เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 98

หญิงสาวนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างเขินอาย

ชายหนุ่มเอนไปด้านหลังเล็กน้อย พิงไปที่พนักพิงเก้าอี้ ให้มีพื้นที่ว่างเพียงพอ เพื่อปกป้องหญิงสาวร่างเล็กในอ้อมแขน

แผ่นหลังของวันวิวาห์หดเกร็ง

ด้านในและด้านนอกห้องทานข้าว สายตาสามคู่ของทั้งสามคนสบตากันกลางอากาศ อากาศค่อยๆควบแน่น

คิ้วทรงดาบของจอมพลขมวดเข้า ผลักม่านฟ้าออก ริมฝีปากเม้มแน่น มองไปที่วันวิวาห์อย่างเยือกเย็น

ดวงตาของวันวิวาห์เหมือนถูกทิ่มแทง กะพริบตาอย่างไม่สบายใจ

เธอยิ้มอย่างไม่แคร์：“ไม่เป็นไร พวกนายต่อกันเลย ถือว่าฉันไม่อยู่ ฉันกลับมาหยิบของแล้วก็ไปแล้ว”

พูดไป ก็หันกลับจะออกไป

ป้าสมที่ออกมาจากครัวเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็รู้ว่าแย่แล้ว กลอกตาไปมาอย่างกังวล

เห็นผักและเนื้อที่วันวิวาห์วางไว้บนตู้ ก็วิ่งเข้าไปด้วยรอยยิ้มทันที：“คุณหญิงยังซื้อผักมาด้วย โหย ล้วนแต่เป็นของที่คุณชายชอบ จะต้องซื้อมาให้คุณชายแน่ๆ”

เธอยื่นมือจะไปหยิบ

วันวิวาห์เลยเอาถุงมาไว้ในมือ：“ไม่ใช่ ฉันจะเอาไปด้วย”

เธอหยิบรองเท้าคู่หนึ่งมาจากตู้รองเท้า หันกลับจะออกไปที่หน้าประตู

“เอ่อคุณหญิง……”ป้าสมมองวันวิวาห์อย่างช่วยไม่ได้ แล้วก็มองจอมพลอีก กังวลมากจนคิ้วขมวดแน่น

จอมพลเห็นแผลที่แขนเธอ ก็ขมวดคิ้วเป็นปมแน่นมาก ก้าวเท้าตามออกไป

ม่านฟ้ามองคนสองคนที่ออกไป มุมปากยกขึ้นมาอย่างร้ายกาจ แล้วรีบตามไปอย่างสบายๆ

……

โรงจอดรถ

วันวิวาห์เอารองเท้ากับพวกอาหารไปไว้ที่หลังรถ ขึ้นรถไปแล้วสตาร์ทรถจะออกไป

ก่อนเธอจะขับรถออกไป จอมพลก็รีบเปิดที่นั่งข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่ง

วันวิวาห์เหยียบเบรกทันที รถพุ่งไปข้างหน้า และหยุดลง

“ลงไป”

วันวิวาห์ไล่เขาลงไปอย่างเฉยเมย แล้วพูดเยาะเย้ย：“อีกเดี๋ยวอาหารเต็มโต๊ะของพวกคุณเย็นก็ไม่อร่อยหรอก”

จอมพลที่เดิมทีขมวดคิ้วอยู่นั้นก็คลายออก

เขาบีบกรามของวันวิวาห์ ให้เธอหันหน้ามาทางตัวเอง แล้วเลิกคิ้วขึ้น：“คุณกำลังหึงเหรอ？”

ลมหายใจของวันวิวาห์แน่นอยู่ที่อก แทบอยากจะตบใส่เขาสักฉาด

เธอชักสีหน้า เอาคางออกมาจากนิ้วมือเขา หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“คุณเล่นตลกหรือไง？ฉันเป็นแค่เศษแก้ว ความหึงทำอะไรไม่ได้หรอก หึงบ้าอะไรล่ะ！”

จอมพลเหลือบมองแผลที่แขนเธอ แล้วก็ขมวดคิ้วอีก：“เศษแก้วก็ไม่แน่ แต่ใจที่ทำจากแก้วน่ะเป็นไปได้”

เขาอธิบายอย่างอดทน：“ผู้หญิงคนนั้นชื่อฟ้า มาจากเมืองโตตู ตระกูลชนะดินทร์กับตระกูลจรัสพิบูรณ์รู้จักกันมาหลายชั่วโคตร พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้ว”

“เหอะ ที่แท้ก็เพื่อนตั้งแต่เด็กเหรอ？”

ยิ้มที่มุมปากของจอมพลชัดขึ้น เลี่ยงแผลที่แขนเธอ ไปดึงที่มือเธอ：“ลงจากรถ แล้วกินข้าว”

ใบหน้าวันวิวาห์ดูบูดบึ้ง ปัดมือเขาออก：“ฉันกลัวย่อยอาหารไม่ดี พวกคุณค่อยๆกินกันเถอะ！ลงไป ฉันรีบ！”

ฟ้าเดินออกมาจากในบ้าน ยืนอยู่หน้าประตูมองมาทางนี้

ความโกรธในใจของจอมพลก็พุ่งเข้ามา คิ้วทรงดาบขมวดเข้า ออกแรงจับแขนวันวิวาห์ ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน จูบเธออย่างรุนแรง

วันวิวาห์เกือบจะบ้า

เธอยังคาดเข็มขัดนิรภัยนะ！

ตาบ้านี่จะรัดคอเธอตายหรือไง？！

เธอดิ้นรนอย่างพูดไม่รู้เรื่อง

ยิ่งดิ้นรน ชายหนุ่มก็จูบแรงขึ้น

กลิ่นเลือดกระจายออกมาระหว่างฟันของทั้งสอง

วันวิวาห์จูบจนหายใจติดขัด แป๊บเดียวก็หมดแรง ได้แต่เอนตัวลงในอ้อมแขนเขาอย่างอ่อนแรงและปล่อยให้เขาจูบ

เธอไม่ดิ้นรนอีก จอมพลก็ค่อยๆอ่อนโยนขึ้นมา