เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1
ประเทศต้าเซี่ย
สนามบินตงไห่
เครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งบินวนและลงจอด โดยมีเครื่องบินรบคอยคุ้มกันอยู่โดยรอบหลายสิบลำ
มีการประกาศใช้กฎอัยการศึกที่สนามบิน และมีพลทหารยืนประจำการพร้อมด้วยอาวุธครบมือ
มีข่าวลือทั่วทั้งตงไห่ว่า จะมีบุคคลสำคัญเดินทางมา
บุคคลสำคัญผู้นี้คือแม่ทัพห้าดาวคนเดียวของประเทศค้าเซี่ย เป็นเทพสงครามอันดับหนึ่ง !
สมญานามว่าเทพมรณะ !
แต่แม้อภิมหาเศรษฐีตงไห่อย่างหม่าตงเดินทางมาต้อนรับ ยังถูกตักเตือนให้กลับออกไป !
และการกลับมาของหยางเฟิงในครั้งนี้ เพื่อพบคนคนเดียวเท่านั้น !
ภรรยาของเขา !
คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่——เย่เมิ่งเหยียน !
......
คฤหาสน์ตระกูลเย่
หยางเฟิงยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ สีหน้าหวนนึกถึงความทรงจำ
ห้าปีก่อน
เขาถูกคนชั่วใส่ร้าย จนถูกไล่ออกจากตระกูลหยางอันมั่งคั่ง กลายเป็นคนไร้บ้าน ระเหเร่ร่อนอยู่ในตงไห่ ไม่มีแม้กระทั่งอาหารและเสื้อผ้านุ่งห่ม ใช้ชีวิตราวกับสุนัขข้างถนน !
เพื่อแก้เคล็ด หยางเฟิงถูกตระกูลเย่รับเข้ามาเป็นลูกเขย กลายมาเป็นสามีของเย่เมิ่งเหยียน คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่
วันที่สองของการแต่งงาน หยางเฟิงได้ตอบรับคำสั่งเรียกตัวของประเทศ และเข้าร่วมกองทัพในทันที
ถึงตอนนี้ก็ผ่านไปห้าปีแล้ว เขากลายเป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าเซี่ย เป็นบุคคลสำคัญของประเทศที่ไม่เป็นสองรองใคร !
เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในตอนนั้น หยางเฟิงจึงเดินทางกลับตงไห่ เพื่อมาหาเย่เมิ่งเหยียน
หยางเฟิงเดินเข้าไปในคฤหาสน์
สายตาเหลือบมองอย่างกะทันหัน
รู้สึกตกใจในทันที
สิ่งที่เห็นอยู่ในลานด้านนอกคฤหาสน์
มีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุราว ๆ สี่ถึงห้าขวบอยู่หนึ่งคน ใบหน้าซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าขาดสารอาหาร
และที่สำคัญที่สุดก็คือ
บนคอของเธอมีโซ่ล่ามอยู่
หมอบอยู่บนพื้นราวกับสุนัขตัวหนึ่ง
กำลังเลียชามที่แตกอยู่ !
เมื่อเห็นดังนั้น ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หยางเฟิงก็รู้สึกตกใจและเจ็บปวดใจขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ
“คุณอาคะ ขออาหารให้หนูหน่อยได้ไหม หนูหิวมากเลย !”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองหยางเฟิงตาปริบ ๆ
หยางเฟิงรีบล้วงมือเข้าไปหยิบคุกกี้จากในกระเป๋าแล้วยื่นให้กับเธอ
เด็กหญิงยืนมือออกไปรับคุกกี้แล้วกินอย่างตะกละตะกลาม
“นังเด็กสวะที่ไม่มีใครเอา นังตัวซวย กล้าทำตัวเป็นขอทานอยู่หน้าตระกูลเย่แบบนี้ วันนี้ฉันจะตีแกให้ตายให้ได้ !”
ตอนนี้เอง มีหญิงวัยกลางคนท่าทางดุร้ายเดินออกมา ในมือถือไม้ไผ่ และกระหน่ำตีลงไปที่เด็กหญิงไม่ยั้ง
เด็กหญิงหลบเลี่ยงและร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“ขอร้องนะคะ......อย่าตีหนูอีกเลย......หนูหิวมากจริง ๆ......หนูเจ็บ......”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของหยางเฟิงก็แสดงความโกรธออกมาทันที
ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวดราวกับถูกทิ่มแทง !
ทำไมบนโลกนี้ถึงมีคนชั่วร้ายขนาดนี้อยู่ได้นะ ?
“คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ !”
หยางเฟิงเดินเข้าไป แล้วยื่นมือออกไปคว้าไม้ไผ่ของหญิงวัยกลางคนเอาไว้
ผู้หญิงคนนั้นหันมองหยางเฟิงด้วยความรังเกียจ : “แกเป็นใคร ? กล้ามายุ่งเรื่องของฉันอย่างนั้นหรือ ?”
“คุณยังเป็นคนอยู่ไหม ? ทำไมถึงลงมือรุนแรงกับเด็กตัวเล็ก ๆ อายุเพียงแค่สี่ห้าขวบเช่นนี้ ?”
เมื่อมองดูเด็กหญิงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ในใจของหยางเฟิงก็ร้อนรุ่มไปด้วยไฟแห่งโทสะทันที
“แกยุ่งอะไรด้วย มันก็เป็นแค่ลูกสวะของตระกูลเย่เท่านั้น ฉันจะตีอย่างไรก็เรื่องของฉัน ถ้าแกยังกล้าเข้ามายุ่งอีก ฉันจะตีแกด้วยอีกคน !”
หญิงวัยกลางคนจ้องมองหยางเฟิง แล้วพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
หยางเฟิงผงะไป แล้วพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว : “ลูกสวะของตระกูลเย่ ? ลูกของใครกัน ?”
หญิงวัยกลางคนหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า : “ลูกใครนะหรือ ? แน่นอนว่าต้องเป็นลูกของไอ้สวะข้างถนน ! ไอ้สวะข้างถนนคนนี้ ทั่วทั้งตงไห่ ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก ! ไม่มีใครที่ไม่รู้ !”
“ห้าปีก่อน เย่เมิ่งเหยียน คุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่แต่งงานกับคนจรจัดคนหนึ่ง สุดท้ายผ่านไปเพียงแค่สองวัน ไอ้สวะข้างถนนคนนี้กลับหนีไป ! ทิ้งเด็กสวะนี่เอาไว้ให้ดูต่างหน้า กลายเป็นเรื่องตลกไปทั่วตงไห่ !”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฟิงรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าทันที !
ห้าปีก่อน !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...