เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 100

คิดไป โมโมะก็อารมณ์ดีอย่างมาก

เก็บโทรศัพท์แล้วจึงพูดปลอบไปว่า：“นี่เธอยังเป็นวันวิวาห์อยู่ไหม？จากความสามารถและหน้าตาเธอแล้ว ต้องลดคุณค่าตัวเองไหม？โลกใบนี้ มีผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะ？จอมพลเพอร์เฟค แต่นอกจากเขาแล้ว ผู้ชายคนอื่นก็ยังมีอยู่นะ ถึงตอนนั้นเขายังกล้าทำไม่ดีกับเธออีก ฉันจะจัดการเขาก่อนเอง！ยังไงซะเขาก็ได้มาฟรีๆ ตอนแรกเป้าหมายเราก็ไม่ใช่เขา ได้มาก็ถือว่าดี ถ้าไม่ได้มาก็ถือว่าเป็นความสัมพันธ์ชั่วคราว หล่อขนาดนั้น เธอนอนกับเขามาฟรีๆตั้งนาน ไม่ขาดทุน”

วันวิวาห์：“……”

เต็มไปด้วยความเศร้าโศกจนจู่ๆก็รู้สึกเศร้าไม่ออก

ฟังดูแล้ว ดูเหมือนว่า……พอจะมีเหตุผล

ในที่สุดวันวิวาห์ก็ปรากฏรอยยิ้มที่สบายใจออกมา

บ้านโมโมะอยู่ใกล้ที่นี่ ทั้งสองก็ดื่มทั้งนั้นด้วย และก็ดึกมากแล้ว

วันวิวาห์เลยนอนที่บ้านเธอคืนหนึ่ง

ทั้งสองเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันเปิดไฟ ในห้องที่มืดมิดจู่ๆก็มีร่างคนออกมา

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก จนทั้งสองตอบสนองไม่ทัน จึงถูกอีกฝ่ายมัดไว้ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว

“ติ๊ด！”

ไฟเปิดสว่าง

วันวิวาห์กับโมโมะจึงเห็นสถานการณ์ในห้องชัดเจน

ในห้องรับแขกขนาดเล็กมีผู้ชายหลายคนที่มีใบหน้าเย็นชายืนอยู่

ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้านั่งบนโซฟากลางห้องรับแขก ขาสองข้างวางบนโต๊ะน้ำชาอย่างสบายๆ

ทั้งๆที่ไม่เคลื่อนไหวอะไร ไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่กลับทำให้คนรู้สึกว่าในใจเยือกเย็นแปลกๆ

วันวิวาห์กับโมโมะถูกชายหนุ่มอีกสองคนผลักไปตรงหน้าของชายที่ใบหน้ามีรอยมีด

“ใครคือโมโมะ？”

สายตาของชายที่ใบหน้ามีรอยมีดมองสำรวจไปที่ใบหน้าวันวิวาห์กับโมโมะแล้วถามออกไป

“พวกแกเป็นใคร？”วันวิวาห์พยายามใจเย็น ไม่ตอบ

สายตาเยือกเย็นของชายหนุ่มหยุดไปที่ใบหน้าวันวิวาห์ ยกมุมปากขึ้นอย่างเจตนาร้าย ถามไปอีกรอบ：“ใครคือโมโมะ？”

โมโมะสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

ในใจวันวิวาห์ก็ตื่นตระหนก รู้สึกถึงความกลัวของโมโมะ ฝืนพูดก่อนเธอพูดไปว่า：“ฉันเอง！”

หัวใจของโมโมะที่เคยตื่นตระหนกก็วางลง

ความกลัวยังอยู่ แต่ให้เพื่อนมารับแทนเธอไม่ได้

เธอรีบร้อน กำลังจะพูด วันวิวาห์ก็มองมาอย่างเย็นชา

แล้วเสียวก็หยุดอยู่ที่ลำคอ น้ำตาพรั่งพรูเข้ามาในเบ้าตา แต่ไม่กล้าไหลลงมา

“อ้อ เหรอ？”

ชายที่ใบหน้ามีรอยมีดยืนขึ้นมาช้าๆ เดินมาตรงหน้าทั้งสองคน

เขาหยิบภาพในอ้อมแขนมาดู แล้วสายตาก็ดูร้ายกาจทันที

“เพียะเพียะ！”

ตบไปสองฉาด ตบไปที่หน้าวันวิวาห์กับโมโมะคนละฉาด

“ยัยสารเลว！กล้าตุกติกต่อหน้าฉันเหรอ！”

“กรี๊ด！”

แรงตบผู้ชายหนักมากจนทำให้คนรู้สึกกลัว วันวิวาห์กับโมโมะถูกตบจนล้มลงไป

หน้าที่ถูกตบก็เป็นรอยนิ้วมือทันที มุมปากทั้งสองคนมีเลือดไหลซิบๆ

แม่เอ๊ย ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ เจอแต่เรื่องบ้าๆอะไรเนี่ย！

ความโกรธพุ่งออกมาจากในใจ ค่อยๆระงับความกลัวลงไป โมโมะถลึงตาอย่างโกรธจัด：“พวกแกเป็นใครกันแน่？บุกมาบ้านฉันแล้วยังจับพวกเราอีก จะทำอะไรน่ะ？”

ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นมาอย่างเย็นชา：“อยากรู้เหรอ แค่ตามพวกเราไปก็รู้แล้ว”

เขาเอียงหัว สื่อว่าให้พาออกไป

ผู้ชายที่ยืนอยู่หลังโมโมะดึงโมโมะขึ้นมาอย่างหยาบคาย ดันไปที่หน้าประตู

“เดี๋ยว พวกนายจะพาเธอไปไหน？”วันวิวาห์ร้อนใจ พุ่งเข้าไป

ชายที่ใบหน้ามีรอยมีดหยุดลง：“อ้อ ใช่ ยังมีแก”

หลังจากโมโหไป ความกลัวก็กลับคืนมา ขาสองข้างของโมโมะสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่