ เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันมีธุระที่จะต้องรีบไปจัดการ ค่ารักษาและค่ายาฉันจะโอนให้คุณ นี่คือเบอร์โทรของฉัน ฉันชื่อวันวิวาห์ แล้วพบกันนะคะ”

ฉีกกระดาษออกมาแล้วยัดเข้าไปในมือของชายหนุ่มและผลักเขาวิ่งออกไปทางด้านนอก

เธอที่ร่างกายไม่แข็งแรงศีรษะถูกกระทบกระเทือน เท้าก็ก้าวเดินไปอย่างโซซัดโซเซด้วยเช่นกัน

คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน อาศัยความสูงและขายาวๆของเขาเดินไปเพียงสามก้าวก็ตามเธอทันแล้ว : “ไปไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”

มีรถแทนการเดิน วันวิวาห์ไม่ลังเลเลย : “ขอบคุณค่ะ”

..........

ตอนกลางคืน

คฤหาสน์โอรส

จอมพลกำลังทำงานอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือก็มีวิดีโอคอลเข้ามา

คือหนูกะทินั่นเอง

เขารับสาย รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย : “ไม่คิดว่าเราจะเป็นฝ่ายโทรวีดิโอคอลมาหาพ่อเอง?”

หนูกะทิเด็กน้อยนั่งเล่นของเล่นอยู่บนเตียง โทรศัพท์มือถือใช้ที่วางโทรศัพท์วางอยู่ไม่ไกล

เจ้าตัวน้อยเป็นเด็ก แต่คำพูดที่ออกมานั้นกลับน่าตีเป็นอย่างมาก : “ไม่ได้อยากจะโทรหาพ่อค่ะ แต่วันวิวาห์ไม่รับสายหนู”

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งโตทั้งกลม มองจ้องสำรวจพ่อผ่านเลนส์กล้องโทรศัพท์มือถือ : “ตาพล พ่อทะเลาะกับเธอหรือว่าไปรังแกเธอคะ?”

แววตาจับจ้องไปยังแผลบนศีรษะของจอมพล เจ้าตัวน้อยกะพริบตา

น้ำเสียงเด็กๆมีความจริงจังขึ้นมา : “เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย พ่อไม่เพียงแค่ทะเลาะกับเธอ แต่ยังลงมือกันด้วย! จอมพล สุภาพบุรุษไม่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงหรอกนะ พ่อจำไม่ได้?! นี่ยังได้รับบาดเจ็บแล้ว! จบกัน ชีวิตนี้จะต้องโสดไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ!”

หางตาของนายพลกระตุก

เด็กในตอนนี้วันทั้งวันล้วนแต่กำลังคิดอะไรกันอยู่น่ะ?!

เขาขมวดคิ้วขึ้น พูดขึ้นอย่างไม่ยอม : “เธอยุ่งอยู่ รอเธอกลับมาแล้วพ่อจะบอกให้โทรกลับนะ”

เจ้าตัวน้อยกลอกตาใส่ : “อย่าโอ๋หนูเป็นเด็กสามขวบสิคะ”

เธอสามขวบครึ่งแล้ว!

“ถ้าพ่อไม่ทำให้เธอเมินเฉิน เธอจะไม่รับสายหนูทำไมคะ? เวลานี้แล้วจะยังไม่กลับมาเนี่ยนะ?!”

จอมพลเหลือบมองด้านมุมล่างขวาในคอมพิวเตอร์แวบหนึ่ง

ห้าทุ่ม ดีมาก!

“เรายังไม่นอนอีก?” เขาเตือนขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พ่อรับปากหนูว่าจะไปรับเธอกลับมาเดี๋ยวนี้หนูก็จะนอน ไม่อย่างนั้นหนูจะกลับเมืองนราวัณทันที”

“อืม”

จอมพลรับปาก รู้ถึงความสุดยอดของลูกสาวตัวเอง แล้วรับปากอย่างปวดหัว : “ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ หลังจากที่รับกลับมาแล้วก็จะให้เธอส่งข้อความหาเราเป็นอันดับแรกเลยนะ!”

หนูกะทิวางสายไปอย่างรู้สึกพอใจ