เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 99

สถานกักกัน

วันวิวาห์ยังเจอปูเป็น ก็ถูกหยุดโดยคู่สามีภรรยาที่มีผมหงอกใบหน้ามีแต่ริ้วรอย

“คุณคือวันวิวาห์ คุณวันวิวาห์สินะ？”

“พวกคุณคือ？”

ผู้หญิงในสามีภรรยาคู่นี้น้ำตาไหลเต็มหน้าพูดไปว่า：“คุณวันวิวาห์ พวกเราคือพ่อแม่ของปูเป็น”

วันวิวาห์เงียบ

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้：“บ้านพวกเราอยู่ที่ชนบท สภาพทางบ้านไม่ดี และมีปูเป็นที่เป็นลูกชายคนเดียว ถูกตามใจจนเหลิงไปหน่อย เลยทำให้เกิดเรื่องแย่ๆในวันนี้ เพื่อให้เขาได้เรียนมหาวิทยาลัย เราสองสามีภรรยาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน มาขายของกินมื้อดึกข้างทางในเมือง ถึงได้มีชีวิตรอด เขารู้ว่าพวกเราลำบาก เลยตั้งใจเรียน พยายามไม่เพิ่มภาระให้เรา คุณวันวิวาห์ เด็กคนนี้ไม่ใช่คนเลวเลย เขาแค่อยากช่วยพวกเราแบกความกดดันเลยเดินผิดทาง”

ส่วนผู้ชายหยิบกระเป๋าออกมาจากเสื้อผ้ายับๆ ถุงอาหารที่มัดแน่น

เปิดถุงออกมาทีละชั้น ด้านในนอกจากแบงก์ร้อยสองกองแล้ว ก็ยังมีแบงก์หนาๆหนึ่งกองที่ตัวเลขต่างกัน ถือไว้ในมือดูแล้วเป็นจำนวนเงินมาก

เขาใช้มือที่แข็งกระด้างเหี่ยวๆนั้นเอาเงินยื่นไปให้วันวิวาห์：“คุณวันวิวาห์ นี่คือเงินเก็บทั้งหมดของเรา ปูเป็นรับเงินคนอื่นมาเท่าไหร่ เราจะจ่ายคืนแทนเขาเอง แค่ขอร้องคุณได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะ”

เห็นมือคู่นี้แบบนี้แล้ว ดวงตาของวันวิวาห์เจ็บปวดอย่างมาก

แม่ของปูเป็นร้องไห้อย่างหนัก：“ถ้าเงินไม่พอเราเขียนหนังสือยอมรับสภาพหนี้ได้ ไม่ว่าเยอะแค่ไหนเราจ่ายให้เขาได้ คุณวันวิวาห์ คุณเป็นคนยิ่งใหญ่ใจกว้าง เห็นแก่คนแก่อย่างเราสองคนเถอะนะคะ ขอร้องคุณล่ะค่ะ……”

เธอจะคุกเข่าให้วันวิวาห์

วันวิวาห์พยายามหลับตาลง ระงับความสงสารและขมขื่นในสายตาไว้

“คุณน้า คุณน้าลุกขึ้นก่อนเถอะค่ะ”

เธอยื่นมือไปจับแม่ของปูเป็น

แม่ของปูเป็นร้องไห้แล้วเอามือของเธอออกไป ประมาณว่าถ้าเธอไม่ตกลงเธอก็จะคุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น

อารมณ์ในดวงตาของวันวิวาห์ค่อยๆหายไป

ทั้งเห็นใจ ทั้งโกรธ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นความสงบนิ่ง

เธอพูดนิ่งๆ：“พวกคุณเอาเงินไปเถอะค่ะ ฉันไม่รับ และก็ไม่มีอำนาจที่จะรับด้วย ตอนนี้ไม่ใช่ฉันที่จะพุ่งเป้าไปที่ลูกชายของพวกคุณนะคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ปล่อยเขาไป แต่เป็นเขาที่ทำตัวสุดโต่ง เดินผิดทาง เปิดโปงความลับออกมาแล้ว เขาก็ยังไม่พิจารณาตัวเอง ยังจะสาดน้ำกรดใส่ฉันอีก ถ้าไม่ใช่ว่าเด็กผู้หญิงอีกคนมาผลักฉันออก วันนี้ฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกคุณอาจจะเป็นผีไปแล้วก็ได้ค่ะ ตอนนี้ เด็กสาวที่ได้รับบาดเจ็บจริงๆกำลังรับความทุกข์อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ พวกคุณก็เป็นพ่อแม่คน นึกถึงความรู้สึกที่พ่อแม่เธอได้รับบ้างไหมคะ？”

“ฮือ……”

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

วันวิวาห์หันหน้าหนี：“ตอนนี้ปูเป็นกำลังทำผิดคดีอาญา จะตัดสินอย่างไร เป็นความผิดอย่างไร นั่นเป็นเรื่องของตำรวจกับทางศาล ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว ”

เธอพูดจบ ก็ไม่มีอารมณ์ไปเจอปูเป็นอีก หันกลับออกไปจากสถานกักกันทันที

……

บียอนด์ บาร์

ตอนที่โมโมะรีบมา วันวิวาห์ก็ดื่มอยู่คนเดียวแล้ว

“นี่ เธอเป็นอะไร ยังบาดเจ็บอยู่ กินเหล้าอะไรกันล่ะ”

เธอรีบแย่งแก้วในมือวันวิวาห์มา

อารมณ์ของวันวิวาห์แย่สุดๆ

โมโมะโน้มน้าวไปว่า：“มาเศร้าเพราะคนเลวระยำแบบปูเป็นเนี่ยนะ คุ้มค่าเหรอ？”

“ไม่ใช่เพราะเขา สำหรับเขาแล้ว ก็แค่คนที่เดินผ่านกันไม่สำคัญอะไร และฉันก็ไม่สงสารคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้อะไรมาด้วย ก็แค่รู้สึกบ้างเล็กน้อย ที่แม้แต่คนอย่างปูเป็น ก็ยังมีพ่อแม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อเขา ส่วนฉัน……”

วันวิวาห์หัวเราะอย่างดูถูกตัวเอง：“และฉันก็สงสารเยลลี่เล็กน้อย เดินผิดไปก้าวเดียว ทุกอย่างก็พังเลย……”

โมโมะตบไหล่เพื่อน：“เอาล่ะ เธออย่าอิจฉาคนอื่นเลย เชื่อฉันสิ ถ้าพ่อแม่เธอยังอยู่ ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อเธอเหมือนกัน ฉันก็กำลังช่วยเธอสืบเรื่องของพ่อแม่แท้ๆเธอไม่ใช่เหรอ？ก็แค่นักสืบของฉันก็มีช่วงเวลาที่พ่ายแพ้เช่นกัน ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆเลย ส่วนเยลลี่ เอามาปนกันไม่ได้นะ เธอน่ะช่วยเธอไว้จริง แต่นั่นชดเชยความผิดพลาดที่เธอเคยทำไม่ได้ อย่างมากเธอก็ดูว่าจะช่วยเธอได้อย่างไร”

วันวิวาห์พยักหน้า：“เดี๋ยวฉันจะยื่นเรื่องกับทางโรงเรียนเพื่อขอความกรุณาในการจัดการพวกเขา แต่ความผิดที่พวกเขาเคยทำ ฉันก็ไม่สามารถยกโทษได้”

“แบบนั้นถูกแล้ว ทำไมต้องเติมเต็มให้คนอื่น เพื่อให้ตัวเองรู้สึกแย่”